Verroest, verkeerd, verwerend
tegen ontberend leren
wat de wereld meer
kan deren
dan rechtvaardig varend
aanmeren bij de speren
van welleer.

Gegooid, geprikt, gestoken
met onuitgesproken
regels die ook en doken
in dat water
waar we allemaal zo diep in koken
dat onze meningen de volgende
bestoken en bespoken,
tot de dag gebroken
onze scherven bijeen veegt,
wondes likt en weegt
en wikt
en ons,
oud en verkeerd,
op de vingers tikt.

Knuffels op de automatische piloot,
Ik-hou-ook-van-jou’s zonder ziel,
Stiltes vol onuitgesproken woorden,
Twee mensen in een huis vol leegte,
Een thuis waar het hart niet meer klopt.

Ooit samen, nu vervreemd,
Twee werelden die elkaar niet raken.
Wanneer hebben we voor het laatst gelachen?
Heb ik je ogen zien stralen als je naar me keek?
Waar zijn die goede jaren gebleven?

Konden we maar terug in de tijd,
Toen liefde nog eenvoudig was,
En ik jou zonder zoeken kon vinden.

Waar ben je gebleven?

Ik zoek,
Maar ik vind je niet.