May mali sa nangyayare sa buhay ko.

Bakit nagiisa lang ako?
Tama ba tong ginagawa ko?

Ginagawa kong dahilan yung pagkawala mo.

Ganito ba dapat ang maramdaman ko?
Para akong matutuluyan sa kahibangan ko.
Isang pitik pa, isang kanta, isang malupit na alala.
Kung matitimbang lang ang luha, siguro aabot na yung akin sa tonelada.
Nakakatawa. Wala atang makakatapat sa narating nating dalawa.


Hindi ko gusto tong estado na to.


Ayokong kalimutan lahat ng masayang alaala.


Sa lahat ng pagkakataon na namuhay ako magisa.
Para sa lahat ng sama ng loob na sumabog at di ko natantya.
Sa lahat ng gawain mo na anlakas magpaasa.
Yung ngiti **** tagilid pero nadadale pa din ako.
Yung balbas mo na ambilis tumubo.
Sa dalawang pusa na palagi **** alaga.
Nung mga oras na kailangan ko ng kasama tapos di ka nawala.
Sa katangahan at kababawan ko na naniniwala na nandyan ka pa.
Para sa lahat ng sakit na kailangan ko daanan mag isa.
Lahat ng dating tropa na di na nakakakilala.
Nakataas ang kamao ko pero nakaangat yung daliri sa gitna.


Minsan ang sarap mawalan ng pakialam, ng pakiramdam.
Yung mamuhay na parang dumaan ka lang.
Ang sakit magmahal tapos sasaktan ka lang.
Ang sakit magmahal tapos iiwan ka lang.

Di ako galit sayo.
Di kita papa salvage sa kanto.
Di ko ipagkakalat kung san kiliti mo.
Gusto ko lang mabawasan yung sakit na nararamdaman ko.
Kasi isang taon na, ikaw pa rin laman ng poetry page ko.

Sana isang beses makita ko na lang na masaya na tayo pareho.
Yung tipong pag naalala kita, nakangiti ako nagkekwento.
Ang hirap nga pala talagang kalimutan.
Yung minsan may taong kumilala sayo bukod sa sarili **** magulang.

Ang hirap umasa na may dadating pang iba.
Ang sakit na kasi nung minsang binigay mo yung puso mo sa kanya pero iniwan ka din nya.
Kanya kanyang dahilan, kanya kanyang pinaglalaban.
Kung di din naman tayo magkasama sa huli bakit kailangan pa natin pagusapan.
Nalulungkot ako, di ko itatanggi.
Pakiiwasan mo na lang mag post na masaya ka palagi.
Matagal pa siguro to maghihilom.
Nakakaawa yung susunod kasi naka kandado na yung puso kong mamon.
Yun ay kung meron pang susunod.

Putik
na nabuo
mula sa luha
at alikabok.



Bulaklak
ng damo
na tumubo
sa puntod.



Isang  munting
uod.



Isang butil
ng
pulang buhangin.



Bato
sa kabundukan
na tinutunaw
ng hangin.



Pulubi
sa daan
na namamalimos
sa mga
matang piniringan.




Asin
sa basong
walang takip.



Panyo
sa upuan
na pinakupas
ng tubig-ulan.




Munting ilaw
na sumisilip
sa silid-piitan.




Isang sulat
ng pamamaalam
na nakaipit
sa pintuan.



Pahina
ng kalendaryo
na nakaligtaang
pihitin.



Kandila
sa dilim
na nakikipaglaro
sa mga
anino.


Kabibe
sa tabing-dagat
na walang
laman.




Mga tunog
na walang
huni
at nagsisilbing
musika
para sa
mga bingi.



Hibla
ng buhok
sa ibabaw
ng gitara.



Antipara
na nakapatong
sa lamesa.




Pakpak
ng tutubi
na tinupok
ng gasera.



Isang tuyong
dahon
na sumabit
sa bintana.


Langaw
na nabitag
sa sapot
ng gagamba.



Kutsara
sa tabi
ng basag
na pinggan.



Mga basang
uling
sa hulmahan.



Katahimikan.



Usok
na humahalik
sa kalawakan.

Bakit tinuring na pananampalataya ang pagpagal sa luhuran?
Hinaing na tumagos sa kaluluwa't banal hayo't di na natanggal--mantsang nakabaon 'gang hukay.

Dinalangin ang sarap at ginhawa sa kahoy na nakahubad sa kapwa kahoy
Tiningala nga't sinamba
Binalahura nama't minura.

Anu't ano pa'y pumaslang at nanggahasa
Nagnakaw at nagpakasasa
sa salapi at tawag ng laman
Nang mahulog sa bangin ay biglang tinawagan ang minura't binalahura.

Iligtas mo ako.
Lumuhod ka, sabi Niya.
Nakikipagusap ba ako sa patal at mangmang?
Heto nga't sugat na'ng mga kamay sa kapitan lumuhod pa ang sigaw ng Dinakilang Hangal?

Lumuhod ka!
Ilang ulit pang sinugo ng tinig na hindi tanto ang poot sa anak na ang sungay tumubo hanggang likod.

Lumuhod ka.

Lumuhod ka.

Ikaw ay isang pambihirang hika
na hindi mailarawan sa anumang wika;
Ang pagnais sayo ay tulad ng ubo,
Sa pagsikip ng dibdib ikaw ay tumubo.

Ang pagtanging naganap ay bukod tangi at
mainit, tila isang pagsibol ng lagnat.
Pangalan mo ay pahirap sa aking lalamunan
daig pa likidong apoy sa matinding inuman.

Tila ako'y nawalan ng panlasa,
sapagkat napaibig sa irog ng masa.
Na-abisuhan man lamang sa idudulot na sakit
ng hamak at panandaliang pagkaakit.

Walang manggagamot ang nakakilala sa kaso
nitong nakakawalang-hiyang trangkaso.
Walang mabuting dinulot sa katawan:
sinumpaang pangangailangan lamang ng laman.

Nawa'y ang pagkalalin ay hindi nakahahawa
sapagkat sa ngayo'y mag-isang tumatawa
dahil sa pagtangkilik lamang ng mga alaala.
(Isa sa mga sintomas na talagang lumala.)

Sa kabila ng pagkilala na ito'y sakit lamang sa ulo;
ipinatili hanggang sa luha ay tumutulo.
Itinuloy ang pananabik sa tuwina,
kunwari ang gawain ay ligtas na bitamina.

Ang ibubunga ay malalaman lamang sa wakas
kung sasapat pa ba ang natitirang lakas
upang sugpuin ang delikadong damdamin
at ang sariling katinuan ay panatiliin.

Sa kabila nga ba ng mga dinanas,
may matatagpuan bang ganap na lunas?
Upang lahat ng aspeto'y manatiling malusog
at sa karapat-dapat na lamang ang loob ay mahulog?

Masakit na uri ng pangangalaga,
ang payapang makakamit ay mahalaga.
Wala lamang ito sa sapat na distansya;
kailangan rin ang pagpaparaya.