Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Lanox Aug 2016
Ang mutually exclusive ay tumutukoy sa dalawang pangyayaring hindi maaaring maging parehong totoo.

Di ito nalalayo sa kasabihang nasa Bibliyang “Hindi maaaring pagsilbihan ng isang alipin ang dalawang panginoon nang sabay.” Ngunit habang ang nasabing nagmula sa banal na aklat ay may mga binanggit din patungkol sa Diyos at sa pera, ang mutually exclusive ay mas malawak ang saklaw kaya’t maaaring gamitin para ihalintulad o paghambingin ang kahit anong dalawang konsepto sa matematika, pangyayari, pakiramdam.

Sa programming, may tinatawag na Boolean data type. Ang data type na ito ay maaaring “tama” o “mali.” Ang itinatalagang halaga kung tama ay 1 at 0 naman para sa mali. Kung may dalawa tayong konsepto, pangyayari, o pakiramdam, at ituring natin silang mga data types, ang mga posibleng values na makukuha natin ay 00, 10, 01, at 11. Kung ang mga nasabing dalawang konsepto, pangyayari, o pakiramdam ay mutually exclusive, maaaring makuha ang 00, 10, at 01 ngunit hindi ang 11.

Gumamit tayo ng mga halimbawang mas madaling maunawaan.

Data type number 1: ang pag-inom ng iced coffee, decafeinated, served in a mason jar with a paper straw, and with extra whipped cream, at pagpost nito sa Instagram, #stressreliever #compromise #freewifi.

Data type number 2: ang pagtulong sa mga kawawang bata sa lansangan na walang tsinelas, marumi ang kasuotan, at pinagpatung-patong lamang na mga karton ang natutulugan.

Madaling magpatuksong pumalakat gamit ang Facebook status at sabihing, “Ang daming mga batang nangangailangan tapos yung iba dyan pakape-kape lang, #pasoshalpamore.” Ngunit kung susuriing maigi, hindi mutually exclusive ang dalawang data types. Pwedeng si ateng nagkape ay pagkalabas ng coffee shop, binigay yung extra croissant nya dun sa batang nanghihingi ng limampiso. Habang si ateng nag-rant sa FB, na nasa bahay lang, kaya nga bitter dahil di makagala, malamang di rin naman nag-effort lumabas at mag-ikot sa mga kalsada para maghanap ng mga paslit na matutulungan. Ang dalawa pang maaaring posibilidad ay may isang ateng mahilig magkape at allergic sa mga bata at may isa pang ateng tumutulong sa mga bata at nagkaka-anxiety pag umiinom ng kape. Pwedeng magkaibigan sila, pero di sila nangingi-alam sa isa’t isa.

Naaalala ko tuloy nang minsa’y tumambay akong mag-isa sa isang kapehan malapit sa bahay.

Gaya ng inaasahan, may mga batang nag-aabang sa mga lumalabas na mamimili upang magbakasaling mabigyan ng mga barya o tirang pagkain—katakam-takam tingnan ang mga pastelerya roon.

Tiningnan ko ang makukulay na tinapay sa platito sa harapan ko.

Napagdesisyunan ko nang ipabalot ito at ibigay sa isa sa mga batang ngayo’y naglalaro na habang wala pang dumaraang kustomer.

Tapos ko rin naman itong kunan ng larawan upang ipost sa Instagram.

Kelangan kasi updated ang account ko.

Baka kasi isipin **** nawalan na ko ng sigla at nagmumukmok na lamang sa bahay simula nang tumigil na tayong mag-usap.

Baka tuloy magmistulang ang kalungkutan ko at ikaw ay mutually exclusive.

Na dumarating lamang ang kalungkutan sa tuwing ika’y lumilisan,

O na iniisip ko pa lamang na maaari kang bumalik, ito’y napapalitan agad ng kaligayahan.
ramon cayangyang Nov 2016
Bago ako magsimula , Gusto kulang sabihin sayong “kamusta?”
Parang kay tagal na simula nang huling tayo ay magkita
Hanggang ngayon hindi ko masabe kayat dadaanin kita sa
Maikli kong tula ….

Sa tulang halos buhay ko ang nilalaman , buong buhay na aking
Minahal at pinaglaban ng hindi man lang niya nalalaman . ..
Kahit na alam ko na sayo ay may nagmamahal at kayong dalawa
Ay nagmamahalan patuloy pa rin ako sa aking pakikipaglaban

Nakikipaglaban sa aking nararamdamang hindi ko alam kung bakit
Kinakailangan , bakit kailangan kong pagdaanan kasi hindi ko kayang
Iwaksi sa aking isipan at sa tuwing tatalikod ako sayo hindi ko
Mapigilang ilabas ang tunay kong nararamdaman …

Nararamdamang kalungkutan ngunit napapalitan ng kasiyahan sa
Tuwing ikay aking masisilayan , masilayan ang nagiisang dahilan ng
Tuwa at pasakit na aking nararamdaman

Pero kahit punong puno ng pasakit at pagdurusa ang dulot mo sa
Akin wala akong pakielam …
Kahit na sabihin ng iba na “TANGA KA BA ? MAHAL MO PERO MAHAL
KABA ?

Wala akong pakielam sa sabihin ng kahit na sino man , isa lang naman
Ang laman ng aking isipan

Ang oo at pero , OO ngat alam ko na sa puso niya ay hindi ako bagkus
Iba ang siyang nanahan ,
Pero sa puso ko , ikaw ang siyang nagturong magmahal ng totoo kahit
Na alam na walang dapat asahan

Na ang salitang “TAYO” sa panaginip kulang makakamtam

Pero kahit ganon paman ang kinalabasan , Masaya parin ako sa nagging resulta nang aking ginawa na tinatawag ng karamihan na “KATANGAHAN”

Kase hindi kuman nagawang makamtan ang taong laman ng aking isipan ,at kahit Alam Kong sa panaginip kalang mahahagkan

Atleast natutunan ko at nagawa kong lumaban at ipaglaban siya
Kahit na hindi man lang niya nalalaman
#hugot#filipino#tagalog
Sydney Nov 2020
Ang 'yong tinig ang taga pag pakalma sa tuwing puso't isip ay gulong gulo

Ikaw ang kapayapaan sa magulo kong mundo

Ikaw ang araw na sumisikat sa maulan kong mundo

Mga salita **** "nandito lang ako, hindi kita bibitawan"

Ang sarap sarap sa pakiramdam na may isang ikaw sa buhay ko

Sa'yong piling, luha'y napapalitan ng ngiti

Hindi man magawang hagkan dahil tayo'y malayo sa isa't isa

Dama ko pa rin ang mga yakap **** pumapawi sa aking lumbay

Ngunit ngayo'y nasaan?

Tila ba lahat ay nag bago na

Muli ko pa bang maririnig ang 'yong tinig?

Matutupad ba ang pangakong hanggang dulo?

Ang tayo ba'y maibabalik pa sa dati?

Ano man ang sagot ng tadhana

Tatanggapin

Masaktan man o maging masaya

Tanging hiling ko lang sa'yo

Ako sana'y huwag kakalimutan

Lagi mo sanang tandaan na merong ako

Na mahal ka at patuloy kang mamahalin

Hanggang dulo
Maria Leslie Apr 3
I saw you there but when I come closer is the empty chair without you.
I remember everything about you
I saw you but those dreams it’s makes me alright.

How I wished that you will be here on my side now where I can't be lonely anymore
so that these emptiness I fill
always are fade away and replaced the real happiness in my life.

I still found you on my dreams that you are still in my heart,
I can see the distance between you and me that's why I'm still alone
that you are the only one I've been waiting for so long.

If you force me to remove you,
I keep inside my heart dying
if I see myself empty without you
You were only one for me.

Can't you see I can't find someone else to forget you if those loves has keeps me bleeding inside of me
It’s only reminds me of you.

If I find myself alone without someone else
No one makes me smile everyday and given meaning of my life

maybe it's all emptying to find something greater life than I thought with you.

I can't forget my feelings for you back then
I know you're there but I can't reach
I know you want me but you didn't come
I know I'm waiting for you but you didn't come back
I know you love me but you love someone else
I know that we will be back together again but it’s going run away

No matter how many years have passed between us
and how many times we've been hurt with shed tears
The distance between us is leaving me and you're gone

You came into my life like a wind that I can't avoid and stop.

Like a fire that I can't stop the amount of heat burning in my body and chest.

And a ray of sunshine, A hope that I can't let go and follow you.

I can't stop myself and my feelings from loving you because I want you
and I choose you to be with me forever
but It's like a storm that destroyed everything, you've been swept away from me.
You've also disappeared from me like a bubble
I didn't know you were gone.

It’s was so yesterday that we’ve been together
But it’s now years later away from you

Finally, when I opened my eyes,
when I looked back,
I was left alone,
all of us were gone.

I don’t even hear the voice again,
but nothing else is missing one
I only heard is farewell and goodbyes to an empty nest.

I was left in the ground but I was alone with myself
God left me alone
so that I could see something greater than the one who used to hurt my heart

Where is it?
Why it’s empty?
There is always emptiness.


******


"𝕎𝕒𝕝𝕒 ℕ𝕒"

Nakita kita doon
pero paglapit ko ay ang bakanteng upuan na wala ka.
Naaalala ko ang lahat tungkol sa iyo
Pero ang lahat ay naging panaginip nalang na nagpapasaya sa akin

Sana nandito ka sa tabi ko ngayon
kung saan hindi na ako mag iisa
upang ang mga kawalan na ito ay pinupunan mo

Lagi nalang nawawala at napapalitan ang tunay na kaligayahan sa buhay ko
pero ikaw hindi ko kaya

Natatagpuan pa rin kita sa aking mga pangarap na ikaw ay narito sa puso ko,

Nakikita ko parin ang distansya sa pagitan mo
Kaya nga mag-isa pa rin ako
Dahil ikaw lang ang matagal ko ng hinihintay.

Kung pipilitin mo akong alisin ka,
Kung patuloy ang paglisan ng kisap mata
Mamatay sa loob ko ang aking puso

kung mawawala ka
makikita ko ang aking sarili na walang laman
Dahil ikaw lamang ang nag iisa para sa akin

Hindi mo lang alam na hindi ako makakahanap ng iba na makakalimot sa iyo
At kung ang pag-ibig ay nanatili sa akin na nagdurugo
sa loob nito nagpapaalala sa akin tungkol sa iyo.

Kung ang aking sarili ay nag-iisa araw araw
At walang taong nagpapangiti sa akin
ikaw lang kasi ang nagbibigay kahulugan ng aking buhay,

marahil walang laman ang lahat sakin
upang makahanap ng bago sa buhay
kaysa sa ninanais ko na makasama ka.

Hindi ko makalimutan ang feelings ko sayo noon

Alam ko nanjan ka Lang pero wala ka sa tabi ko
Alam ko na gusto mo ako pero hindi ka dumating
Alam ko na hinihintay kita pero hindi ka bumalik
Alam ko na mahal mo ako pero may mahal ka na palang iba
alam ko na magkakabalikan pa tayo pero wala ng makitang pag asa at makakapitan

kahit ilang taon pa ang nagdaan sa atin
Ilang beses man nasaktan at lumuha
ang pagitan ng nakalipas ay nawawala ka na pala

Dumating ka sa buhay ko na parang hangin na hindi ko kayang iwasan at pigilin.
Parang apoy na hindi ko mapigilan ang dami ng liyab ng init sa katawan at dibdib.
At isang liwanag ng araw at pag asa na hindi ko kayang bitawan at sundan ka.

Hindi ko mapigilan ang sarili at damdamin na mahalin ka
dahil gusto kita at pinili kita na makasama habang buhay pero
Parang bagyo na nasira ang lahat tinangay ka na sakin palayo.

Parang kahapon lang kita kasama
Pero tila ang ngayon na sandali ay mga taon na wala ka sa piling ko

Nawala ka na rin sakin na parang bula hindi ko alam na wala ka na pala.
Sa huli pag dilat ko
pag lingon ko naiwan nako mag isang wala na ang lahat sa atin.

Hindi ko man lang narinig ang awit ng paglisan ngunit wala akong narinig kahit paalam ay naiwan na walang laman na pugad.

Siguro ang pagkawala na ito ay ang paghahanap ng iba.
Baka nilagay ako sa blangkong espasyong ito para maghanap ng iba
Pagpalain ng Diyos ang walang laman na lugar para sa isang bagay na mahusay.

Naiwan ako sa kawalan pero kasama ko lang ang sarili
Iniwanan ako ng Diyos mag isa para makita ko pa ang hihigit sa dati na sumusugat sa puso

Nasaan na ba?
Bakit may kawalan?
Mayroon parating walang laman.
Written: 7.19.2024
Aphrodite Jun 2020
Bawat segundo, minuto, buwan at taon,
Lahat ng ito ay  lumilipas at nagbabago,
Lahat ay napapalitan ng 'di inaasahan,
Walang permanente sa mundo kaya oras pahalagahan ng husto.

Hanggang buhay ka pa, mahalin mo ang mga magulang mo,
Habang nakakangiti ka pa, ngumiti ka at tumawa,
Habang nakakalakad ka pa, tumakbo ka't gumala,
Habang nakakarinig ka pa, pakinggan mo ang huni ng ibo't likha ng Diyos.

Habang malakas ka pa, tumulong ka sa kapwa mo,
Habang bata ka pa, magsaya ka kasama ang tropa mo,
Habang kaya mo pa, gawin mo ang lahat ng gusto mo,
Kasi maaaring isang-araw, wala na ang mga ito.

Pahalagahan mo at mahalin mo ang nasayo,
Huwag lumimo't bagkus magpasalamat sa Maykapal,
Ang buhay natin ay hiram lamang,
Kung kaya't bawat oras 'wag sayangin bagkus pahalagahan.
English:

You know what the most painful slap is? Not the slap of a hand, quick and sharp, the kind that leaves a mark you can wash off. No… the real slap is reality itself. Cold. Unforgiving. Merciless. The kind that hits when you’re standing tall, thinking you’re invincible, and suddenly the world yanks the rug out from under you.

I finally realized just how cruel life can be when you have no money. Suddenly, everywhere you go, everything you touch, every single step you take, every decision you make… it has a price. Every dream you nurture, every plan you hatch… all of it comes with a tag: “paid in cash or not at all.” And you realize… you don’t have it. Not today, not tomorrow, not maybe even ever.

It’s a slap that leaves no bruise on your skin, but one that bruises your soul. It hits in ways you never imagined. You feel it in your chest, in your gut, in the hollowness of your pockets and the heaviness in your hands. Talent alone doesn’t matter. Effort alone doesn’t matter. Desire alone doesn’t matter. You can be brilliant, hardworking, relentless—but without money, the world doesn’t even see you.

And yet… maybe the cruelest part isn’t just for you. Maybe the hardest truth is that there are so many who live like this every day, who wake up hoping, who try, who fight—and still the world turns its back on them. You look at them and feel that shared ache, that collective bruise on the soul. You realize you’re not alone in this, and yet… that doesn’t make it hurt any less.

The truth stares at you from every corner. The café you wanted to sit in, the bus you need to ride, the dreams you want to chase… all of it demands what you don’t have. And suddenly, the illusion of freedom, the idea that life will reward the good and the hardworking… it shatters. You feel small. Invisible. Replaceable. And in that moment, your heart reaches out silently to everyone else who’s been knocked down the same way.

And it hurts. Oh, it hurts like nothing else. Because as you grow up, as you learn, as you fight, you realize that life isn’t fair. That life doesn’t bend for anyone. That even the brightest soul, the fiercest heart, the most daring spirit… if it’s not backed by money, it’s treated like it’s worthless.

But maybe… maybe this is where courage is born. Maybe this is where survival is forged. You learn to fight with what little you have. You learn to be clever when the world tries to crush you. You learn to stockpile knowledge, to sharpen your instincts, to build strength from scraps. And maybe, just maybe, in this shared struggle, you find empathy—for yourself, for others, for anyone who’s ever felt invisible, unheard, unseen.

Because one day… one day, even if reality keeps slapping you down, even if the world seems determined to keep you small, you will rise. And in rising, you carry with you the memory of those bruises—not as shame, not as weakness—but as proof that you survived. You will rise and take what you’re owed—even if it’s a place the world tried to deny you.

Life is brutal. Life is unfair. Life is relentless. But in its cruelty, it teaches you to endure. In its coldness, it teaches you to become sharper, stronger, harder. And maybe… maybe one day, that slap that once broke you will be the very thing that allows you to extend a hand to someone else, the way someone once needed to reach for you.

Because empathy doesn’t soften reality—it strengthens you. And it reminds you that no one has to face it alone.

Tagalog version (mas dama mo trust me):

Alam mo ba kung ano ang pinaka-masakit na sampal? Hindi yung sampal ng kamay—yung mabilis at matalim na minsang nag-iiwan ng marka na kusang nawawala. Hindi… yung tunay na sampal ay yung hatid ng realidad. Malamig. Walang awa. Matigas. Yung biglang hihila sa’yo mula sa pedestal mo, at ipapakita sa’yo na ang mundo… hindi ito nag-aalaga sa mga pangarap mo, sa talento mo, sa sipag mo.

Na-realize ko lang kung gaano kasakit ang buhay kapag wala kang pera. Bigla kang maiiwan sa gitna ng lahat, at bawat hakbang mo, bawat desisyon mo, bawat pangarap na pinanghahawakan mo… lahat may presyo. Kahit saan ka tumingin, kahit anong subukan **** gawin—lahat may paalala: “Pera lang ang sagot.”

At masasampal ka. Hindi sa balat, kundi sa puso, sa tiyan, sa kaluluwa. Ang galing mo, ang sipag mo, ang ambisyon mo… hindi mahalaga kung wala kang pera. Parang mundo’y hindi ka nakikita, parang wala kang karapatan.

At siguro… pinakamalupit sa lahat, hindi lang para sa’yo ito. Maraming tao ang ganito ang dinaranas bawat araw. Gumigising, nagsusumikap, nangangarap… pero tinitiis ng mundo na sila’y hindi pansinin. Ramdam mo ang sama ng loob nila, ramdam mo ang sakit… at kahit ramdam mo na hindi ka nag-iisa, hindi pa rin nababawasan ang kirot.

Lahat ng paligid mo, kahit simpleng kape, kahit bus na sasakyan mo, kahit mga pangarap na pinapangarap mo—lahat may presyo. At bigla, naiinip ka sa ilusyon ng kalayaan, sa paniniwala na ang sipag at kabutihan ay gagantimpalaan. Parang napakaliit mo. Parang wala ka. Parang napapalitan. At sa sandaling iyon, naiisip mo rin ang lahat ng tao na natapakan sa parehong paraan.

Masakit. Sobrang sakit. Kasi habang lumalaki ka, natututo ka, nakikipaglaban ka… malalaman mo na hindi patas ang buhay. Hindi ito yumuyuko para sa kahit sino. Kahit gaano ka-katalino, kahit gaano ka-tapang, kahit gaano ka-determinado… kung wala kang pera, parang wala kang halaga.

Pero siguro… dito nagsisimula ang tapang. Dito rin natututo kang makipaglaban sa kaunting mayroon ka. Natututo kang maging matalino kahit sinusubok ka ng mundo. Natututo kang mag-ipon ng lakas, ng kaalaman, ng karanasan. At siguro, sa parehong hirap na ito, natututo ka rin ng empatiya—para sa sarili mo, para sa iba, para sa sinumang nararamdaman ang invisibility at kawalang-pansin.

Dahil darating din ang araw… darating ang araw na kahit patuloy kang binabagsak ng realidad, kahit ang mundo’y tila ayaw kang makita, babangon ka. At sa pagbangon mo, dala mo ang alaala ng mga sugat—hindi bilang kahinaan, kundi bilang patunay na nakaligtas ka. Babangon ka at kukunin ang karapatan mo—kahit pilit itong itinanggi sa’yo ng mundo.

Brutal ang buhay. Hindi patas. Walang awa. Pero sa kabagsikan nito, natututo kang tiisin. Sa lamig nito, natututo kang maging matatag. At siguro… darating ang araw na yung sampal na minsan ay bumagsak sa’yo, ang siyang magtuturo sa’yo na mag-abot ng kamay sa iba, kagaya ng mga taong minsang dapat umabot sa’yo.

Dahil ang empatiya… hindi nagpapalambot ng realidad. Pinapalakas ka nito. At pinapaalala sa’yo na hindi kailangang harapin ito nang mag-isa.

— The End —