I’m asking for peace
A moment of silence
Join my hands together
Praying for guidance

I look up to the sky
Visions of your face remain
My eyes burn with grace
I let go of this fleeting pain

I’ve reached the peak
Peering back down
Letting my past remnants fall
As I drape my silk green gown

after all these times,
i finally came to a realization
all the while i was given the signs
that loving you isn't my position.

but no, i still love you,
i still think of you;
but maybe, just maybe—
this time it has to be me.

maybe if i finally let go,
it'd be a chance for me to grow.

I'm going with a flow,
To some extent relaxed.
I had to let it go,
Put off the questions asked.

Sometimes, it's not the time
To know the things you want to know.
Sometimes, you lose your light,
Get lost, to find the road.

It's fine to take the breaks,
To have your time, explore.
It's better give yourself some space
Than torturing your mind and soul.

we ran our course,
tear filled eyes of remorse,
faded tattoo of her,
good bye my lover.

I learned to Let Go by the misty lake
while I thought confusion will never leave
every passing moment felt harder to breathe
I escaped to a moment only I can take

I learned to Enjoy by the misty lake
I'm never alone and I won't ever be
I see beauty in everyone around me
now I'm certain no joy will ever be fake

I learned to Love by the misty lake
even though I know I have nothing
even though feelings never stop flying
I still love through earthquakes

I learned to Forgive by the misty lake
life is often painful and sad
but Jesus is the only best thing I have
my faith is grounded and won't ever shake

Hindi ko mahanap  
ang tamang mga salita  
upang maipahayag sa iyo  
ang nais kong sabihin.  
Ngunit tila panahon na  
upang ilabas ko ang lahat ng hinanakit,  
ang mga pasakit na dinanas ko  
habang nasa piling mo.  
Noong mga panahong  
akin ka pa,  
noong mga araw na magkasama pa tayo,  
at noong mga sandaling  
may “tayo” pang umiiral.  

Hindi ko inasahang magbabago ka,  
na magsasawa ka,  
na iiwan mo ako,  
at ipagpapalit sa kanya.  
Pero ang hindi ko maunawaan,  
bakit mo nasabing ayaw mo na?  
Pagod ka lang ba talaga,  
o napagod ka na  
sa atin, sa sitwasyon,  
sa pagtatago,  
sa mga muntikan na tayong mabuking,  
o sa mga araw na may nakakita sa atin?  
Sino ba talaga ang nagbago—  
ako, ikaw,  
o baka tayo pareho?  

Bakit tila nawalan ka na ng gana?  
Ang mga salita mo’y naging malamig,  
ang mga yakap mo’y unti-unting naglaho,  
at ang dati **** liwanag  
sa mga mata’y nawala.  
Sa gitna ng lahat ng ito,  
ako’y patuloy na lumalaban,  
habang ikaw,  
unti-unting bumitaw.  

Paano mo nagawang balewalain  
ang lahat ng pinagsamahan natin?  
Paano mo natapos  
ang ugnayang binuo natin nang magkasama?  
Ngayon, nauunawaan ko na  
kung bakit mo ako iniwan:  
nakuha mo na ang gusto mo—  
sirain ako,  
iwan ako,  
pagkatapos mo akong pakinabangan.  

Noong araw na hinatid mo ako  
hanggang sa dulo ng kalsada,  
lumingon ako,  
nagbabakasakaling lilingon ka rin,  
tatakbo papunta sa akin,  
yayakapin ako,  
susuyuin ako  
na huwag kang iwan.  
Pero hindi na pala.  
Pinili **** lumayo,  
at sa wakas,  
pinili ko ring  
huwag nang bumalik pa.  

Nararamdaman ko na lang  
ang mga hawak mo—  
tila paalam na,  
ang mga yakap **** nanlalamig,  
ang mga titig **** umiiwas,  
hanggang sa tuluyan kang nawala.  
Ang mga pangako ****  
“mahal kita,”  
“ikaw lang,”  
at “hindi kita iiwan”—  
lahat pala’y kasinungalingan.  

Noong akin ka pa,  
pinanghawakan ko ang mga salitang iyon,  
pero ngayon,  
ang “ikaw at ako”  
ay naging bulong na lamang sa hangin,  
tinatangay ng nakaraan.  

Kung iisa tayo,  
bakit mo nagawang pagkaisahan  
ang damdamin ko?  
Saan ako nagkulang?  
Saan ako nagkamali?  
At bakit mo ako iniwang ganito?  

Oo, bigla kang nawala,  
at nagmukha akong tanga  
kakahanap sa iyo.  
Hanggang sa makita kita,  
nasa piling na pala ng iba.  
Sobrang saya mo sa kanya,  
ibang-iba sa tuwing ikaw ay kasama ko noon.  

Pinilit kong lumayo,  
kahit alam kong mahirap.  
Pinalaya kita,  
kahit hindi ko kaya.  
Ginawa ko ito para  
sa kapayapaan nating dalawa.  

Hindi na kita hahabulin.  
Tanggap ko na—  
matagal na tayong wala.  
Ibabaon ko sa limot  
ang lahat ng sakit,  
ang lahat ng alaala,  
at ang lahat ng naging tayo.  

Paalam,  
nagmamahal pa rin,  
Mahal.

Papa used to tell me about the gentle one. They whose its word could be grasp and its action could be inspire, a gentleman it is. To aware of what they do and did, speak and spoken, take and taken.

For what I sip, and what I sink, the antithesis blowed up like the truth that been spilled and becoming a cloudy paradox of his spoken lullaby. To finally stepping on the ground and aware of a little man I held, but certainly let go.

Another night
i lay to rest
With all these words
But what a test

Find the meaning
say what’s best
But sometimes it’s  
just saying less