Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Weißer Tagesanbruch. Stille. Als das Kräuseln begann,
hielt ich es für Seewind, in unser Tal kommend mit Raunen
von Salz, von baumlosen Horizonten. Aber der weiße Nebel
bewegte sich nicht; das Laub meiner Brüder blieb ausgebreitet,
regungslos.
Doch das Kräuseln kam näher – und dann
begannen meine eigenen äußersten Zweige zu prickeln, fast als wäre
ein Feuer unter ihnen entfacht, zu nah, und ihre Spitzen
trockneten und rollten sich ein.
Doch ich fürchtete mich nicht, nur
wachsam war ich.
Ich sah ihn als erster, denn ich wuchs
draußen am Weidehang, jenseits des Waldes.
Er war ein Mann, so schien es: die zwei
beweglichen Stengel, der kurze Stamm, die zwei
Arm-Äste, biegsam, jeder mit fünf laublosen
Zweigen an ihrem Ende,
und der Kopf gekrönt mit braunem oder goldenem Gras,
ein Gesicht tragend, nicht wie das geschnäbelte Gesicht eines Vogels,
eher wie das einer Blume.
Er trug eine Bürde,
einen abgeschnittenen Ast, gebogen, als er noch grün war,
Strähnen einer Rebe quer darüber gespannt. Von dieser,
sobald er sie berührte, und von seiner Stimme,
die, unähnlich der Stimme des Windes, unser Laub und unsere
Äste nicht brauchte, um ihren Klang zu vollenden,
kam das Kräuseln.
Es war aber jetzt kein Kräuseln mehr (er war nahe herangekommen und
stand in meinem ersten Schatten), es war eine Welle, die mich umspülte,
als stiege Regen
empor von unten um mich herum,
anstatt zu fallen.
Und was ich spürte, war nicht mehr ein trockenes Prickeln:
Ich schien zu singen, während er sang, ich schien zu wissen,
was die Lerche weiß; mein ganzer Saft
stieg hinauf der Sonne entgegen, die nun
aufgegangen war, der Nebel hob sich, das Gras
wurde trocken, doch meine Wurzeln spürten, wie Musik sie tränkte
tief in der Erde.

Er kam noch näher, lehnte sich an meinen Stamm:
Die Rinde erschauerte wie ein noch gefaltetes Blatt.
Musik! Kein Zweig von mir, der nicht
erbebte vor Freude und Furcht.

Dann, als er sang,
waren es nicht mehr nur Klänge, aus denen die Musik entstand:
Er sprach, und wie kein Baum zuhört, hörte ich zu, und Sprache
kam in meine Wurzeln
aus der Erde,
in meine Rinde
aus der Luft,
in die Poren meiner grünsten Knospen
sanft wie Tau,
und er sang kein Wort, das ich nicht zu deuten wußte.
Er erzählte von Reisen,
davon, wo Sonne und Mond hingehen, während wir im Dunkeln stehen,
von einer Erden-Reise, von der er träumte, sie eines Tages zu tun
tiefer als Wurzeln…
Er erzählte von den Menschenträumen, von Krieg, Leidenschaften, Gram
und ich, ein Baum, verstand die Wörter – ach, es schien,
als ob meine dicke Rinde aufplatzen würde, wie die eines Schößlings,
der zu schnell wuchs im Frühling,
so daß später Frost ihn verwundete.

Feuer besang er,
das Bäume fürchten, und ich, ein Baum, erfreute mich seiner Flammen.
Neue Knospen brachen auf in mir, wenngleich es Hochsommer war.
Als ob seine Leier (nun wußte ich ihren Namen)
zugleich Frost und Feuer wäre, ihre Akkorde flammten
hinauf bis zu meiner Krone.
Ich war wieder Samen.
Ich war Farn im Sumpf.
Ich war Kohle.
AW Oct 2014
De zon gaat langzaam onder
En zakt weg in de oceaan
Hier aan de rand van de wereld
Voelt alles zwaarder aan

Of ik nu fluister, bid of schreeuw
Alleen is hier pas echt alleen
De leegte van de horizon,
Slechts de golven om me heen

Ik weet niet waar het water stopt
En waar de lucht begint
De kleuren smelten samen
Mijn blik wazig in de wind

En met de zon daalt het besef
Het leven is als een oceaan
Golven en storm zijn relatief
Als je op het strand blijft staan

Ik weet niet waar het heden stopt
En de toekomst beginnen gaat
Zelfs als alles anders wordt
Is dat vaak te weinig, te laat

Maar als de zon haar licht onttrekt
Aan de branding van mijn bestaan
Verlicht ineens van achter mij
Het schijnsel van de maan

Zo leert een lege horizon dat
De hemel de verste zee verlicht
Zelfs in het donker van de nacht
Biedt U mij helder zicht
Inspired by Psalm 139:7-10
Corina Mar 2012
vlinder....
*** lang blijf jij nog
vleugellam?

vlinder...
weet je dat het lente is?
je zou nu weer moeten vliegen
bloemen en zon

vlinder...
ik weet dat het niet kan
maar zou het willen
het maakt me moe zo verslagen te zijn

vlinder...
je zult een tijdje moeten wachten
dit is jouw lente niet
en niet jouw jaar

vlinder,
wacht maar!
volgend jaar ben ik hier nog
en dan gaan jij en ik samen
vliegen!
Andrew L Manson Jul 2018
Ik druk mijn lippen op jouw naam,
sierlijk op een enveloppe geschreven,
fragmenten van herinneringen,
in een brief die ik je nooit heb gegeven.

Weet je nog *** wij de eerste keer liepen,
door die oude hoofdstad van ons land?
Door de straten zwervend, lachend,
jouw koude in mijn warme hand.

En weet je nog de kleurigste herfst,
wandelend door het bos bij de duinen,
met jouw dochter die vol bewondering
naar paddenstoelen liep te struinen?

En weet je nog die hoogste schommel,
die bijna reikte tot de maan
waarop ik jou steeds hoger duwde,
omdat ik nog niet weg wilde gaan?

En weet je nog *** wij samen,
slenterend door winkels van ingebonden papier,
intiem pratend, de wereld negerend,
jij mijn hand pakte en zei “hier”?;
“Voel *** wij uit alle macht
hetzelfde dansen op het ritme van dit leven”
en *** ik toen ter plekke bedacht
dat ik jou mijn wereld wilde geven.

En weet je nog, toen het tij
zich tegen ons begon te keren
en wij nog dachten dat wij samen
de storm wel zouden kunnen trotseren,
*** ons roerloze schip
tezamen met mijn wereld is vergaan,
toen de golven van emoties
het tegen de rotsen hebben doen slaan?

En heb je het nog gehoord dat ik zoekend,
tussen het wrakhout in de koude oceaan,
jouw naam heb geroepen tot ik,
schor en half in verdriet verdronken,
maar aan land ben gegaan?

En heb je het geweten dat ik dolend,
over bospaden en de straten van die oude stad,
gezocht heb naar sporen van jou,
niet wetende of je aan mij dacht of dat je mij vergat?

Maar wat je niet hebt kunnen weten
en waarschijnlijk ook niet meer ziet
is dat ik nooit heb kunnen vullen,
de leegte die je achter liet.

Ik druk mijn lippen op jouw naam,
sierlijk op een enveloppe geschreven,
fragmenten van herinneringen,
in een brief die ik je nooit heb gegeven
Floor Sep 2019
Lieve mama,

Je hebt mijn grafrede geschreven. Vol overtuiging heb je de pen op het papier gezet en de woorden laten vloeien.
Zonder enige twijfel kon jij zo je speech schrijven. Je deed het in het ziekenhuis, terwijl ik nietsvermoedend naast je zat. Je liet het me niet lezen, ik heb zelf je boekje gepakt. Nadat jij zo vaak mijn pijn op het papier heb kunnen lezen, leek het me niet meer dan eerlijk om te zien waar jij al zo lang mee zat. Uit je woorden kon ik opmaken dat je al een lange tijd aan het rouwen bent. Ik ben nog niet dood, maar je weet dat het eraan zit te komen. De constante schaduw van de suïcidale aanvallen hebben de monsters in je hoofd als een wild vuur aangewakkerd. Je gelooft niet meer in mijn leven. Het is een droom die ieder moment kan stoppen. Je weet dat je daarna nooit meer zult dromen en klampt je krampachtig vast aan de laatste beelden die je voor je **** halen. We hebben de laatste tijd niet meer dan ruzie gehad. We voelen de dood beide zo hard in ons nek hijgen dat we elkaar nauwelijks aan kunnen kijken. Het komt door mij. Wat zou het nu nog uitmaken of ik dood ga of niet. Ik heb je al zoveel pijn en verdriet gekost, dit kan zo niet verder mam. Ik wil je geen pijn meer doen. Je hebt mijn grafrede geschreven, verdomme mam. Je hebt het voor mij definitief gemaakt. Ik dacht dat ik er niet mee zou zitten, ik dacht dat ik mijn gevoel weer weg kon stoppen, maar mam je hebt het definitief gemaakt. Ik geef je nergens de schuld van. Ik had nooit dat boekje moeten pakken, maar mam je bent zo afgesloten. Ik wil weer met je zijn, samen kunnen lachen en huilen. Tegenwoordig kunnen we elkaar niet uitstaan. Ik voel de band niet meer. Ik begin mezelf weer langzaam terug te trekken en als het eenmaal zo ver is, zal het weer fout gaan. Het is voor mij, net als voor jou, een tikkende tijdbom. Ik sta op springen mam, ik kan niet meer. Ik vocht voor jou, maar jij hebt me al opgegeven. Jij bent al aan het rouwen voor een kind dat nog niet dood is.
Daan Apr 2019
Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil luisteren
zodat een ander jouw verhaal kan horen.
Van mij mag jij dat roepen zo hard je zelf wil
of lichtjes in mijn oren fluisteren.

Ik voel dan met je mee, ik wil dat samen dragen.
Daarmee dat het soms, in fracties van, begint te knagen.

Ik weet dat dat niet echt hetzelfde is,
zo simpel is dat zeker niet.
Daarom, echter, dicht ik toe.
Meer dan dat kan ik niet geven,
Ik hoop dat ik zo voor iemand anders,
misschien één mensenleven,
toch iets goed doe.

Om het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen.
Om onderweg ongeziene dorst te laken en
zo hopelijk sommige zaken
terug los te kunnen maken.

Om het ongeziene op te merken,
samen te zien en weg te werken,
weerspannige stroefjes
of kale plekken te doen verdwijnen,
in losse proefjes en of strakke lijnen.

Als ik maar ergens helpen kan
dan mag je dat aan mij vertellen.
Misschien kunnen we het onheil vellen
of ermee leren leven.
Meer dan dat kan ik niet geven.

Voor mij is dat het waardevolste wat er bestaat,
elke dag een goede daad.
Zo wil ik laten begrijpen
dat jij altijd in mijn hand mag knijpen
wanneer de pijn weer toeslaat.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.
Als het te slordig is, zal ik het later wel aanpassen.
Daan Apr 2019
Ongeacht welk hersendeel als laatste is geraakt,
papa en ik, wij zijn vanaf de eerste dag gekraakt.
Je heb zoveel voor ons gedaan.
Papa heb je geleerd *** hij samen verder hoorde te gaan,
mij *** ik op mijn eigen benen moest staan.

Wij kunnen dat hier niet alleen,
hebben al zoveel steun gekregen
van mensen, vrienden en familie bij wie we onze
donkere hoofden konden legen.

Je bent er nog, maar niet meer echt,
je schommelt tussen twee extremen.
Toch heb jij ook het recht
om waardig afscheid van ons te nemen

Mama, lief, jij was de oplosser van alle
denkbare problemen.
Nu zo zonder jou zoiets verwerken
Zal later misschien onze band versterken.
Voor nu, echter, stellen we het samen met jou
elke dag een beetje slechter.
Of minder goed.
Daan May 2019
Wij zijn één vanwege vier,
vieren samen zijn al strijdend,
met plezier, uitsluiting vermijdend.
Wij zijn een dorp van kleuren
die samen roeren en op meer dan
duizend toeren, samen huizend,
de hongerigen naar samenhorigheid
moedwillig voeren.
Verbonden, solidair en vreugdevol!
Daan Feb 2021
Wij sleuren ons samen
door blijheid, boos en tranen.
Ik wil gaan zoals we kwamen,
zonder naast-de-schoenen-wanen.

We zijn ons en we zijn samen weer
net het zelf en toch iets meer.
Daan Mar 2019
Energie uit zien, uit anderen,
ik wil mezelf niet veranderen.
Alleen kan ik niet verder.

Samen terug is ook geen optie.
En het gras groener
Andrew L Manson Apr 2018
En als je er dan toch achter komt
dat je niet langer het licht in het leven ziet,
zoek in het donker dan mijn hand zodat wij,
samen ontsnappend over de onzichtbare treden
tussen de verlichtende stralen van de maan,
onze weg kunnen vinden naar de sterren.
Daan Oct 2019
Nooit meer terug is even slikken,
Nooit meer daar en niet meer hikken,
ongeremd schikken, ongestemd
en zonder broek maar wel een hemd.

Ik ben nu hier, weet niet goed waar,
er is een schat verborgen.
Ik wil hem vinden en meenemen naar
mijn oude thuis van morgen,
waar mijn zorgen
enkel deden kniezen
zonder effectief van de stress
haren te doen verliezen.
Ik zal moeten kiezen
want mijn oude thuis, helaas,
is achter mij gebleven
in alle haast,
op het begin van dit avontuur,
zachtjes van de kust gedreven
en over de rand van de muur
voor altijd weg gevaren uit mijn leven
samen met wat mij beschermde
wanneer ik onbeholpen schermde
met de gevaren uit mijn zeven.

Dus niet meer terug, gewoon door.
Er is een schat, een weg naar grote kuis
maar daar zal het nooit hetzelfde zijn
als mijn oude thuis.

Nooit meer terug, altijd hier,
met enkel in mijn hoofd,
in al wat ik herinner,
een deurtje op een kier.
En misschien ooit, als ik kinderen heb,
zie ik mijn oude thuis terug
in *** onschuldig lief plezier.
Er is geen thuis om naar terug te keren
Maar met nu tevreden zijn
Is iets wat je kan leren
Daan Feb 2023
Samen wonen, samen klonen
om met het leven tijd te doden.
Zonde dat de doden niet vertellen
*** het is om dood te zijn.
Dan konden we misschien
komaf maken
met al die schone schijn.
Door je strot
Nikki Apr 2020
Het einde kwam te snel
Je was nog niet klaar
Je had nog zo veel te beleven
Je had nog zo veel te geven

Je leven was niet zonder pijn
Ik had graag al die pijn weggenomen
Ik had graag je wensen zien uitkomen
Samen met je liggen wegdromen

Toch kon je genieten van de kleine dingen
En wat was ik blij als ik je aan het lachen kon brengen
Jouw lach zal me altijd bijblijven
Jij zal me altijd bijblijven
Daan May 2019
Baguetten op de plank
Doe maar niet zo frank
rijk zijn is niet veel gegeven
gierig blijven in het leven

Dure kazen, zachte hazen,
ham, spek, varken, vlees, geen pezen
de verhalen die ik lees, wij lezen
die we samen lazen.

In bed, detective, hees
avontuur a la het collective
van britse, noorse
hard doorboorse en gekookte
uit het boekje
rechercheurs die rookten
brachten lowietje een bezoekje
of crashten op de beurs.
Daan Dec 2019
De beste feestdagen behagen
ons met warmte voor elkaar.
We mogen onze dikste truien dragen
en alle cadeautjes liggen klaar.

Als mooie liedjes duren ze niet lang.
Maar voor het eind van de plezieren
hoeven we niet bang te zijn.
We hebben immers het geluk
dat we samen mogen vieren.
Daan Jul 2020
Mag ik morgen nog eens komen,
blijven slapen, samen dromen, laat
naar bed en, zonder gapen, draaien tot
we liggen en daarna je wangen aaien?

Mag ik morgen, alsjeblieft,
jou bezoeken met de fiets.
Dan gaan we samen langs die lange weg
met kleurplaatbloemen in de heg en
wortels die het pad doen scheuren.

Mag ik morgen voor je zorgen?
Is het goed als ik me naast je vlij?
Mag ik morgen voor je zorgen
en doe jij dat ook voor mij?
Doe het
Daan Sep 2020
Stokjes en ballen, jezelf
in een vierkant laten vallen,
groen tegen wit, rood tegen blauw,
mag ik deze dans van jou?

Wit met zwarte stippen,
bruin met rode lippen
en een koppel benen, lang en recht,
waar je u tegen zegt.

Trillende kousen, lange netten
en opletten wie waar zijn voeten zetten
kan en waar je handen moeten.

Je haren vast, je veters strak
en een iemand met een kleine hak.
Alles komt goed als je je hoofd erbij houdt, koel, dan bereik je samen het juiste doel.
Wat zijn jouw doelen in het leven?
Daan Apr 2022
Te kort schieten is in part
onmogelijk, te lang, te hard
onnodig hoog gebuk.

Ik kan niet meer doen dan wat ik kan.

Dan ligt het niet aan mij in se
eerder het samen passen van ons twee.
En rond gaatje waar een cilinder door moet maar we hebben geen cilinders meer.

Stop met duwen en stretchen.

Nu is het wel mijn verantwoordelijkheid om dat ook te stoppen als het zo zou zijn.
Daan May 2019
Wij geloven dat de ringen,
die jullie om elkaars vinger
schoven, niet anders kunnen
dan een prachtige toekomst beloven.

Hartelijke felicitaties met
die wonderlijke dag en de komende dagen.
Mag ik me nu dan aan het bruidsboeket
gaan wagen?

Jullie hebben een heuse boot betreden,
denk eens, *** lang is het al geleden
dat jullie elkaar mochten ontmoeten
ondertussen, aan het altaar, groeten.

Wij wensen jullie de allermooiste dag
die ooit heeft mogen wezen
en hopen dat we later, met een lach,
nog vele fijne dagen in jullie leven samen lezen.
Daan Jul 2020
Doe maar niet zo wondelikkend,
kijk maar niet zo schuldverstikkend.
Je overdrijft, moet trippelen om boven
te blijven met je kin. Zelfs de doven
kunnen horen dat het schort,
dat je mort, dat je knort, dat je adem stokt, je ogen mokken
en je zwarte, lange blonde lokken
samen hokken met het veulen aan de zijkant,
heulen met de vijand.

Ga nu maar zitten.
Drink een camille-thee.
Stop met vitten en speel
gewoon weer mee.
Monopoly is geen gezelschapsspel.
Daan Jul 2024
Sla het op en orden onder,
geregeld op de vlonder,
ontregeld ongezonder.
Het regent zonder donder.

Vraag niet te vaak waarom

Eerder, *** het komt dat
en wat kan ik ermee doen?
Helpt het om zo te denken,
zou het kunnen dat ik me voel
zoals toen?

Ik google soms, de aanzet naar
verandering. Ik denk dat ik te ver zie.
Ik mag best wat meer bestand
tegen de laatste nieuwe versie.

Op het samen beven,
op niet te lang leven
op doen wat we kunnen
en jezelf af en toe wat gunnen.
Het is allemaal al zwaar genoeg
7/05/24
Daan Jan 2020
Ik heb geluk dat ik voor jou
mag zorgen, jou mag sussen,
jouw tranen aan mijn mouw
mag vegen en je wangen kussen.

Je brengt me weg en tilt me op en
lacht, grofweg, met de helft van al mijn moppen.
Als ik het ooit nog ver mag schoppen,
heb ik dat aan jou te danken.

Jij bent water, jij bent rotsen,
houdt me vast als ik weer dreig te botsen,
houdt me tegen als ik op wil geven,
houdt mijn drijf en veer in leven.

Wij zijn samen alles wat zou mogen,
meer zelfs en nog lang niet uitgevlogen.
Daan Jun 7
Help vieren wat te vieren valt.
Neem tijd, luister naar de pijn.
Let op met druk want die vergalt
wat mooi is aan het
samen zijn.
Eigenlijk is het best eenvoudig.
Noonie Aug 10
Knuffels op de automatische piloot,
Ik-hou-ook-van-jou’s zonder ziel,
Stiltes vol onuitgesproken woorden,
Twee mensen in een huis vol leegte,
Een thuis waar het hart niet meer klopt.

Ooit samen, nu vervreemd,
Twee werelden die elkaar niet raken.
Wanneer hebben we voor het laatst gelachen?
Heb ik je ogen zien stralen als je naar me keek?
Waar zijn die goede jaren gebleven?

Konden we maar terug in de tijd,
Toen liefde nog eenvoudig was,
En ik jou zonder zoeken kon vinden.

Waar ben je gebleven?

Ik zoek,
Maar ik vind je niet.
A Dutch poem about the fading of love.

— The End —