Hindi na ikaw ang gusto ko
Yan ang lagi kong paalala sa sarili ko
Sa twing nakatingin ako sa sayo.
Ayaw ko na ng mga mata mo.
Ayaw ko na ng mga ngiti mo.
Ayaw ko na ng lahat sayo.
Pinili kong maging pusong bato
At hindi pansisinin ang nararamdaman ko.
Parang normal lang
Gaya nung wala pang ikaw.
Kaya ko nung wala pang ikaw
Nagkandaletche letche lang nman ako nung may ikaw
Kasi nung may ikaw
Para akong baliw na laging nakangiti
Nakatingin sa langit
Iniisip ka palagi
At
Ayaw ko na non.
Kaya araw araw akong magiging bato
Sasanayin ang sarili magmukha lang na malakas ako.  
Kahit nakatingin ako sayo ngayon.
Ngayon.
Ngayon parang kinakain ko ang lahat ng pinagsasabi ko
Bakit ikaw parin ang gusto ko
Sa pagising sa umaga
excited pa akong pumasok
kasi ikaw ang makikita ko
kuntento sa sandali
HINDI
kuntento sa isang oras na pasulyap sulyap sayo
“pasulyap sulyap”
Ibig sabihin Segundo
Pero sa bawat segundo ng isang oras na gunugugol ko
Ang gusto ay ang tumitig lang sayo  
Sa mga mata mo, sa ngiti mo
Kahit sa lahat ng kaabnormalan ng katawan at isip mo
Tanggap ko.
Kasi ikaw parin ang gusto ko
Ikaw ang gusto ko
Sabi pa nila tumingin na raw ako sa iba
Kaya sinunod ko sila
Pero sa twing ikaw ay makikita
Parang madilim na kwarto
na ikaw lang
Ang tanging ilaw na bukas
Sa sandaling yun
Walang ibang gamit
Kundi isang ilaw na naiiba sa lahat.
susubok akong magsalita pero lalayo kana
tinatawag ka ng kaibigan mo
kasi ang isang oras ay tapos na.
“SANDALI” sabi ng prof.
muling napinta ang ngiti sa labi
dahil sa huling sandali
sumulyap muli sayo.
   Patapos na ang sandali
At tinawag kana muli
ng mga kaibigan mo.
habang hinihiling ko,
Na sana ay muling magsalita ang prof ng kung ano,
Pero sa oras na yon unang lumabas
ng silid ang propesor.
dahil tapos na ang sandali
Tapos na.
Ang isang oras.

Unang gabi sa huling sandali
Nag-aagaw ang ilaw at dilim
Katahimika'y namamayani.


Nakatayo sa gilid ng bangin
Isang hakbang tungo sa libingan
Nakapikit ngunit nakatingin.


Sumilip ang buwan sa kalangitan
Hudyat ng katapusan ng duyog
Tuluyang bumukas ang pintuan.


Lumiyab ang bawat alikabok
Mga alitaptap na dumadapo
Sa bawat sugat nangingimasok.


Buhok ay nagsimulang lumago
Sabay sa pag-ikli ng hininga
Nagpupumiglas sa bawat pulso.


Isang bulaklak na bumubuka
Dugo at ginto ang tanging dilig
Usbong sa hungkag at tuyong lupa.


Buto at laman ay nanginginig
Balat ay nagsimulang uminit
Halik ng apoy sa pulang tubig.


Umuungol sa bawat pagpunit
Likuran na may bagong pasanin
Ngipin na sukdulang nagngangalit.


Nakalutang sa payak na hangin
Kamay ang nagsisilbing kandila
Maglalakbay sa tulay na itim.


Isang sulyap bago kumawala
Ibinuka ang pakpak na pilak
Huling yugto ng pakikidigma.

“Naaalala mo pa ba ako?”
Iyan ang pangungusap na maaaring itanong sa’yo ng mga laruan mo noong iyong kabataan.
Mga laruang naitabi’t nakalimutan na at maaaring nasa talampas na ng mga bagay na malapit nang mailagay sa tapunan.
Mga nagsilbing matalik **** kaibigan noong ika’y talagang nangangailangan.
“Naaalala mo pa ba ako?”
Tanong na hindi mahirap sagutin ngunit sakit lamang ang maibibigay.
Naalala mo man ngunit hindi na nabigyan ng pansin at tuluyan nang nawalan ng taglay
Tanong ng mga laruan mo na tuluyan nang nakalimutan at hindi na nabigyan ng hanay


Kung ang mga laruan mo ay makakapagsalita, ano kaya ang sasabihin nila sa’yo?

“Kaibigan, naalala mo pa ba noong tayo’y magkasamaa? Noong ako at ikaw lang ang natatanging tao sa mundong ating tinatayuan. Noong araw araw pag uwi mo galing sa paaralan ay hahanapin mo agad ako at kakausapin. Hindi napapansin na ako ay pinaglalaruan mo lamang. At iyon ang natatanging silbi ko. Isang laruang posibleng mapalitan pag nakahanap ng katapat na mas karapat dapat… Masakit maging laruan.”

Siguro nga hindi nakapagsasalita ang mga laruan. At iyon ang tanging rason kung bakit sila naimbento; para magsilbing panlibang sa mga naiinip. Pagdating ng panahon ay itinakda silang ipamigay o kaya nama’y kalimutan na at itabi sa isang madilim na kahon ng walang hanggan.

Ang mga laruang minsann nang itinakda na maging panangga sa kainipan. Masakit maging laruan.

Pero bakit ako na hindi laruan ay napapatanong na rin? “Naaalala mo pa ba ako?” Kasi minsan nagtataka na ako kung pumapasok pa ba ako sa isip mo. Tuluyan na ba akong nawalan ng taglay na hindi mo na ako maihanay sa oras **** mamahalin? Alam ko na hindi ako itinakda na maging panangga sa kainipan pero bakit ganoon na ang aking nararamdaman? Tuluyan na nga bang nakalimutan? Ako na natatanging andyan tuwing ika’y nangangailangan, ngayon naging laruan na di man lang masulyapan.

Masakit maging laruan

Masakit mapaglaruan

Masakit na gumawa ng sakripisyo kung hindi mo rin naman ito bibigyan ng pakinabang. Kung magsisilbi lang ako na libangan tuwing iyong kailangan. Mahirap umasa sa mga bagay na matagal nang hindi nagpapakita. Pero kahit na minsa’y napapatanong narin ako… Nagbubulag-bulagan ako dahil… Mahal kita

Mahal kita kahit na matagal mo na akong itinambak sa kahon kasama ang mga papeles na mayroong mga walang saysay na salitang nakalimbag.
Mahal kita kahit na ginawa mo akong laruan sa panahon na ika’y nangangaliangan.
Mahal kita kahit na ni isang sulyap ay hindi mo ko mabigyan.
Mahal kita kahit masakit na.

Pero minsan, napapatanong na rin ako;

Naaalala mo pa ba ako?

112614

Sinigaw niya ang oras
Buhat sa rehas na puno nang aral
Tumugon ako't nabigla
Pagkat bumantad ang iilang madla
Dahan-dahang nilipad ng mga paa
Patungong langit naman pala
Ngunit naroon pala
Ang anino **** may liwanag.

Tila ako'y tangan ng hangin
Doon sa 'di inaasahang tagpuan
Tumalisod ang puso
Mabuti't nagising
Tuloy lang ang lakarin.

Sa pangalawang pagkakataon
Winaldas ko ang pagod
Hindi patungo sayo
Pero sa kabilang ibayong babagtasin.

Heto na naman,
Parang itim at puti na lang sila
At ikaw ang tanging may bahid ng kulay
Kumidlat nga't hanggang sulyap na lang
Parang wala namang ibig sabihin.

Magulong usapan, hindi nga ba?
Ang lupon nila'y nilagpasan ko
At sa kauna-unahang pagkakataon
Ang hangi'y nag-ibang ihip
Ngalan ko pala'y iniihip nito.

Pangalawang beses
Ang eksenang nakalimbag
Wala na namang kibuan
Ang lapad ng balakid
Mula sayo patungo sakin
Simple lang naman,
Wala namang nararapat na sambitin.

Paulit-ulit nga
Marahil walang letrang
Kinukumpas ng kampana
Magulang usapan nga ba?
Marahil hindi,
Pagkat minsa'y di na kailangan ng salita.