Ika'y dyosa saking mga mata,
Kakayahan mo, sayo'y nagpapaganda,
Sayo ako'y biglang nahalina,
Naging inspirasyon, tinitingala.

Ika'y aking hinahangaan,
Lalong lalo na sa iyong larangan,
Sa bawat laro, inaabangan,
Hindi kumukurap sa iyong paglaban.

Ika'y tahimik na kumukinang,
Ipinapakita ang mga kakayahang nilinang,
Pinagaling ng mga pinagdaanan,
Pinagdaanang tagumpay at mga kabiguan.

Di ko inaasahang ito'y huli mo na,
Mga luha'y parang tutulo sa'king mga mata,
Hindi ko matanggap na ika'y lilisan na,
Hahayo at di ko na muling makikita.

Ngunit wala akong magagawa dahil ito'y desisyon mo,
Iyan ay buhay mo na di ko naman kargo,
Ngunit aabangan ko ang maaari **** pagbabalik,
Ang pagbabalik ng bayani kong sa bawat laro'y puso ko'y pinapasabik.

Kay tagal nating nakasama,
Sa katunayan, mula pa noong umpisa,
Hindi byo kami tinalikuran,
Magkagulo man, di nyo kami iiwan.

Kayo ang aming naging ilaw,
Upang ang daang ito'y matanglaw,
Aming sandigan at karamay,
Lalo na sa mga pagsubok nitong buhay.

Di kakayanin ng kahit anong kalatas,
Matumbasan ang sakit na inyong dinanas,
Kahit ilang beses pa magpasalamat,
Sa mga sakripisyo nyo'y di sasapat.

Ngunit ganyan nga naman talaga,
Sa kasalukuya'y wala pa kaming magagawa,
Ngunit sana, sa paglipas ng panahon,
Umiba ang direksyon ng mga alon.

Kasalukuya'y kami'y hanggang "salamat",
Upang bigyang halaga ang pinagdaanan n'yong maalamat,
Mga bagay na kayo at kayo lamang ang makapagbibigay,
Katulad nitong tinatamasa naming buhay.

Kaya sana tanggapin nyo itong aming handog,
Galing sa'ming mga pagkataong kayo ang humubog,
Ang aming pasasalamat na tunay,
Para sa inyo, mga inang walang kapantay.

As time passes by, we encounter challenges,
As time passes by, we made promises,
As time passes by, everything changes,
As time passes by, time became one of the antagonists.

We know when's the ending,
Ending with a future that's promising,
An ending that was supposed to be satisfying,
Not an ending that will leave us crying.

Every time I thought of "graduating",
The next word's gonna be "leaving",
And what's next? "crying"?
But the better one's "accepting".

There's no such thing as "forever",
Even though there's "together",
Because we are all travelers,
With different paths to conquer.

I'm lost in this wilderness,
Lost trying to impress,
But things became different,
I lost my touch, my style, my true intent.

I created this  for me to have an outlet,
Where I can express my emotions to my heart's  content,
But the past altered the present,
When I'm trying to go back from where I left.

The way of denying,
Denying almost anything,
Even the feelings we are experiencing,
Wasted by stories we're creating.

My original,
My own,
My specialty,
My own perspective of reality.

That's the way things work for me,
From all my experiences,
I attained this consciousness,
And gave me my own type of judgement.

I don't know how to write with imagination,
I'm relying more on my experiences and failures,
Poems, the events in my life,
The collection of my own perception.

Di ko man lang nalaman bakit,
Bakit ba ako naiinggit,
Ano ang aking masasapit,
Di ka naman akin, di nakamit.

Ako ba'y may karapatan?
Diba wala naman?
Pwede bang ipamukha sa akin yan?
Ang katotohanang kailanman di kita makakamtan.

Siguro dahil gusto kita,
Mata ko'y ikaw ang laging nakikita,
Ngunit sa kasamaang palad hanggang dito lamang,
Ako'y hanggang sulyap lang.

Wala rin naman akong magagawa,
Buhay mo yan, ikaw lamang ang makakamanipula,
Kaya, dito nalang ako, patuloy na hahanga sa'yo,
Mananalanging damdamin ko'y madama mo.