Iyo mismong inilahad,
Di ko alam anong hangad,
Ako ay sadyang nawindang,
Sa binitiwang paratang.

Di ko mapaniwalaan,
Walang pag-aalinlangan,
Nagpahayag, direstahan,
Tinumbok, talakayan.

Ako'y iyong napangiti,
Sagot **** kawili-wili,
Sagot **** di inasahan,
Nagbigay kaligayahan.

Ikaw nga ba'y sigurado?
Na may aaminin ako,
Ang taas ng 'yong kumpyansa,
Para bang naka-inom ka.

Iniisip parin ngayon,
Kung ako ba'y sasang-ayon,
Meron ba 'kong aaminin?
Meron nga ba? paumanhin.

I am fighting in a war
blood stain on my chest
the battle front  is empty
yet the field is a grand mess

and in this war, I stand
with no partner, king or hero
only pierced pain on my stomach
from a straight  cut bullet arrow

and this arrow had no bow
just soft hands that plunged my death
and I tell myself, enough
while I lose myself and breath

I am fighting a war
and in it, I fight alone
for  the enemy is me
with myself, I can not atone

Ang buhay nga naman,
Puno ng lungkot at kaligayahan,
Subalit wala tayong magagawa,
Tiisin nalang kung ano ang mapapala.

Diyos ko, ako'y tulungan nyo,
Sa aking landas na tinutungo,
Landas na puno ng sagabal,
Mga sagabal na susubok kung ako'y mapapagal.

Dahil ang katotohanan ay di ko maitatanggi,
Katotohanang ikinubli sa mga tawat mga ngiti,
Ang katotohanang ako rin ay nasasaktan,
Dahil sa damdamin kong nanlalaban.

Minsan di ko maiwasan,
Na masabi ang tunay na nilalaman,
Ng puso at di ng isipan,
Kaya minsan, ginagawang katatwanan.

Ika'y kasapakat ko sa gawaing ito,
Ang sinasabihan ko ng mga naturang biro,
Ang nakikisabay sa aking mga kalokohan,
Kalokohang minsang ginusto kong maging katotohanan.

Sa kasamaang palad, ito ang katotohanan,
Ang minsang inisip matapos magtawanan,
Ang di ko naman maipagkakailang nakakatawa nga,
Ngunit di ko inaasahang puso ko pala'y mapipiga.

Ang binansagan nating pinakamagandang biro,
Ang sa mga luha ko'y nagpatulo,
Tumulo dahil sa kakatawa,
Tawang may kasunod na pagdurusa.

Pagdrusa dahil masakit,
Tawa't halakhak nga ba'y sapat na kapalit?
Ngunit masasabi ito'y panandalian,
Dahil pagkatapos nitoy masasaktan,

Para bang ang gusto ko'y ibinigay,
Na para bang nagkusa at di na ako pinahintay,
Ngunit alam ko sa sarili ko na ito'y huwad,
Ako na mismo ang unang naglahad.

Subalit nakakatawa naman talaga,
Sabihan ba naman kita ng "mahal kita",
Tono palang kalokohan na,
Masasai **** baligho ang ideya.

Aminado akong iyo'y kabilaghuan,
Ngunit wala na akong magagawa dyan,
Kasalanan ko na kung ako'y nasaktan,
Dahil alam kong ako'y nagkamali at may kakulangan.

If learning is a three dimensional thing,
then exams are two dimensional. Any beautiful things will be projected into ugly figures.

If studying is a two dimensional thing,
then midterms shall be one dimensional. Happiness will be projected into sadness.

If curiosity is an one dimensional thing,
then quizzes must be a dot, the one that breaks my heart. Knowledge will be projected into nonsense.

As a whole, practice makes perfect, and quizzes are useless.