Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Maemae Tominio Sep 2016
SYA
Sa dami ng tao  na nabubuhay sa mundo,
Hindi lang isa o dalawa ang nakakaranas nito,
Mga tanong na animo'y basag na salamin na di na mabuo,
Walang ibang kayang sumagot kundi mismong puso mo.

Sinu ba naka imbento ng pagmamahal?
Bakit pag nasaktan, paglimot ay kaytagal,
Mga nakaraa'y gusto **** balikan,
Ngunit tadhana sayo'y gusto ng kalimutan.

Biktima ka na ba ng maling pagmamahal?
Yung tipong mahal mo sya, mahal ka nya ngunit bawal,
Mainit sa mata ng iba at hindi kaaya aya,
Ngunit para sa inyong dalawa'y pag sasama nyo'y anong kasing saya.

Agwat ba ng edad ay hindi alintana?
Sa paningin ba ng iba'y hindi maganda?
Mamahalin mo pa ba ang isang tulad nya?
Kahit ba ang edad mo'y doble sakanya?

Paanu ba masusukat ang pagmamahal sayo?
Sa tagal ba ng kanyang paghalik o pagsusundo sayo?
Sa rami ng okasyong nabibigay nyang regalo,
Dun mo ba makikita kung mahal kang totoo?

Paanu kung isang araw puso mo'y tumibok,
Sa taong di pa nakikita o nahahawakan kahit hibla ng buhok,
Mamahalin mo pa ba sya kahit sobrang lungkot,
Hindi nya magawang yakapin kapag ika'y nagmumukmok.

Mahirap talaga kapag ang mahal mo'y nasa malayo,
Lalo na kung umaasa kalang sa wifi ng kapitbahay nyo,
Na kapag mahina ang net , babagal din sayo,
Ngunit tinitiis ang lahat para sa mahal mo.

Paanu kung nalaman mo ang nakaraan nya?
Pagmamahal mo ba'y magbabago at mawawala,
Mga supling na nag aalaga sakanya,
Nagpasaya't nag aruga noong wala ka pa.

Iisipin mo pa ba ang nakaraan,?
Kung sa puso mo'y masaya ka sa kasalukuyan,
Mahirap man tanggapin sa unang nalaman,
Ngunit tinanggap mo parin sya sa kabila ng kanyang pinagdaanan.

Hindi pa ba napapagod ang iyong puso?
Sa nalaman mo'y bat hindi ka sumuko?
Ganito ba talaga kapag mahal **** totoo?
Tatanggapin lahat kahit komplikado.

Sa muli **** pagtanggap, may biglang nagparamdam,
Babaeng nakasama nya at gusto syang balikan,
Ikaw ba'y magpaparaya na at sya'y iwanan,
Na kahit labag sa loob mo'y iyong bibitawan.

Ngunit sa pag bitaw mo'y syang pag kapit sayo,
Mga paliwanag nya na nagpapatatag sa puso mo,
Pipiliin mo ba ang kasiyahan ng iba o kasiyahan nyo?
At tanggapin sya ulit at bumuo ng panibago.

Tadhana na ba talaga ang gumagawa para ika'y ilayo,
Nakaraan nya'y nagbalik na at may isa pang panibago,
Biyaya sa sinapupunan nya'y dugo't laman mo,
wala na bang magandang mangyayari sa relasyong to?

Mapapabuntong hininga ka nalang sa mga pangyayari,
Kailangan na ba tong itigil at hindi na maaari,
Kayrami ng rason para sa sarili mo naman ika'y makabawi,
Sa lahat ng luhang pumatak at pighati.

Panu kung ang mahal mo'y taglay lahat yan?
Dobleng edad, may mga anak, at meron pa sa tyan?
Tanga ka kapag hindi mo pa binitawan,
Nagmahal ka ng totoo kapag sya'y iyong pinag laban.

Ngunit hindi na susukat sa pananatili mo kung gaano sya kamahal,
Minsan gagawin **** bumitaw para sa katahimikan ,
Katahimikan ng puso nyo at ng nasasakupan,
Kailangan sumugal kahit na nasasaktan.

Alam **** darating ang panahon na maghihiwalay tayo,
Pero sana bumalik ka kapag puso mo'y tinitibok pariny ay ako,
Masakit man isipin na mag hihiwalay tayo,
Pero sana isipin mo na minahal kita ng totoo.

Yang katagang yan ang gusto kong sabihin sayo,
Ngunit takot ang dila ko na ipahayag ang mga ito,
Takot ako na masaktan ka sa paglayo ko
At takot ako na baka di matanggap ng puso ko.

Alam kong marami pang pag subok ang darating,
Alam kong panghihinaan ako ng loob kapag itoy dumating,
Sana gabayan mo ako sa anumang pag dedesisyon
Huwag kang titigil para bigyan ako ng leksyon.

Umiyak man tayo ng ilang beses,
nasaktan man tayo nag paulit ulit,
Marinig ko lang malalambing **** boses,
Sakit ng nadaramay ,saya ang pumalit.

Lagi **** tatandaan na mahal kita,
Mahal kita at tanggap ko kung anu ka,
Hindi importante kung ano ang nakaraang iyong nagawa,
Ang mahalaga ay ngayong masaya tayo sa isat isa.

Hindi ko man maramdaman ang init ng yakap mo,
Hindi ko man maramdaman ang dampi ng mga labi mo,
Maramdaman ko lang na nandyan ka lagi sa tabi ko,
Hindi ako mag sasawang unawain ka at magpaka totoo.

Balang araw magsasama tayo at sana ikaw na,
Kung hindi man ikaw, ang mahalaga tayoy naging masaya,
Hindi man matagal ngunit magsisilbi itong alaala,
Na dadalhin natin sa ating pagtanda.

#love
#sacrifice
Marg Balvaloza Jan 2019
Bumalik tayo kung saan...
Paano nga ba nagsimula?
Nagsimulang ang mga pangamba ko ay mawala,
nagsimulang pangamba ay mapalitan ng pag-asa't pagtitiwala.
Mga pagluha sa aking mata, ay tila naglaho na
Napalitan ng pagtawa, lumbay ay lumisan na.

Paano nga ba nagsimula?
Mamuhay nang kasama ka
Sa mga araw na kapiling ka—- bawat araw ay puno ng galak at pagsinta.
Tinuruan mo akong, mamuhay nang may saya
Pait ng kahapon ay naitapon na,
mula nang ikaw ang makasama ko, sinta.
Samahang walang papantay, punung-puno ng buhay!
Pag-aalaga ay damang-dama, suporatado ang isa't-isa.

Paano nga ba nagsimula?
Malalim na pinagsamahan
Masasayang ala-ala, na tila hindi maaantala—-
    ng kahit anong problema, sa atin man ay naka-amba
Magkahawak mga kamay, tayo ay hindi bibitaw.

Mga gala at lakad natin, na minsan ay biglaan pa
Mga oras na hindi natin alam, kung paano napagkasya.
Basta't alam nating... tayo ay masaya—- kahapon man o ngayon, at kahit na bukas pa!


Ngunit dumating ang panahon, tayo'y sinubok na ng pagkakataon
Masasaya nating bukas ay nagsimula na ngang kumupas
Hindi alam kung paano, tayo'y biglang nagbago
Tila nalagas na puno, hindi na lumago.

Akala ko ba ikaw ay "KASAMA?"
Hindi lang kaibigan o basta-bastang kasintahan
Kasama sa lungkot at pighati, kasiyahang hindi mawari
Pagkatalo man o pagkapanalo—- tayo pa rin ang magwawagi.


At ngayon...
Bumalik tayo kung saan...
Paano nga ba nagsimula?

Nagsimulang mawala ang paniniwala na tayo ay para sa isa't-isa
Nagsimulang matalo sa digmaan at piniling wag na lumaban?
Nagsimulang maglaho ang mga katagang "mahal kita"
Nagsimulang magbulag-bulagan sa katotohanang
b a k a   t a y o  a y  p w e d e   p a ?

Isip at damdamin ay di makaunawa
Hirap pagalingin ang sugat na sariwa
Sugat na iwan ng ating pinagsamahan
Pinagsamahan na akala ko ay aabot sa simbahan

Paano nga ba nagsimula?
Paano at kailan nagsimula?
Nagsimulang matapos ang ating pagmamahalan?

Kahit kailan pinangarap ko, maging ikaw at ako—- hanggang sa dulo
Paano mangangarap kung ako ay gising na?
Gising sa katotohanan na tayo ay
w a l a  n a?


© LMLB
This is a poem I made eight months ago. I think it's the right time to publish it to let the public read it freely, as free as I am right now. Perhaps the feelings have depreciated and that's why I wouldn't mind if someone would read this poem, based solely on my feelings couple of months ago.

There you go, you have it. Read this poem from my broken heart that's already mended now. :)
Rena Lyn Bala-oy Feb 2019
Duguan ang puso kong sugatan.
Ang puso kong napag-iwanan.
Ang puso kong pinangakuan, pero hindi pinanindigan.

Hindi ko maintindihan.
Akala ko ba walang iwanan?

Pero sinarhan mo ako ng pinto,
Sumama sa iba, tinalukuran mo ako.
Hindi na ba ako mahalaga
Kaya pinili mo sila?

Sila na nasa ibayong dagat,
Na kahit malayo ay sa kanila ka tapat.
Na kahit animo'y nahihirapan ka...
Sa kanila ka pa rin pumupunta.

Inay! Itay!
Paano naman ako?
Ako na naiwan dito.
Mag-isa dahil wala ka.

Mag-isang tinatahak ang aking buhay,
Walang gabay. Walang kaagapay.
Inay! Itay!
Bakit natin kailangang maghiwalay?

Bakit ba natin kailangang maghiwalay?
Pera? Trabaho?
Ang guminhawa ang buhay ko
Kahit... wala kayo?

Inay! Itay!
Ganito na ba kahirap ang Pilipinas?
Na ang mga magulang ko ay luluwas
Magpapaka-alipin sa mga taong labas?

Hahanap ng dolyar sa amo
Dahil hindi sapat ang piso.
Mag aalaga ng anak ng iba
Habang naiiwan sa Pilipinas ang kanila.

Inay! Itay!
Umuwi na kayo.
Nangungulila na ako.
Nagmamaktol. Nangungulila.
010717

(Para sa mga may gustong simulan at gustong tapusin. Para sa mga may kahapon at naniniwalang sisirit ang bukas. Para sa mga may pangamba pagkat pakiramdam mo'y kapos ang oras at tila ika'y may gapos ng kagabi o noong isang araw, noong isang taon. Para sayo, nang mahimbing ka sa gabing may pagsuko. Pipikit ka rin, hihimbing ka rin. Didilat ka, may bukas pa.)

Narinig na ng bawat sulok ng kuwarto mo ang mga ibinubulong Ko sa iyo tuwing natutulog ka, habang yakap-yakap Kita, at nakabaon sa dibdib Ko ang mukha **** nasa malalim na pagkakahimbing.

Narinig na ng mga unan mo ang mga Salitang binitiwan Ko noong inamin kong hinding-hindi Kita bibitiwan habang sinusuyod mo ang gabi nang mag-isa, na tila ba ito na ang huling gabing ikaw na lamang ang bida sa istorya.

Narinig nila ang mga bulong Kong narito Ako at Ako pa rin ang kilala Mo noong unang beses Akong humimlay sayong mga bisig para punasan at saluhin ang mga butil ng mala-perlas **** mga luha, kumikinang at mahalaga   pagkat tangan nito ang taimtim **** mga panalangin -- mga panalanging hindi mo binitiwan at lubos **** pinagsindi ng kandila sa bawat gabi't alay ang tinig **** balisa't uhaw sa kasagutan.

Maigting ding nagmamasid ang iyong orasan noong ipinangako Ko sayong inilaan Ko na ang bawat patak ng segundo sa pag-aalaga sa iyo, na hinding-hindi Akong magsasawang pag-ingatan ka, tumigil man sa pagpihit ang lahat ng orasan sa mundong ibabaw -- kitilin man ang bawat bateryang nagbibigay-buhay sa bawat saglit, sa bawat pintig ng oras na hindi mabilang.

Higit sa lahat, narinig Ako ng mga pader ng kuwarto mo, noong unang gabing ginawa Kong umaga para masilayan mo ang lahat, noong una Kong sinabing mahal kita at kahapon, ngayon o bukas at magpakailanman -- ang mga parehong gabing paulit-ulit Kong sasabihin sayong higit ka sa kalawakan, na hindi Ako natutulog at ikaw at ikaw ang tanging tanawing tatanawin.

At habang parating na muli ang umaga at gigising na ang lahat, ay sana manahimik ang kuwarto mo. Ngunit sa katahimikan nito'y sana'y mabuksan ang lihim ng mga narinig niyang mga sinabi Ko.

Narinig na ng bawat sulok ng kuwarto mo ang mga Salitang laan lamang sayo at sa mga gabing ito at sa susunod pa'y haharanahin Kita ng parehas na himig at susuyuin ng parehas na timpla ng pag-ibig. At hindi Ako magbabago, mahimbing ka man ngayo'y asahan **** ang bukas mo'y kasama pa rin Ako.

Matulog ka na, Anak.

#010717 #SpokenWordsNiTatay
Ang pag-ibig ay ang pagbabahagi ng buhay,
upang bumuo ng mga espesyal na plano para sa dalawa lamang,
upang gumana nang magkatabi,
at pagkatapos ay ngumiti ng pagmamalaki,
bilang isa-isa, ang lahat ay nangangarap.

Ang pag-ibig ay tulungan at hikayatin
sa mga ngiti at taimtim na mga salita ng papuri,
maglaan ng oras upang ibahagi,
pakinggan at pag-aalaga
sa malambot, magiliw na paraan.

Ang pag-ibig ay ang pagkakaroon ng isang espesyal,
isa kung kanino mo laging maaasahan
na makasama doon sa mga taon,
pagbabahagi ng pagtawa at luha,
bilang kapareha, magkasintahan, kaibigan.

Ang pag-ibig ay gumawa ng mga espesyal na alaala
ng mga sandali na gusto **** alalahanin,
ng lahat ng mabubuting bagay
ang pagbabahagi ng buhay ay nagdadala.
Ang pag-ibig ang pinakamalaki sa lahat.

Nalaman ko ang buong kahulugan
ng pagbabahagi at pag-aalaga
at ang pagkakaroon ng aking mga pangarap lahat ay natutupad;
Nalaman ko ang buong kahulugan
ng pag-ibig
sa pamamagitan at pagiging mapagmahal sa iyo.
Amo
082021

Nabibilang lamang sa aking mga daliri
Ang mga buwan na tiniklupan ng mga ulap
Nang sa’king mga bisig,
Ang yakap mo’y nagmistulang kumot
Sa balat kong sumisigaw sa alat
At anghang ng aking pakiramdam.

Sa titig mo’y ako’y nakalilimot
Na ang pangalan ko’y nagbagong bihis na rin.
At kasabay ng paglilipat silid at bubongan,
Ay ang paglisan ko sa unang tahanang
Humagkan sa aking pagkakakilanlan
At bumuhos sa akin nang di masukat na pagmamahal.

Ang mga ngiti **** pumapawi sa’king paghihintay
Sa maghapong masuklian naman
Ang pansamantala kong pangungulila’y
Nagsisilbing matatamis na tsokolateng
Hindi naman pala nakamamatay.

At sa ganitong pagpatak ng mga segundo
Na parang mga barya sa alkansya mo,
Ang tanging hangad ko na tunay na pag-aaruga’y
Iyong pabaon na araw-araw kong sasalubungin at pagbubuksan.

Nakalimutan ko na rin atang humanap pa ng iba
Di gaya ng panata ko noon sa mga rehas
Kung saan gusto kong kumawala.
Pagkat sa’yo pa lamang ay abot-langit na
Ang aking mga ngiti’t pagsintang
Lulan ng iyong mga hagkan
At walang pag-imbot na pag-aalaga’t pagkukusa.

Kung kaya ko lamang pigilan ang sarili
Buhat sa pagtikom ng aking bibig
Ay nais ko sanang ipagsigawan
Sa apat na sulok ng ating tahanan
Ang pangalan **** ni minsa’y hindi ko naintindahan.

Bagamat sa bawat pagkilos mo’y
Hindi ko maipagkakailang
Ako’y tunay mo ngang mahal at pinakaiingatan.

Hindi na ako manlilimos pa,
Ng pagmamahal o atensyon sa mga tauhang
Lilisan sa kani-kanilang panahon at kagustuhan.
At pipiliin kong masanay na makipagsayawan
Sa mga mata **** tanging lilim ang laan sa akin.

At kung ito man ang una’t huling sulat
Na ikaw mismo ang pumataw ng mga kahulugan
Ay hayaan mo ring masambit kong
Sa araw-araw, ikaw ang nanaisin ko pang makapiling.
Para sa aking amo..

Nagmamahal,
Luna the Frenchie
s i r May 2019
Ulap sa lupa ang maputlang buhok
Sing kinang ng pilak, sing pilak ng usok
Isang obra maestrang handog ng Panginoon
Sagisag ng nakalipas na halos isang daang taon

Sa balat malinaw ang mga lumipas na panahon
Tigib sa pinong linya at kulubot
Sa mukha nama’y walang kolorete, alahas o pulbos
Kasing kinis ng balat ng masintahing musmos

Sa mga mata’y nakalubog ang karanasan at karunungan
Naipon ng mga pagkakamaling pinagdaanan
At ang mga tala sa langit, bumababa sa lupa
Napunta ang kinang sa mga matang minsan nang lumuha

Ang gaspang ng buhangin sa palad ay ipinasa
Marka ng walang katapusang pag-aalaga
Sa kanilang buhay ay alumpihit, pagod
Upang tayo ay mabuhay ng malugod.

Lahat ng sugat, pagod, galos, at kulubot
Ito’y pagmamahal ni inay na walang pag-iimbot
Sana’y maunawaan mo ang nakikita ko
Sa puting buhok at gaspang ng palad kagandahan ay totoo
Penne Oct 2022
Kung di kaya tayo nagkita,
Paano ko mahahanap ang lihim na palasyo ng saya?

Ang alam ko lang musika noon ay namamatay na sigaw galing sa milyong-milyong bangin

Kuntento na sana ako malunod doon
Paulit-ulit...

Hanggang narinig ko ang boses mo na hinalik nang payapa ng isang mitikal na kagubatan sa gitna ng gabi

Hinaluan pa ng bagyo ng  rebelyon at init na tamang-tama sa akin

Nakaka-excite ka...

Hinahanap ang iyong tunog sa kahit anong anyo
Sa kahit saang lugar

Naaaliw sa iyong misteryo
Bakit kasi rin ang angas mo noong sa munting sandalian na nag-usap tayo?

Planado ko na ipantay ang ihip ng hangin sa direksiyon mo
Ang tanglaw ng tadhana  
Naaabot ko na

I-ikaw din pala?
Gusto mo ipantay ang direksiyon
Hindi pala ako nag-iisa...

Hindi na tayo mag-isa.

Nabunyag ko pa na may tamis na tago sa iyong pigura
Di na kita mabura
Paano ka burahin...
Paano ka ba buburahin?!

Hanggang naintindihan ko na  wala nang magpapantay

Hinawakan ka na
Paulit-ulit
Inuulit sa kamay
Sa labi
Sa isip  

Napabangungot noong isang gabi na maghiwalay
Luha naman ang nahalay
Wala man "silang" gusto sa ideya natin
Mahihimatay na lang sa tamlay
Ng mga nagtatalampasang emosyon nila na walang malay
Hahawakan ka hanggang di hulihin
Hahalikan ka kahit babagyuhin
Walang kahulugan ang pagpigil ng damdamin

Unang-una ko itong pag-iibigan
Akala ko hindi ko maiiwasan ang kasaysayan ng dugo ko na puro sa maling tao napunta ang pagmamahalan
Akala ko wala nang mag-aalaga sa sirang tao na katulad ko
Napaka-haba ng iyong pasensya
Kasi ako wala na talagang pasensya sa sarili ko
Ang presko nang may nagtatanggap sa aking konsensiya
Na walang kapalit na hinihintay
Na walang sampal na hinihintay

Dami dami mo nang ginagawa pero
Wala ka talagang kailangan gawin
Para pasayahin ako
Mamasdan ka lang
Kasi hindi kita papakawalan

Pumantay ang linya
Pumantay ang oras
Pumantay ang agos
Pumantay ang dagat

Sa iyo na ako lulunod  magpakailanman

Sa bilang ng isa,

Dalawa,

Tatlo.
MarLove Jun 2020
Sa kalungkotan na nadarama
Ikaw ang pumawi nang lahat nang pangamba
Ikaw ang tumahi nang mga sugat na nakamtan
At ikaw ang bumuo nang pira piraso kung nakaraan

Binuo mo ako nang iyong pagmamahal
At sinuklian mo ako nang iyong pag aalaga
Pinakita mo sa akin ang halaga
Na kay sarap mabuhay nang walang pangamba

Tinuruan mu akong umibig muli nang lubos
Na hindi na matatakot kung maubos
Maubos man muli ang pagkatao
Wala nang pakialam basta nagmahal nang totoo

Ikaw ang babaing walang katulad
Na handa din na isugal ang lahat
Babaing nagkaroon na nang lamat
Sa pag ibig handa paring bumanat

Ikaw ang sagot sa aking panalangin
Na magkaroon nang taong mamahalin
Na ikaw lang ang gustong makapiling
Hanggang sa pagtanda natin
LoVe
Isang gabi, ginising mo 'ko nang alas-nuwebe -
Ang sabi mo sa'kin:
"Gising na. Kain ka na. Mahuhuli ka na sa trabaho."
Ginising mo 'ko sa mahigpit **** yakap,
Sa labi **** dumadampi sa bawat parte ng aking mukha.

Lumabas tayo ng kwarto, tumuloy sa lamesa.
Nakahanda na ang pagkain, at bumalik ka sa pagbabasa.
Tinitigan kita -
Dahil alam kong pagod ka rin, sumusubok din katulad ko.
Kaya't nilapitan kita't niyakap, pinasalamatan:
"Thank you. Mahal kita."

At kung sa mga susunod na taon, ganito ang paggising ko:
mahigpit na yakap mula sayo; matatagal na halik; pag-aalaga at pag-intinding hindi  kailangang hingin; at pagmamahal na sigurado.

Sa mga susunod na taon, kung bibigyan ng pagkakataon, patuloy kitang ipagtitimpla ng kape,
Patuloy kitang ipagluluto ng kahit anong putaheng gusto mo;
Patuloy kitang sasamahan sa simbahan kada Linggo;
Patuloy kitang ipagdarasal;
Patuloy kitang susuportahan sa landas na gusto **** tahakin;
Patuloy kong mamahalin at kikilalanin lahat ng mahal mo; at
Patuloy kitang ipapakilala sa mundo.

At sa mga susunod na taon, kung bibigyan ng pagkakataon -
Patuloy kitang pipiliin.
Patuloy kitang mamahalin.
love has always been my kryptonite. pls pray for me. thanks

update: nvm. basta magmamahal pa rin ako. bahala kayong mga nananakit ang papangit nyo!!!!
English:

You know what the most painful slap is? Not the slap of a hand, quick and sharp, the kind that leaves a mark you can wash off. No… the real slap is reality itself. Cold. Unforgiving. Merciless. The kind that hits when you’re standing tall, thinking you’re invincible, and suddenly the world yanks the rug out from under you.

I finally realized just how cruel life can be when you have no money. Suddenly, everywhere you go, everything you touch, every single step you take, every decision you make… it has a price. Every dream you nurture, every plan you hatch… all of it comes with a tag: “paid in cash or not at all.” And you realize… you don’t have it. Not today, not tomorrow, not maybe even ever.

It’s a slap that leaves no bruise on your skin, but one that bruises your soul. It hits in ways you never imagined. You feel it in your chest, in your gut, in the hollowness of your pockets and the heaviness in your hands. Talent alone doesn’t matter. Effort alone doesn’t matter. Desire alone doesn’t matter. You can be brilliant, hardworking, relentless—but without money, the world doesn’t even see you.

And yet… maybe the cruelest part isn’t just for you. Maybe the hardest truth is that there are so many who live like this every day, who wake up hoping, who try, who fight—and still the world turns its back on them. You look at them and feel that shared ache, that collective bruise on the soul. You realize you’re not alone in this, and yet… that doesn’t make it hurt any less.

The truth stares at you from every corner. The café you wanted to sit in, the bus you need to ride, the dreams you want to chase… all of it demands what you don’t have. And suddenly, the illusion of freedom, the idea that life will reward the good and the hardworking… it shatters. You feel small. Invisible. Replaceable. And in that moment, your heart reaches out silently to everyone else who’s been knocked down the same way.

And it hurts. Oh, it hurts like nothing else. Because as you grow up, as you learn, as you fight, you realize that life isn’t fair. That life doesn’t bend for anyone. That even the brightest soul, the fiercest heart, the most daring spirit… if it’s not backed by money, it’s treated like it’s worthless.

But maybe… maybe this is where courage is born. Maybe this is where survival is forged. You learn to fight with what little you have. You learn to be clever when the world tries to crush you. You learn to stockpile knowledge, to sharpen your instincts, to build strength from scraps. And maybe, just maybe, in this shared struggle, you find empathy—for yourself, for others, for anyone who’s ever felt invisible, unheard, unseen.

Because one day… one day, even if reality keeps slapping you down, even if the world seems determined to keep you small, you will rise. And in rising, you carry with you the memory of those bruises—not as shame, not as weakness—but as proof that you survived. You will rise and take what you’re owed—even if it’s a place the world tried to deny you.

Life is brutal. Life is unfair. Life is relentless. But in its cruelty, it teaches you to endure. In its coldness, it teaches you to become sharper, stronger, harder. And maybe… maybe one day, that slap that once broke you will be the very thing that allows you to extend a hand to someone else, the way someone once needed to reach for you.

Because empathy doesn’t soften reality—it strengthens you. And it reminds you that no one has to face it alone.

Tagalog version (mas dama mo trust me):

Alam mo ba kung ano ang pinaka-masakit na sampal? Hindi yung sampal ng kamay—yung mabilis at matalim na minsang nag-iiwan ng marka na kusang nawawala. Hindi… yung tunay na sampal ay yung hatid ng realidad. Malamig. Walang awa. Matigas. Yung biglang hihila sa’yo mula sa pedestal mo, at ipapakita sa’yo na ang mundo… hindi ito nag-aalaga sa mga pangarap mo, sa talento mo, sa sipag mo.

Na-realize ko lang kung gaano kasakit ang buhay kapag wala kang pera. Bigla kang maiiwan sa gitna ng lahat, at bawat hakbang mo, bawat desisyon mo, bawat pangarap na pinanghahawakan mo… lahat may presyo. Kahit saan ka tumingin, kahit anong subukan **** gawin—lahat may paalala: “Pera lang ang sagot.”

At masasampal ka. Hindi sa balat, kundi sa puso, sa tiyan, sa kaluluwa. Ang galing mo, ang sipag mo, ang ambisyon mo… hindi mahalaga kung wala kang pera. Parang mundo’y hindi ka nakikita, parang wala kang karapatan.

At siguro… pinakamalupit sa lahat, hindi lang para sa’yo ito. Maraming tao ang ganito ang dinaranas bawat araw. Gumigising, nagsusumikap, nangangarap… pero tinitiis ng mundo na sila’y hindi pansinin. Ramdam mo ang sama ng loob nila, ramdam mo ang sakit… at kahit ramdam mo na hindi ka nag-iisa, hindi pa rin nababawasan ang kirot.

Lahat ng paligid mo, kahit simpleng kape, kahit bus na sasakyan mo, kahit mga pangarap na pinapangarap mo—lahat may presyo. At bigla, naiinip ka sa ilusyon ng kalayaan, sa paniniwala na ang sipag at kabutihan ay gagantimpalaan. Parang napakaliit mo. Parang wala ka. Parang napapalitan. At sa sandaling iyon, naiisip mo rin ang lahat ng tao na natapakan sa parehong paraan.

Masakit. Sobrang sakit. Kasi habang lumalaki ka, natututo ka, nakikipaglaban ka… malalaman mo na hindi patas ang buhay. Hindi ito yumuyuko para sa kahit sino. Kahit gaano ka-katalino, kahit gaano ka-tapang, kahit gaano ka-determinado… kung wala kang pera, parang wala kang halaga.

Pero siguro… dito nagsisimula ang tapang. Dito rin natututo kang makipaglaban sa kaunting mayroon ka. Natututo kang maging matalino kahit sinusubok ka ng mundo. Natututo kang mag-ipon ng lakas, ng kaalaman, ng karanasan. At siguro, sa parehong hirap na ito, natututo ka rin ng empatiya—para sa sarili mo, para sa iba, para sa sinumang nararamdaman ang invisibility at kawalang-pansin.

Dahil darating din ang araw… darating ang araw na kahit patuloy kang binabagsak ng realidad, kahit ang mundo’y tila ayaw kang makita, babangon ka. At sa pagbangon mo, dala mo ang alaala ng mga sugat—hindi bilang kahinaan, kundi bilang patunay na nakaligtas ka. Babangon ka at kukunin ang karapatan mo—kahit pilit itong itinanggi sa’yo ng mundo.

Brutal ang buhay. Hindi patas. Walang awa. Pero sa kabagsikan nito, natututo kang tiisin. Sa lamig nito, natututo kang maging matatag. At siguro… darating ang araw na yung sampal na minsan ay bumagsak sa’yo, ang siyang magtuturo sa’yo na mag-abot ng kamay sa iba, kagaya ng mga taong minsang dapat umabot sa’yo.

Dahil ang empatiya… hindi nagpapalambot ng realidad. Pinapalakas ka nito. At pinapaalala sa’yo na hindi kailangang harapin ito nang mag-isa.

— The End —