ქარი ზარით ცას დაკაწრავს,
ხალხის ყვირილს გარს შემოხვევს,
სანკიულოტს სისხლი უდუღს,
ნერვის ძაფებს მძიმედ ანთხევს.

მას აცვია შორტი ტანზე
სისხლი ირგვლივ დასტრიალებს,
ღარიბია, თუმცა იცის,
მეფის ტახტზე როგორ აძვრეს.

ყველა აგურს თვითონ იბჯენს,
მუშებად რომ ამუშავეს.
გაუმარჯოს სანკიულოტს,
მეფეს თავს რომ დინჯად მოკვეთს.

სისხლის გუბე გარდიქმნება,
ვით დილის მზე ღამის მთვარედ,
მშვიდობა მათ გულს დასცხუნებს,
მარსელიოზა გაიმარჯვებს!