Parang ulan na pumapatak,
Mga luha sa iyong mata'y tagaktak,
Gusto ko man itong punasan,
Dahil ikaw ay sinaktan,
Sa taong pinili mo,
Akala mo'y hindi ka iiwan.

Minsan ikaw'y lumapit sa akin,
Tinanong kung anong tingin,
Sa babae sa malayo nakaupo,
Na tila diwata sa iyong puso.

Pinilit ko ngumiti,
Tinago ng pilit,
Mga luha nagbabantang mahulog,
Dahil ang puso ko'y nadurog.

Umaasa isang araw ako'y masilayan,
Kahit kaunti sulyap lang ako'y maliligahayan,
Ngunit tila totoo nga,
Ang sinabi ng matatanda,
"Kung para sa'yo iha, ito'y kusang lalapit."

Kaya ngyon akin mahal,
Ikaw'y aking iiwan,
Pupunta sa kawalan,
Kung saan ang puso ko'y doon daan,
Para mahanap ang tunay na ligaya,
Sa piling ng iba.

At isa ito sa mga bagay na kaya kong ipagmalaki -
hindi dahil sa mabubulaklak na salita,
o sa lalim ng atas ng bawat letrang binubuo.

Mahal ko ang pagsulat.
Dahil dito, may pag-intindi—
hindi mo kailangan pang dagdagan,
hindi mo kailangang itama,
dahil kapag tapos na, tapos na.

At kapag tapos na, sapat na.
Walang kuwit o gitling,
walang pagpapanggap; walang pag-aatubili
kamahal-mahal ba ang parte na ito na
nais kong bahagi sa mundo.
Kung sapat ba ang lalim, sapat ba ang bilang.

Mahal ko ang pagsulat.
Hindi ako pumapalaya sa pagbili ng mga notebook
na ninais kong punuin ng mga alaala at salita.

Pero sa loob ng pitong taon, nanatiliing blangko
ang mga papel na nakaimbak sa kwarto ko.

Sa mga gabi na katulad ngyon,
sinusubukan kong alalahanin,
kung paano minsan, sigurado ako—
may patutunguhan, alam kong saan pupunta;
sigurado kung saan hihinto at
kung kailan puputulin ang bawat litanya ng taludtod.

Mahal ko ang pagsulat, pero sa mga gabing katulad nito,
may kaakibat na alaala at sakit
ang bawat tungga ng Smirnoff.

Mahal ko ang pagsulat, pero sa mga gabing katulad nito, pinapaalala niya kung bakit
mas pinili kong makalimot.