ilang beses na ba akong ngumiti ng magisa
habang iniisip ko ang mga panahong kasama kita

ilang beses na ba akong umiyak sa aking kwarto
habang tinitiis ko ang sakit at pighati sa aking puso

ilang beses na ba ako umiling
upang mawala ang alaala mo saking isip

ilang beses na ba ako nagbuntong hininga
upang mailabas ang lungkot na aking nadarama

ilang beses na ba akong nagsulat ng liham
na hindi ko naman naibigay kahit kailan

ilang beses na ba akong gumawa ng tula
tungkol sa pagibig na di ko naman maipadama

ilang beses ko na bang binulong sa hangin
na mahal kita,
na mahal kita kahit magisa lamang akong umiibig*

Sept 30, 2016

Sumikat ang araw sa puso ko
Tinangay ang mga ulap sa isipan
Sa wakas may ngiti na sa mga labi ng umaga
At ang gabi ay tumahan sa lilim ng iyong mga mata
Ang kinang ng mga tala ay lumulutang sa ibabaw ng karagatan
Habang ang oras ay naglalayag sa asul na kalawakan
Mga salita kong binulong sa hangin
Naging paru-paro sa iyong mga kamay
Mga paa kong ligaw ay nakatagpo ng hiwaga sa mga yapak mo
At sa himig ng mga iiwanang bakas ay mananatili tayo.

Madaling araw, mata’y dumilat
Bitbit pa rin ang pag-asang salat
Kumakalam ang sikmura,
pero ang lata, walang laman pa.

Naglakad muli sa kanto't eskinita
Umulan—basa ang katawan, nanginginig sa ginaw
Bumuhos man ang ulan,
walang bumuhos na barya sa kanyang lata.

Isang matahimik na dasal ang binulong,
“Panginoon, kahit konti lang po, tulong…”
Ngunit ang mga tao’y nagmamadali
Walang nakatingin, walang pumapansin.

Sa ilalim ng kariton, muling nahiga
Yakap ang lata, iniisip pa ba siya?
Kahit minsan mahirap maniwala,
Bukas ulit, haharap sa mundo dala ang lata.