Waarde wordt zelf gehecht,
zelf bepaald als goed of slecht,
voor, door, vanwege anderen
en kan dan ook nog eens veranderen.

Maar wat is waardevol
waar de bloemen groeien,
mensen ademen, eten, koeien loeien?

Dat mag je zelf kiezen en op basis
daarvan in gelijke maat verliezen.

Mijn examen is geweest
Ik ben bedeesd naar huis gegaan.
Of ik erdoor ben, is niet zeker
Maar kijkend naar de maan
Besef ik dat de wereld blijft bestaan
Ik til zo minder zwaar en
Het leven kan weer doorgaan.

Weet iemand met mijn vragen raad,
wanneer noch kaars noch bril nog baat?
Het is zoeken en het zal blijven zoeken blijven
met enkel jezelf om op te kijven.

Was ik een bal, zou ik rollen,
was ik tranen, was ik geld
of vuisten wanneer iemand over morgen
vertelt.

Overmorgen, over zorgen, over hoop.
Alles overhoop.
De één die sneed, de ander zoop.
       En anderen verzopen.
             Of weggeblazen worden.
          Erdoor weer onweer en toen het terug kon
                              weer op stap, op de lappen
             En zo jezelf oplappen.
Kon ik maar, zoals op tv, tussen de dagen zappen.

Zou iedereen ze zo zien
of ben ik de enige misschien?
Ik ben niet zeker maar
ze kloppen, zozeer dat ik niet meer
durf te zeggen: 'dit is klaar.'.
Bang dat ze de schuld,
wanneer die wordt onthuld,
bij mijn zullen leggen.

Haar kamer heeft een dressing
achter het gele deurtje,
de mijne een vinaigrettegeurtje.

Wat gaat het er naar aan toe.
Het maakt zelfs niet meer uit
wat ik morgenochtend doe
met mijn rood gelopen snuit.

Ik voel zwartgalligheid van mensen
die missen wat *** emoties wensen.
Ze weten niet waarheen te gaan
met die frons, die lach, die traan.

Ze zijn niet dom of soms,
altijd ongelukkig, nukkig,
klagend om iets stoms.

Niemand kan ze helpen want
ze willen niet geholpen.
In stilte kijk ik naar mezelf
en wacht ik op die mand

om door te vallen.

Samen wonen, samen klonen
om met het leven tijd te doden.
Zonde dat de doden niet vertellen
*** het is om dood te zijn.
Dan konden we misschien
komaf maken
met al die schone schijn.

Rook mij op als wiet.
Denk aan mij als een vergeet-mij-niet.
Kijk verder dan wat je ziet,
onthou,
dat ik van je hou.

Laat je gieter varen.
Pluk mijn liefdevol geluk.
Stop met naar dat notitieboek te staren,
want zoals gepland,
loopt alles uit de hand.

Nu al tijd om op te schuiven?
Ik dacht maar net te zitten...
Wat, al vijf jaar het er laten stuiven?
Ok, dan zal ik mijn vastgeklitte
kluwen wegduwen.
Krijg ik nog even tijd?
Mag ik nog afscheid nemen?

Mijn kot, mijn kastje en de muur,
de mooiste liedjes zijn van korte duur.

Heb ik iets verkeerd gedaan?
Je deed daarnet zo kort.
Heb ik je niet goed verstaan?
Is het aan mij dat hier iets schort?

Ik weet niet wat ik moet denken
van wat je denkt over mij
en kan mezelf die rust niet schenken.
Ik schuif mezelf opzij.

Ik ben het godverdomme zat,
*** zit het met zo denken.
*** the **** moet dat.

Ik mis je, ik mis je,
vergis je niet, het kan,
je ziet hier
een gebarsten jongeman.

Dan kan ik zo wel stoer gaan lopen praten.
Maar wil je me alsjeblieft
niet te lang alleen hier laten.

Lege hoofden, volle ronde dingen,
laat die mensen alstublieft niet opnieuw
karaoke zingen.

Wetenschap vertelt
dat blij zijn gezond
en goed is voor je motivatie
op het werk.

Maar, wetenschap, ***
doe je dat, blij zijn?

Wat als je geen zin hebt,
moe bent of je in het rond mept
zonder iets te raken?
Wat als je je makkelijk laat kraken,
je weent, verdriet en het vandaag
allemaal echt niet meer ziet?

Moet je dan forceren
of even iets anders leren?
Moet je dan tevreden
of mag je wel eens naar beneden?
Mag je tonen kermen
en werken op je eigen termen?

Van mij mogen jullie alles,
ik moet even aan mezelf denken.
Misschien dat ik daarna kan helpen.

On that second day we are,
as free of risk as any day, but unaware
of the button to replay.

So we mutter on about
take it as it goes, what comes, he knows
whatever it is it'll be the right route.

And knowing is what lead me to her bed,
predicting as it was, seconds before, in my head.
I never told her what it was. I just accepted it.

't Is verschieten,
perforaties tevergeefs
toe proberen nieten.

't Is vies, pijnlijk, mooi,
uitbarsten, rommel, rotte zooi.

Binnen buiten,
buiten, binnen, dimmen.
Knipperlichten in mensen
die de muur opklimmen.

Dan verdriet, alweer, veel verdriet.
Overal, binnen, buiten.
Behalve waar je wil,
met tuiten,
daar niet.

Ik kan niet wenen, mama.
Misschien ben ik te bang.
De tijd die we nog moeten
zonder jou lijkt nog zo lang.

Ik vraag me zoveel af de laatste tijd.
Bijvoorbeeld waarom ik geen luide stem heb,
waarom ik zo zorgvuldig pijntjes mijd
of waarom ik verstrikt raak in mijn eigen web.

Zo doe ik mezelf de das om. Zo weet ik
mezelf te strikken voor een nieuwe rol.
Mijn hoofd staat bol, mijn knie is dik.

Kijk alstublieft naar morgen.
Kijk en knabbel en lees, houd moed.
Maar weet dat je in zorgen
verslik

ken
goed en beteren is
dan kauwen zonder betekenis.

Het botert niet tussen
mij en tussen de oren.
Mijn buik is niet te sussen,
wil geen inspraak horen.

Voor maar honderdtien
doen we er ruitenwissers
bovenop.

De smaak van de keizer
Wie wordt de onderwijzer
bovenhands en overmand
zandkastelen in het zand.

En dit is nog maar het begin,
generiek en tegenwijzerszin.
Ronde schijven in vierkante dozen,
nu nog ergens om die ansjo in te lozen.

Mijn geld is op
vakantie en elke keer als ik die man zie
boekt mijn tas een vluchtje bij.

De staat van deze broek en wie ze draagt
in de staat, in beide zitten gaatjes, maatjes op
droog of natte plekken, dansen, rekken, goed proberen bekken,
sleur en doek, ongeacht, de laatste druppel vormt
signalen op je broek, morse code om te zeggen
dat je de verantwoording niet bij de ander
hoeft te leggen. Vogels verschuilen in de veren
van de wolf in schaapse kleren. Ijsberen
onderwinteren op zomerse terrasjes
verre van de mentale was en plasjes
die ze nog moeten draaien.

Laat maar waaien.

Sommige dingen zullen nooit, kan ik nooit vergeten.
Dat ik verkeerd was, moest iedereen weten, ze leken al
te lachen nog voor dat ik moest spreken.
Ik had niets om me aan op te trekken, haalde anderen
dan neer. Zelfs zei iemand stop, gooide ik
ze gewoon een busje verder onder in de functie
van een stomme mop. En oordelen gaat in twee
richtingen. Wie het zaait zal het oogsten, zal het plukken
Het moet toch lukken dat de stukken die we
slaan de waan levendiger maken dat de zaken er
goed voor zouden staan.

Achter elke boom zit de pijn van het verleden, erger nog dan slangen, gevaarlijker dan wolven, het lijden komt in golven en is niet te vermijden.

De pijn is van aller tijden, pakt je bij je biezen.
Laat je zien wat er valt en wat je kan verliezen.
Hier kan ik eindelijk doen wat ik zelf wil,
Hier is al de rest, eindelijk even stil.
Het afzien is een keuze.

Ik voel mij zo speciaal in de zever die'k verpak,
lak aan de tegels, een brug verkocht in de hemel
en de sterren namen geven. Dan durf ik nog te beweren
dat ik controle heb over mijn leven.

Ik blijf zelf best zitten, muren witten, draaien
frezen. Ik kan alleen maar boeken lezen. Wie iets
doet kan missen, wie iets doet, kan leren. Elke dag
is elke dag opnieuw proberen.

Zet een grote koffiepot en drink
een kopje thee. ******, bezink
en neem je zorgen even mee
naar de keukenkamer.

Ik zie, daar achter de kom met soep
de man met de hamer en ik roep,
ik wil je tegenkomen.

Eet iets kleins, luister opbeurende
muziek. Heb je al kleren aan?
Zie in jezelf het opfleurende
en schik en ruim het op, sterk.

Nu ben je klaar voor het echte werk.

Mag ik enkel wenen
wanneer mijn ploeg verliest?
Waarom krijg ik lange tenen
als je in mijn richting niest?

Hulp durven zoeken,
is moeilijker dan zelfdoding
bij mannen.

In de kantine kan tien
zijn dochter niet meer zien
en elf verliest zichzelf in
drank. De nummer één ziet
ze vliegen, kan geen bal meer vangen
en de nummer drie probeert
prangende vragen
aan zijn vader te stellen, die verweert
zich met, ik heb dat eitje ook nooit
kunnen pellen.

De man heeft vaker niemand om te bellen
wanneer de zaakjes minder draaien,
het zelfs niet meer lukt
om gewoon het gras te maaien.

*** is het zo ver gekomen?
Ik had ooit de grootste dromen,
breedste lach en hoogste ogen,
trots en fier maar ingetogen.

Ik zou de jongste zijn, de eerste
zijn. Ik zou beter dan de meeste
zijn en de bereden banen breken
door woorden te laten spreken.

Ondertussen zijn we hier, bezeerd,
niet beroemd, bereikt of luis.
Wij zijn hier, allemaal, thuis
en ook dat is niet verkeerd.

Weiger de gedachte, loos het idee
dat jij alleen, machteloos, het leven
moet trotseren.
Je moet jezelf weren
voor en tegen onweren, onthouden
dat het houden van
je vasthouden kan.

Je bent niet alleen.
Je bent niet machteloos.
Je moet alleen iets doen. Teren
op wat al is gegeven,
werkt niet langer dan maar even.
Ooit zal het tij zich keren. Dan hoop je dat je niet moet vragen:
'Was dit het nu, heb ik wel genoeg gegeven?'

Hee, jij, ja, jij,
je hebt een vlekje,
een paal temidden van je stekje,
een schitterend gebrekje.

Waarom zou je daar om treuren?
De gouden lijnen door jouw handen,
de warme te die we voelen branden.
Het houten, lijmen en de wanden schuren.
Glad.
Je zal later blij zijn dat je zelf iets had.

Als ik wegga uit dit land
hoef ik nooit meer te werken.
Zou ik dan merken
dat het leven meer kan bieden
dan alle dagen onkruid wieden,
met de hand,
het uittrekken van vieze stinkerds,
die ik zelf heb geplant?

Het zit in kleine dingen,
een rijke bloem, een plots bezoek,
een dag verlof, een rukwindboek.
In vlagen sijpelen ze door je deuren.
Laat je zelf omringen, door die kleuren,
oren, advies en steun afgekaft bekoren.

Het stuit me tegen de borst
dat voeden in het openbaar
met luid en regen bloeddorst-
ig wordt onthaald als raar.

Voor mezelf hoeft niets per se,
'k hou gewoon liefst iedereen tevree
al weet ik dat dat eigenlijk niet kan.
Noem me maar naïef of halve man.

Ik probeer te kiezen wat ik mij laat deren,
me slechts inwendig af te weren.
Ik ben hier om bij te leren, als zovelen,
niet om appels of muilperen
uit te delen.

Mag ik nog eens
komen kloppen,
komen vragen of ik binnen mag.
Ik heb de deurbel niet gevonden
dacht toch dat ik een opening zag.

Weet je nog, toen we elke dag wel konden?
Toen de vaten leidingen waren, die altijd waren aangesloten, toen de auto's te water gingen en veranderden in boten, toen we elk plezier in plaats van elk probleem nog uitvergrootten
en niemand

het nog druk had.

Heb je hen gezien en wat
ze kunnen? Ze zijn terecht
beroemd en doen me lachen, echt
hetgeen, onbenoemd, dat
me doet schuddebuiken
van tevree.

Wat was het dan, kan je ontluiken,
waarom heb je dat idee?

Ze zijn in kannen en kruiken
sinds ze seksten op teevee.

*** doen ze het,
bewonderingswaardig,
*** blijven ze al die keren,
in al die situaties
die zo makkelijk frustreren,
onvoorwaardelijk
aardig?

Ik doe allang niks nuttigs meer.
Mijn woorden werden zachter
en dat doet me maandelijks zeer.
Was ik maar wat meer gedreven.
Dan voelde ik me misschien weer even
wat doordachter of bedenkelijk net zo warm
als de grote boodschap van
Dirk De ******* Wachter.

Heb je even tijd? Ik wil je
wat vertellen,
moet mezelf even luchten, hart
en zeer en slecht en goed
en daarna even zuchten.

Ben ik dan geen last? Stoor
ik niet?

Misschien zwijgen,
misschien beter stil houden,
blijven, misschien beter zo.
Ik twijfel of ik mag, of kan
en wil ik echt wel praten?
Misschien kan ik het beter
zo gewoon en laten.

Ik had je aangeraden niet naar haar te luisteren.
Ik heb je gezegd dat haar luid geroepen woorden
niet meer betekenen dan wanneer anderen die fluisteren.

Je hangt aan een haak, in een net.
Je bent schaakmat gezet.
Je ringen zijn uitmuntend kostbaar maar
niet voor haar bestemd.
Je hebt na al die maanden
jezelf weggestemd.

Pak het vast, schud jezelf dooreen.
Je moet hier niet alleen doorheen.

Het is slaapwelletjes geweest.
Het groeten is het meest
rustgevend, stuiterend, springlevend
wanneer je eigenlijk stil moet zijn.
Probeer te kalmeren. Drink wat wijn.
Ik zal ze decanteren.

In mijn roes verwijder ik de platenhoes,
die grijze, voel ik me gevoelloos
op comfortabele wijze.

Ik wil je slikken
iets duwt
omhoog
waar heb jij zo leren mikken
blijven gieten
blijven kappen
blijven
gaan
en hard
tot ik als de nacht
val
en even niet meer op
hoef

Alleen thuiskomen,
je televisie kussen
overschotjes eten,
bijna vergeten
dat je ooit dromen
had die ondertussen
zijn versleten.

Zal ik wat vaker vragen
*** het met je gaat?
Zal ik wat meer opdagen
zelfs al dans ik naast de maat?

Ik wil mijn best doen,
de citroen proberen, eender wat,
zelfs al val ik door de mand,
want toen ik dat had,
een hapje met een pit erbij,
deed jij het ook voor mij.

Het einde lijkt nabij, land in zicht!
Al is dat niet vast voor lang.
We kunnen wel weer ****
aan ****, vloeken in elkaars gezicht.

Misschien dat toffe slogans op een houten plank,
ah nee, dat hebben we al geprobeerd.
't Is moeilijk denken aan natuur en leven
in een wereld waar geld goddelijk wordt vereerd.

We hebben het ver genoeg gedreven,
het is bijna verdiend. We kunnen beter
stoppen, nog een afscheid geven,
onrespectloos een recensie achterlaten.

Alleen al voor die avonden dat we onder de sterren zaten,
geef ik de bol een tien.
Nog rap voor we haar verlossen,
wil ik graag de eiffeltoren zien.

Wat zegt het over mij
dat ik voor jou niet kan beslissen?
Misschien schort het aan wij
en moeten we ons wissen.

Laat toch vallen, dagelijks,
drie woorden
vervuld van romantiek.
Avondlijks, mistig, dof,
zie eens *** ik in de zetel plof.
Morgen werken, 'k ben toch niet ziek?

Soms drijven, soms scheuren,
klaarblijkelijk het gevolg van
afwisselend kijven en dan zeuren,
of van *** het huishouden huishouden kan.

Zeg schat, een nieuwe auto, bouw of kind,
stemt dat jou ook terug goedgezind?

Vol bord en geen idee
wat ik wil doen, bereiken.
Voorlopig zeg ik geen nee,
wil ik mijn geest verrijken.

Deeltjes weg, op de vork geprikt
en ingeslikt, ik heb een aantal dromen,
die nog wat te hoog gemikt
mijn enthousiaste zelf intomen.

Half weg, nog niet veel waar
gemaakt, dromen gestaakt,
ergens begonnen voor een paar
centen, zo mijn dorst gelaakt.

Het is bijna op, ik heb vanalles wat
gegeten, geproefd, de tijd aan mij
voorbij gezoefd en ik heb last
aan mijn schouders.

De overschotjes belandden in de vuilbak,
'k had nochtans een pak
kunnen bewaren
om morgen naar te staren
en te sippen
als het water aan de klippen.

We kunnen kiezen uit duizend bieren,
lokaal of in Hong Kong gebrouwen.
We kunnen thuis of winkelhieren
als we onszelf nog met ons geld vertrouwen.

Velen hebben maar net één persoon
aan wie ze al kunnen vertellen.
Soms is het een diertje te huis,
soms iemand elke dag te bellen.

We kunnen onze vingers afwisselen,
de smaak van het vlees bedisselen.
Zelfs zeggen of we aldaniet (helaas) gaan passen
en om 't goed te maken, helpen afwassen.

Voor *** kort het ook mag blijven hangen,
het gevoel dat iets genoeg kan zijn,
kan, gepaard met schaamrood op de wangen,
het pijnlijk meer-gewil met succes vervangen.

Elk gedicht is een vertaling,
een vertelling van mijn zelf,
een wonderbaarlijke verhaling
van mijn innerlijk gewelf.

Zelfs al ben ik alleen in het begrip,
of omringd door duizend vrienden,
die me dagelijks tonen wat ze verdienden
en waarvan zij bevinden, dit is hip,
dan nog maakt het voor mij verschil,
uiterlijk, expressie, mezelf leren kennen,
door dichten, mijn dagelijkse pil,
zelfs al is dat soms nog even wennen.

*** jij je aanpast,
jezelf witwast,
must haves aflast,
opschuift
en wegwuift
wat allemaal beter kan.
Jij bent de droom van elke man.

Ik moet alleen nog leren strijken
om het gebrek aan jou te ontwijken.

Soms is afvragen slechts begin.
Waarom moet ik per se dit,
waarom kan ik niet gewoon zo en in
het hokje passen, zwart en wit?

Zo simpel is dat allemaal niet,
je kijkt en kijkt en denkt dat niemand ziet
waar je mee bezig bent.
Dat niemand het herkent.

Je kan best wel zonder
maar daar moet je zelf onder
aan gaan hangen, werken aan fatsoen
en zo nu en dan een beetje minder flauw doen.

Ik heb mijn kaarten niet verspeeld,
ik heb mij niet verveeld.
Ik heb een zak en die is plat.
Ik heb de kaarten nooit gehad

Graphs are going up but I
am still feeling down.
My license is high and dry
yet it is as if I drown

in anxious waiting, pressure
plating, above sharks and crocodiles,
under the gun of cabinets and files.

I have everything I wished
for myself in the past.
Now I wish the accomplished
feeling had the guts to last.

Ik vraag me af wat ik beschik
en breng mezelf in gevaar.
Want zoveel is dat niet, besef ik
en dat valt me soms erg zwaar.
Het voelt alsof ik weet wanneer
maar pas na de afspraak waar.

Kom binnen, m'n beste ziel,
onwetende, verwachtende.
Let niet op mij, *** ik verniel,
jouw lust vanaf heden overnachtende.

Je hebt nog niets bereikt, zoveel
te tonen, had meer in mars
en in de kas dan dit derde deel
naast late avonden in bars.

Meneer, daar is deur,
ik heb geen behoefte aan de sleur,
het brabbelend, duur verwoord
gesnob en zever van de academie.

Ik zie geen witte lijnen.
Ik zou over moeten.
Kan een kleurlicht seinen
wanneer, om boeten
te omzeilen, voor
dat rood, oranje, groen,
wanneer, wat, dan je, ik ****
te doen?

Ik kan bevestiging geven
dat jij het hebt verneukt,
alles opgefuckt in 't leven
en overal in gebeukt.

Spiegels breken, castrolletjes
met tomatensoep
vallen op de houten vloer.
Je gooide al je vieze doekjes
naast de vuilbak en nu geeft niemand nog een moer.

Ik heb nooit in jou geloofd.
Je hebt geen bevestiging nodig
maar een tik tegen je hoofd.

Grijze vingers op een snorretje
en een hele hoge hoed.
Een welbedoelend porretje,
wat stellen wij het goed.

Wat wil je later worden, vriend,
wat doe je graag of vind je fijn?

Los van wat ik wel of nietes heb verdiend,
meneer, een mooie vogel wil ik zijn.