Το δείλι …..κλπ ….κλπ


Βόλτα…
Είναι  ωραία  να πηγαίνεις βόλτα…
Πολύ ωραίο να πηγαίνει κανείς βόλτα …..
Το απόγευμα, όταν όλα γίνονται πιο μαλακά..
Πριν βραδιάσει όταν ….κτλ…. κτλ… κλπ….
Είναι  πολύ …..   κλπ κλπ κλπ
Είναι  ωραίο  ….   κλπ κλπ
Πιστεύεις πολλά πράγματα  τέτοια ώρα.
Πιστεύεις θεούς  και δαίμονες,  φίλους και εχθρούς….
Συμβουλές έχω  πάρα πολλές ….να δώσω  γι αυτήν την ώρα.
Ότι δεν πρέπει να  κοιμάται κανείς το δείλι  
…είναι μια από τις  αυστηρές συμβουλές μου  
να κοιτάει προς  τα εκεί που δύει ο ήλιος καλύτερα…..

Να ντύνεσαι όταν  ετοιμάζεσαι  να βγεις έξω τέτοια ώρα
προσεγμένα,
αν και πολλές φορές πιθύμησα να βγω έξω  το  δείλι,
όπως ακριβώς ήμουν ντυμένη ή  γυμνή την στιγμή την δεδομένη…

Και άλλοτε να βγω με την φαντασία μου,  
το σώμα μου να παραμείνει εκεί στην θέση  του ακίνητο,  χαλαρό, αδιάφορο,

Και άλλοτε  μ’ αρέσει να φτιάχνω τα συρτάρια τέτοια ώρα,
…..      αυτές οι καθημερινές  στιγμές,  χωρίς προσδοκίες και  όνειρα,

διαφορετικά, κάλεσε με να  σε δω   εκεί στην γωνία του δρόμου..  
να πλησιάζει ο ένας τον άλλον  χαμογελώντας …   κλπ…. κλπ

Μαρία Πανούτσου
Μάιος 2019

το μαύρο είναι το χρώμα μου,
το χρώμα της καρδιάς μου,
το πιο χρωματιστό πλουμίδι,    
το καύχημα, ο περουζές,
πρώτα, σε περιβραχιόνιο,  
θείου, πάππου, πατέρα
στις  αλλαξιές,   μαμάς  
γιαγιάς και  θείας,
χωρίς αιδώ
και στις λεξούλες μου
τις πρώτες,
αυθάδικες και θλιβερές  
τις  βρίσκαν τα παιδιά
κι αργότερα με κραύγαζαν
Μαρία η κατηφής,
το μαύρο κύλησε απότομα
με βρήκε, στα όνειρα μου
το φόρεσα κατάσαρκα
στα δεκάξι
μόλις το πένθος της γιαγιάς,
με έντυσε  κοπέλα,
και τότε είδα το  ένδυμα,
ως ένδυμα δικό μου,
με ρώταγαν,  αν  είμαι
σε πένθος από τότε,
και εγώ τους απαντούσα,
μα όχι,  είναι το φόρεμα μου,
μέσα και έξω μαύρα,  
και μια χαρά  στα χείλη
ν αργοσαλεύει πονηρά,
στα μάτια η λάμψη,
να φανερώνει πεθυμιές
και  να με ζευγαρώνει,
μα εγώ πενθούσα πράγματι
τούτη τη  ζήση την τραχιά,
του την   παραζάλη,
τούτον τον  κόσμο, το σαθρό
σαν μήλο σαπισμένο, σαν κραταιό
φλεγόμενο, θηρίο, οργισμένο,
ο πύργος  της Βαβέλ σε καρτ ποστάλ
με αποχρώσεις γκρι
σαν  στάχτη που εξανεμίζεται  
  
Μαρία Πανούτσου

Of the wide world I stand alone, and think,
Till Love and Fame to nothingness do sink
J.Keats

    

    


Μουγκή μπροστά  στα επάργυρα /του κόσμου/ ν αφαιρώ και ν αφαιρώ/ μέχρι να φτάσω άσπιλη / στα χέρια του αγαπημένου/να του προσφέρω λίγο  από  μένα /στο φως και στο σκοτάδι /

Μαρία Πανούτσου
Απόσπασμα

You and I/beging / flying above the rocks /
away from the salty / above the  bodkin glance /
invisible / and naked / with a white handkerchief/
between our  fingers /as bare knives /
hidden on the frozen sand / night / and day /  
breath  of yours / smell of my heart /
lightning in  every touch  cream my body
to wire power /or go away lover  /
before it s too late   / or stay and  light  the fire /
to extinguish  stars /as  you re /  the first move /
brackish water / to my breast   /glimpse into a single thought /
lowering sky /to  your feet /what  else can I squawk/
how more am I straining my lips/
quittance  to us/ to appear/

Maria Panoutsou

There was a time when any common bird
Could make me sing in unison
by Oscar Wilde

Ένα  σχεδίασμα σε   εξέλιξη  αφιερωμένο στον
Δημήτρη Λεοντζάκο


αλαργεύει το πουλί λεύτερο/
την μικρή ελπίδα/τυφλό από χαρά/
ανέμελα σε δίνη υγρή/σε κουτί χάρτινο/
φυλαγμένο από χέρι/ανθρώπινο/
θυμάται πως δεν είναι πουλί/ αλλά παιδί
σκέψου, πουλί χαμένο, σε κάμαρη άσπρη
τρελό χτυπιέται από τοίχο /σε τοίχο
ματώνει το κάτασπρο/ το κεφάλι γερμένο
αφήνεται απλά στην τύχη/να σβήσει/
μοιάζει με δερβίσικο χορό η γραφή του
καθώς οι φτερούγες/ αγγίζουν τη ύλη
αισθάνομαι τον χαμό/του αναριγώντας
η φύση ίδια με νερό/ θρηνεί με παφλασμό
ανοίγει πέταλα/ τραβάει ρίζες
ακούγονται ήχοι πράσινοι/
ανασκαλεύονται απ το χώμα/
βλέπω στον ορίζοντα /μια γραμμή να περπατά
σ εκείνη την απέναντι βουνοκορφή/
φίδι με καμπυλότητες που σβήνουν/
κάπου κοντά στην δύση του ήλιου/ ανασαίνω
πέρασε και αυτή η μέρα /μ ένα πουλί νεκρό/
δάφνες ακουμπισμένες σε τραπέζι της κουζίνας
θυμίζουν εποχή χαμένη/ σε τοπίο  θολό  

Μαρία Πανούτσου
Φεβρουάριος 2017

Νομίζουμε ότι όλα τελειώνουν/
Μια άρνηση που είναι παρελθόν/
Μια στιγμή/ με ένα φως αλλιώτικο/
Μια αρπαγή  /πλανάτε άδοξα/
Μια ιδέα /που χάθηκε πριν από μας/
Αλλάζω πλανήτη αλλάζω τόπο/
Όπως/αλλάζω δωμάτιο /αλλάζω αγάπη/
Κι όμως απλώνω τα χέρια ν' αγγίξω/
Ανοίγω τα μάτια και βλέπω/
Περπατώ χωρίς σκοπό /
Αφήνω τον χρόνο να με ομορφύνει /
Όπως εκείνος μόνο ξέρει /
Έμαθα  πως όταν αγαπάς/
Δεν αγαπάς έναν άνθρωπο /
Αλλά το γένος των ανθρώπων/
Το γένος των ζωών/ των λουλουδιών
Το ξέρω αυτό /μπορώ να το βεβαιώσω/
Με μια αστροφεγγιά /όλα είναι παρόν/
Μ ένα κλικ/ κλικ


Μαρία Πανούτσου

μάζεψε τα πέταλα από αυτό το λουλούδι/
και φύλαξε τα πράσινα φύλλα/ ζουμπούλι
και ορχιδέα σε ένα γυάλινο βαζάκι /με φως
να διαπερνά το τυχαίο βλέμμα/ υγρασία/
έξω στο χορταριασμένο κήπο/ κρύβομαι
μ ένα μικρο φύσημα αέρα παρέα/ μαζί/
πάντα μαζί /με τον κόσμο που αγάπησα
η ομορφιά δεν κρύβεται/ι δεν ζητά/ δεν πεθαίνει/


μαρία πανούτσου

Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό;
δείχνει ένα πανί
Μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι;
δείχνει ένα μικρό πιθάρι
Μήπως αυτά τα πέδιλα, σας θυμίζουν κάτι;
δείχνει μια φωτογραφία
Μήπως κάποια από αυτά τα μέρη, σας θυμίζουν κάτι;
δείχνει φωτογραφίες από διάφορες πόλεις της Ευρώπης.

Με πονάνε αυτά τα μέρη. Στο καθένα, έχω αφήσει κάτι από μένα. Μην με χωρίζεται από τα μέρη που πέρασα, μην τεμαχίζεται την ζωή μου, αφήστε όλα τα κομμάτια μου, όσα η μνήμη μου επιτρέπει να θυμάμαι.
Πέρασα κάποτε από εδώ και το κράσπεδο αν μιλούσε, θα έλεγε τι αισθήματα είχα τότε, θα έλεγε, τα λόγια μου, τους ήχους που έβγαζα, πως μίλαγε το βλέμμα μου.
Θα έλεγε πως όταν ήμουν μόνη και περπατούσα και χάζευα και έβλεπα και επισκεπτόμουν κι’ όλα αυτά μόνη, ήμουν χαρούμενη και πλήρης. Και ότι μόνη ή όχι μόνη, η ανυπομονησία δεν με άφηνε γι’ αυτό ήθελα να κοιμάμαι πολλές ώρες γιατί μόνο τότε, η ανυπομονησία ξεκουραζόταν και αυτή.
Το τραγούδι αυτό, που σας λέω μιλάει για την αγάπη μου. Αυτά τα μέρη είναι πιο ισχυρά από την αγάπη μου, αυτά τα μέρη, έχουν την ιστορία τους, με περιέχουν, αυτό είναι πιο δυνατό από την αγάπη για έναν άνθρωπο.
Γι’ αυτό τραγουδώ.
Μήπως αυτό το μέρος σας θυμίζει κάτι;
δείχνει μια φωτογραφία
Είναι το μέρος που ήμουν καθισμένη και έβλεπα τον ουρανό, ή σκεπτόμουν την σιωπή.
Έπειτα ήρθε η τύφλωση, όχι κάτι τραγικό, να.. ένα ανακάτεμα από χρώματα.

Στρίψε και άσε με.
Φύγε και ξέχασέ με.
Τα πάντα εδώ γύρω.
Το πεζοδρόμιο απ’ έξω.

Ανάσκελα και ο σκύλος
Το ντέφι γυρνάει πίσω.
Τα κουδούνια του Θησείου.
Κρύψε, σήκωσε το σεντόνι.
Κρύψε ό,τι είναι σκορπισμένο.
Λάμπουν τα γραψίματα.
Τα μάτια άδεια.
Ανατριχιάζει το κρύο
Πινελιές στο τζάμι.

Μνήμες 1989-2019

Μου διαφεντεύεις την σιωπή
μου αποσπαίρνεις την γαλήνη
μια απουσία απομένει εκεί
καθώς η νύχτα περπάτα χέρι με χέρι
φείδι στην τσέπη σου και εγώ μ’ ένα πουλί
δείχνω τον δρόμο για του τέλους, την αυγή
Πλησιάζω, αστράφτουν οι κολόνες πνιγμένες στο φως
Κολυμπώ προλαβαίνω την λάμψη
Κυνηγώ μια ζωή που δεν είσαι εσύ
Κι’ όμως γεμάτη θύμηση από οσμές και γρήγορες σκηνές
Ακόμη και το κάθισμα τόσο στενό να μας χωρά
Τι ομορφιά για λίγες στιγμές
Εκείνη η φωτισμένη σκιά
μην ψάχνεις, θα οδηγήσω εγώ
πάντα φωτισμένη από το σκύψιμο της κεφαλής
και τώρα που το λέω βλέπω στα μάτια σου
ένα αντίο,αυτό το γνώριμο αντίο το μικρό
στερνό και λιγωστό μ’ένα χαρτί να μεγενθύνει τη στιγμή
©Μαρία Πανούτσου
Ανέκδοτη ποιητική συλλογή

I travelled  among unknown men
In lands beyond the sea
W. Wordsworth



Είσαι  ο πατέρας μου/ τα μάτια μου σε θέλουν
Το αίμα μου φωνάζει το όνομα σου το ανθρώπινο
Ανάσες σταματούν καθώς σε αντικρίζω
Και πέφτω στο κενό με συντροφιά  μια λέξη σου

εγώ σου έδωσα άλλο όνομα
αυτό που τραγουδώ τις νύχτες
και  με τ ανθρώπινο σου πρόσωπο
σε ψάχνω στις γραμμές του τρένου
ή στις γραμμές των στίχων
μήπως  σε βρω και σ ‘ απαγγείλω
πριν τελειώσουν οι λέξεις μας  
και μη λες τέλος /θα έρθει μόνο του
πατέρας /αδελφός / αγαπημένος/ γιος


©Μαρία Πανούτσου

το πιθάρι στην γωνιά
κι’ η μνήμη σκορπισμένη,
άδειο δωμάτιο μικρό


κύριε ανθρώπων κι΄ όλων των πλασμάτων
πλησίασε   και άφησε  ευλογημένη,
εμένα, την ταπεινή σου  δούλη

πηγάδι που άνοιξε μπρος μου  στεγνό,
κορμί κουλουριασμένο,
σε ίδιο σχήμα χωρά

σου δίνει ορμήνιες,
και σβήνει  την δίψα,
την άτολμη λύσσα

τίναξε τις ριπές των λόγων σου,
και τράβηξε μακριά στο  ξέφωτο,  
κι’ εκεί,  και άφησέ με  

Λίγος  ο χρόνος  του ανθρώπου  
και μόλις  προλαβαίνει  
κύριε ανθρώπων και όλων των πλασμάτων


hymn  1

maria Panoutsou

here is the deepest secret nobody knows
and this is the wonder that's keeping the stars apart
I carry your heart(I carry it in my heart)
E. E. Cummings


ερχόμουν και έβλεπα/ κοιμόσουν βαθιά/
δεν ήθελα να ξεβολέψω/το κορμάκι μαζεμένο/
ένα σημείο ακραίο στο κρεβάτι/ τα σεντόνια όχι /κάτω από το σώμα σου/ γύρω από / ένα μαξιλάρι που δεν έμενε στο κεφάλι στιγμή/ ύπνος βαθύς / ερχόμουν και ερχόμουν/ να μπορέσω και φτιάξω το κρεβάτι καλύτερα/ ύπνος παιδιού /το άφησα /χθες ανακάλυψα και ένα σημάδι/ που τύπωσες με το στόμα σου /το στόμα/ μια πύλη ανοιχτή / σαν βεντάλια/ λίγο κάτω από το σύμβολο των Δελφών / δικό μου έμεινε το σημάδι/ στον ομφαλό της γης /το ένοιωσα εκείνη την νύχτα / ένας λεπτός σαν κλωστή πόνος/ τα δόντια στην σάρκα μου/ και δεν περίμενα πως θα άφηνε μια τέτοια ζωγραφιά, / θα μου πεις γιατί παίρνω τον κόπο και τα γράφω όλα αυτά; / ερώτηση/ και εσύ; / τι άραγε να νιώθεις; πως είσαι εσύ ; αναγνωρίζεις κάτι από αυτά που γράφω; το σπίτι ταράχτηκε που ήρθες/ ένοιωσε απειλή για την ιερή μοναξιάς μας / χτύποι πυκνοί /


©Μαρία Πανούτσου
Open Door
Ανέκδοτα κείμενα

{...}inundate comes and goes to my land
behind my land
smother slowly the inforgetable signs{...}
{.....}drag you under my armpit oh! my land
and leave you, land of mine to the non-specific reader{....}




(translated my me slowly slowly)

Η  ΆΧΝΑ ΣΤΟ ΠΑΡΆΘΥΡΟ  ΜΟΥ
Η ΠΑΙΔΙΚΉ ΗΛΙΚΊΑ  ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ  ΤΟΥ ΔΡΌΜΟΥ
ΤΟ ΓΕΙΑ  ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΛΈΜΕ




Maria Panoutsou

Some say the world will end in fire,
Some say in ice.
From what I’ve tasted of desire
I hold with those who favor fire.
Robert  Frost  



τω αγνώστω θεώ

              
κάποια βράδια  που όλα ησυχάζουν/
και  /σαστισμένοι οι νικητές της νύχτας
γέρνουν και  κλείνουν  για λίγο /τα μάτια
ακούω το αίμα να χτυπά ρυθμικά /στο κορμί μου
κάποιες στιγμές / και δεν είναι λίγες κι αυτές
στην βουή μιας αδιάφορης  μέρας/
νάτο  και πάλι/ το αίμα/ να κοχλάζει αργά/
είναι οι ώρες που εισβάλεις στο μυαλό  /
ή/ το μυαλό μου σε φέρνει εικόνα
κι αυτό  / μαγεμένο/
από την σκοτεινιά  των ματιών σου/


©Μαρία Πανούτσου
Αδημοσίευτο

μασκαρευτείτε ω! ζηλευτά εσείς/του θανάτου παιδιά
κι’ η νύχτα γίνεται ευθύς/ ασύδοτη και λαμπερή
δική σας όχι δική μου/ στον ακρόβραχο/η ματιά
σκαρφαλωμένοι στις στέγες/ πόλη / μουντή
κρεμασμένοι σε λέξεις άχρωμες  συνθλιπτικές
η  βία να ξεχειλίζει  από τα  σφιχτά κορμιά σας
με βρίσκεται να κάθομαι σε νοητή παράσταση
του εαυτού μου /δίπλα σας /να ακούω ότι δεν πρέπει  
μασκαρευτείτε ω! εσείς της πόλης μου /παιδιά  
ζηλευτά και τρυφερά/ μιας πόλης δική σας /όχι δικής μου  

Μαρία Πανούτσου

Αδημοσίευτη Νέα Συλλογή

Τα του σύμπαντος είναι όλα  μια σημαία άσπρη
Τριλογία


Ο Θεός

η αγκαλιά μου ανοίγει σαν ένας πάνλαμπρος κάμπος,
εκεί διακλαδίζεται σαν ένα χταπόδι τεράστιο, ένα δένδρο
με τις γειτονικές του ρίζες, να αγγίζει ένα ποτάμι θωλουρό

η αγκαλιά μιλάει για τους Ωρωπούς
το δένδρο,  για  την γη
και το ποτάμι, για  την ιστορία

οι ρίζες  χάνονται μέσα στου χώματος την μουντάδα
και  εκεί, σμίγουν  πλάσματα  χωρίς όνομα
εκεί  κι’  ο θεός κρυμμένος, ξεκουράζεται

---

Ο γείτονας

οι ήχοι από  καρέκλα  που μετακινείται
η πόρτα πόσες φορές ανοίγει και κλείνει
ένα βράδυ  άκουσα ένα κλάμα
ένα άλλο βράδυ άκουσα τους βόγκους
δεν ξέρω αν  ήταν από πόνο ή  από τον πόνο του έρωτα
ένα άλλο βράδυ με ξύπνησαν οι φωνές τους
άκουσα όλο τον καυγά
ευχάριστες μυρωδιές φτάνουν σε μένα  
αναγνωρίζω όλο το μενού της βδομάδας
σηκώθηκα και ήπια καφέ θυμήθηκα έναν δικό μας καυγά  
άφησα την  γνώση μου παρακαταθήκη σε εκείνη την γειτονιά
θα με θυμούνται για πολύ καιρό
δεν θυμάμαι τι έλεγα,
όπως και δεν θύματα τι έλεγαν οι γείτονες εκείνο το θλιβερό βράδυ
έμεινε, εκείνη η  ένταση,  εκείνοι οι τόνοι της απελπισίας

----

Το παιδί

Η μυρωδιά του παιδιού, η μυρωδιά του παιδιού
Η υγρασία του στόματος, η υγρασία του στόματος
Το άνοιγμα των ματιών, το άνοιγμα των ματιών
Η ταχύτητα, η ταχύτητα,  η ταχύτης
Η χάρις του σώματος,  η χάρις του σώματος,

δεν αναγνωρίζω τον θάνατο

δεν έχει αυτοκίνητα, σπίτια, τραπέζια

κουζίνες,  φαγητό, κρασί, ύπνο
  
δεν έχει ανατολή και δύση

φεγγάρια και άνεμο

βιβλία, χαρτί και μολύβι

τραγούδια και βλέμματα


ένα μυστήριο μια παράλογη  απουσία

δεν τον διαβάζω δεν τον ακούω δεν τον βλέπω

μια  τελετή που  δεν με αφορά  


κάποιος άνθρωπος παίζει ένα ρόλο δυσάρεστο


συγκινητική  βαριά και γλυκόπικρη γεύση
η εικόνα που βλέπω

θέλω να  
να τρέξω
να κυλιστώ
να ηχήσω  


μου είναι άγνωστος  ο θάνατος
ίσως  τελικά να μοιάζει ο θάνατος
με τράπουλα


©Μαρία Πανούτσου

Σπονδή  IV


μήνυμα να μου στείλεις βοήθεια /
με εικόνες φωναχτές και με αφή  ροδαλή από πάνω /
Κάθε  χειμώνα βάλε τις σκέψεις σου/
σε μια χούφτα από ρόδια
άφηνε τα όλα /να έρθουν/ όπως θέλουν/
ύστερα / θα χαράξουμε τις ευθείες/
με χέρι μαθημένο καλά
το φιλί /και τα περισσεύματα από αγάπες /
θα μείνουν κρύσταλλοι μιας νύχτας  
δίχως χρόνο και τόπο/
με  κρασί και νερό /
όπως ο τελικός ασπασμός



Προδημοσίευση  ανέκδοτης  ποιητικής συλλογής
©Mαρία Πανούτσου
Από  την ενότητα  'Σπονδές'

το παιδάκι ο Τρ...  
το παιδάκι ο Μα...  
το παιδάκι ο Μη....  
το παιδάκι ο...  

το παιδάκι ο  ....
παίζουν με   τις τύχες εκατομυρίων ανθρώπων
και για γλυφιτζούρι τους έχουν δώσει την TV και το INERNET

Η Άνοιξη η πιο σημαντική εποχή του χρόνου για μένα.

Εδώ η ψυχή παίρνει μορφή
κατρακυλά στους κάμπους/
στα βουνά/
στις λαγκαδιές/
στην ακροποταμιά/
λούζεται με το άγιο ιμάτιο
και αναπολεί /
τις ασώματες στιγμές/

ας είναι ατόπημα κάθε σκέψη/
πράξη/
που δεν σε περιέχει θεάνθρωπε/

Με βρήκε σε ένα  σταυροδρόμι

το κουτί  της Πανδώρας είπε


καθώς κοιτούσε  ένα  κουτί

που κράταγα στα χέρια μου


αυτό δεν είναι  για σένα

ξανα-είπε


αυτό το είχε ο Αχιλλέας,  ο Οδυσσέας

και όλοι όσους αγάπησες


μόνο η φίλη σου η Κασσάνδρα

το πήρε  και το έφαγε  


όταν πεινασμένη

έφτασε στις Μυκήνες


αφου δεν ήταν  τίποτα

το κουτί αυτό

παρά μυριάδες ζουζούνια


γεμάτα

από αίμα ανθρώπων


δεν έχασες  τίποτα λοιπόν

δώσε μου αυτό το κουτί


και μην λυπάσαι

ό,τι καλό είχε

να σου προσφέρει

αυτός ο κόσμος το γεύτηκες


και στις σωστές δόσεις

ούτε πολύ ούτε λίγο


και αφού είπε αυτά το λόγια

τον είδα να απομακρύνεται



Μόνον αναρωτήθηκα πως  γνώριζε

για μένα και τους αγαπημένους μου.



MARIA PANOUTSOU 2020

No poetry plz

Χωρίς ποιητική διάθεση

το να ζεις και μόνο είναι ένας δρόμος
δαφνοστολισμένος
δρόμος να περπατήσεις πάνω του
ξεστομίζοντας λόγια απλά και σταράτα
σε μια γλώσσα λουσμένη με τα υγρά της καρδιάς.

Τον άγνωστο πόνο σκέπτομαι καμία φορά
μήπως έρθει κάποια στιγμή και δειλιάσω για λίγο
και μετά σκέφτομαι ότι και αυτός έχει όρια και διάρκεια
και ησυχάζω.

Να αναμετρηθώ με ό, τι με περιμένει
να φανώ αντάξια της τιμής
που θα μου κάνουν χαρές και οδύνες

Παίζοντας την δυνατή
προσδοκώ να δυναμώσω
κάθε ίνα της ύπαρξης μου.




Χωρίς ποιητική διάθεση
Μαρία Πανούτσου 1/12 /2018

Το σύμβολο


δεν μοιράζομαι τα όνειρά μας
δεν μοιράζομαι τις ονειρώξεις μας  

δεν μοιράζομαι τις λέξεις που σου είπα
δεν μοιράζομαι το βλέμμα που σου χάρισα

δεν μοιράζομαι τις σμίξεις και τους αποχαιρετισμούς

δεν μοιράζομαι  
το σάλιο
που πέρασα πάνω από το σώμα της
σιωπής
τις στιγμές
που γίναμε  ένα


δεν σε μοιράζομαι
κι ας γνωρίζω ότι αγάπησα ένα
σύννεφο
με παντελόνια


σύννεφο με παντελόνια Β. Μαγακόφσκυ  

Μαρία Πανούτσου. Από την συλλογή ‘ Εξαιρετικά Αφιερωμένα’

Coccinella, mia amica


Κάποτε έσμιξαν για λίγες μέρες,
δυο πασχαλίτσες.

Τυχαία,
πάνω σε ένα ανθισμένο λουλούδι,
που μόλις είχε στεγνώσει τα πέταλά του,
απ’ την ανοιξιάτικη βροχούλα.

Αφέθηκαν εκεί.
Και έτσι πέρασαν στην αιωνιότητα.

Μαρία Πανούτσου
Ρεμβάζοντας

δεν υπάρχουν λέξεις  για  την μνήμη
υπάρχει μόνο ένα σώμα που θυμάται
σκάλες   ανεβαίνουμε
και  εκεί σταματάμε
δρόμοι που διασταυρώνονται
με ήχους
πίσω από πόρτες εικόνες τρυφερές
ό,τι κάναμε καλώς καμωμένο
και ο χρόνος περνά σαν ένα σύννεφο  
πάνω από τα σκυφτά κεφάλια μας
ορμή σε   ένα  μόνο  γράμμα
τόλμη μόνο σε ένα άνοιγμα ματιού.
Μαρία Κασσιανή  25/09/21

σε ένα τόπο η μπόρα έρχεται και φεύγει /
πίσω της σημάδια αλαργεύουν/
τεντωμένα αποκαΐδια σε χρώματα μαβιά/
ήχοι που γλυτώνουν από την ακοή /

σε ένα τόπο έρχεται και φεύγει η σύμφορα/
και αφήνει πίσω δροσοσταλίδες  υβρίδια νωπά/

σε ένα τόπο έρχεται και φεύγει ο συρμός/
και αφήνει τις ρωγμές ανάσες  αιωνιότητας/  

όλα σμίγουν στο αναπάντεχο και ενώνονται σε ένα
σώμα/  με αγκάθια αυλακωμένα με  λουλούδια λαμπερά /
ρίχνουν σε τόπο  δειλινού  μοσχοβολιά /

κοράκια  αγγελιοφόροι της σφίγγας από άνυδρους τόπους /
σε στενά φαράγγια  για ήρωες μισερούς/

τόπος για τόπο
με τον τόπο στον τόπο
παραμάσχαλα σε σέρνω ω! τόπε μου
σε  αφήνω στον μη συγκεκριμένο  αναγνώστη


©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

Το άσμα της λύτρωσης

α
Συζητούν μια ανακωχή με την ζώσα ύπαρξη  
Για μια επιστροφή ομαδική στον κόσμο του αίματος
Πρωί μεσημέρι δείλι κι η  νύχτα
Η πιο αιματοβαμένη ώρα της μέρας
Τότε συζήτησαν  να βρουν έναν θνητό
από τα μαλλιά μέχρι τα νύχια
Δεν τους αρκούσε ο καθημερινός  άνθρωπος


β
Κουράστηκα  ν’ ακούω θλιβερές ιστορίες
Παρακαλώ  όχι  άλλες ειδήσεις
Ας φλέγεται η πόλις και ας ανοίγουν  συθέμελα οι δρόμοι  
Βαδίζουμε από την ανημποριά στην δυστυχία
Και από την πεντάλεπτη χαρά  
Στην αιώνια ντροπή και στην βία



Μαρία Πανούτσου
[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]

Σαν πεταλούδα Βαδίζω τον χρόνο/
νύχτα με νύχτα /
κάθε  πρωί/ μια  νέα πεταλούλα/
  υφαίνεται/
μέχρι το επόμενο σκοτάδι/
κάποιο φως
θ αφανίσει καίγοντας /
                    τα λεπτά φτερά της/



maria panoutsou

?
   ©Μαρία Πανούτσου

στους ήχους μιας μουσικής

δυο βήματα προς εσένα
αρκούν να ξεδιπλώσουν
θάλασσα και ουρανό μαζί
στα πόδια μου μπροστά

εγώ
τόσο καλά κρυμμένη
πεισιθάνατια
και εσύ
δώρο από δένδρο της γνώσης

τι σημασία έχει

τι θα ήθελα

σημασία έχει ό τι συμβαίνει
κάθε στιγμή
της μέρας
και της νύχτας
απρόσκλητο

Μαρία Πανούτσου
20 June 2018

Μαρία Πανούτσου


Μια  τόση μικρή αλήθεια/
που όμως αρκετή /
για να σημαδεύσει την νέα εποχή/



1 συν 1


Το ένα και μοναδικό/ξεπροβάλλει σ’ ένα άνοιγμα
το λέμε παράθυρο/για πιο εύκολα/ το λέμε ουρανό/

Υπάρχει γύρω μας / ένα πέπλο  στοργής  για το άγνωστο
χωρίς όνομα/ χωρίς θεό/περπατάει στα τέσσερα/

ψελλίζει λόγια μισά/ με το χρώμα της άβυσσος/
βυζαίνει από στήθος γυναίκας/που έζησε/κάποτε
                                

    
Μου λείπουν οι λέξεις



Βαδίζω ανάμεσα σε δολοφόνους/
κι ο κόσμος σπρώχνει κάθε όμορφο /
στην λίμνη της Δυσδαιμόνας/
κοιτώ στο βάθος της λίμνης/
μια νύχτα χωρίς φεγγάρι  
και τα φως /που αναδυόταν από εκεί /
φώτιζε όλον το κόσμο  τον γνωστό/
και τότε ένας άγγελος με κρότο βροντερό/
ξεχύθηκε/ σαν ένα πελώριο κήτος της λίμνης /
και  αυτό το τέρας/ κατέβασε τον ουρανό για χάρη μου/
μέχρι το σημείο να γευτώ  το θείο τραγί του Σκαρίμπα/
και εκεί πόθος κι’ εφιάλτης/ με πήρε στα δυο του  χέρια/
ώσπου  η σκηνή αυτή  έγινε πραγματικότης/
κι’ όμως δεν πίστευα ότι έβλεπα
και έτσι με έραψε επάνω του/ το κήτος/
και  ενωμένοι / περπατούσαμε παράξενοι
και  φωτεινοί/
όμως μου λείπουν οι λέξεις  / μου λείπουν οι λέξεις/
γιατί το κήτος δεν μιλούσε/
αλλά βρυχάτο/σαν ένα πληγωμένο  λιοντάρι/
νομίζω ότι ξέφτισαν οι ιστορίες των πόλεων/
και η  ιστορία του κάθε ανθρώπου/
αναρριχάται  σαν ένα στιβαρό αμπέλι/
και τυλίγει ορμητικά  το σύμπαν /

Maria Panoutsou

Μαρία Πανούτσου
Κοιτώντας Πλάγια



Vivir qiuero conmigo
Gozar quiero del bien que debo al cielo
A solas sin testigo
Libre de amor, de cello
De odio de esperanzas de recelo

Fray Luis De Leon




Γιορτινός Θάνατος Α΄

μέσα στην χαρά καραδοκείς
και σφηνώνεις σε κάθε στιγμή
του χρόνου, ανομολόγητε,
το μυαλό μου σε εκλιπαρεί
μα δεν υπάρχει έλεος στην αγάπη σου
εσύ αποφασίζεις πότε και που
και όπως ο Ιωάννης του σταυρού
σε πρόσεξε,
έτσι και εγώ, αφέντρα του εαυτού μου
γίνομαι μια περαστική
στην ουρά του βασιλείου σου  



---



μάζεψε τα πέταλα από αυτό το λουλούδι
και φύλαξε τα πράσινα φύλλα/
ζουμπούλι
και ορχιδέα /
σε ένα γυάλινο βαζάκι /με φως
να διαπερνά το τυχαίο βλέμμα/ υγρασία/
έξω στο χορταριασμένο κήπο/ κρύβομαι
μ’ ένα μικρό φύσημα αέρα παρέα/ μαζί/
πάντα μαζί /με τον κόσμο που αγάπησα
η ομορφιά δεν κρύβεται/
δεν ζητά/ δεν πεθαίνει/

---

ψάχνω πως ζωγραφίζεται η ευτυχία  
γράφοντας  ένα ποίημα /
για τον άγνωστο Χ



Γιορτινός Θάνατος Β΄


και σαν άπιστος

Θωμάς/ ψάχνω τα σημάδια

στα χέρια σου/ για να πειστώ

κι όμως /

στα τυφλά σε δέχτηκα  

εγώ


© Μαρία Πανούτσου
Κοιτώντας Πλάγια 2018

Το μυστικό σπίτι

Ισορροπίες  μαθαίνω από την αρχή, σαν μικρό παιδί,
Να περπατώ/ να  μιλώ/ να  σωπαίνω /
ο χρόνος / μου χαμογελά
Mε νόημα /
και το μακρινό μου πλησίασμα/ προς εσένα/
Εξαντλείται/ με ρυθμό  αργό/ όπως η βροχή που λιγοστεύει
Η γειτονιά /γέμισε, με πρόσωπα που σου μοιάζουν /
Με τα χέρια  στεγνά και χείλη  σφιγμένα
Σε αποτυπώνω σε στίχους/μεθοδικά / σαδιστικά
Θα μάθω  να αντιδρώ/ Με την κίνηση των ματιών μου μόνο/
Μια γλώσσα μόνο για σένα /αφού  ντροπή ξέφυγα/και συστολή
Τώρα μένει  να  τα βάλω  με τα θηρία που με πλησιάζουν
Κάτοικοι μόνιμα  αυτού του σπιτιού/ ασβεστωμένου  και καθαρού
Που η  αυγή / το   ανοίγει και  το αστέρι της  Αφροδίτης /το κλείνει

φευγιό 'όπως λέμε γλίστρημα σε ολισθηρό κάμπο  
με σκόρπια  τα ​χαρίσματα / που τρέχουν από τα δάχτυλα/
σαν από  άμμο/ ρέουν με σταθερό υπνωτιστικό ρυθμό/
φευγιό από ότι με βυζαίνει τις νύχτες στα όνειρα μου/
φευγιό από ζεστή αγκαλιά/ πριν πνιγώ  με τον χρόνο/
αυτός αργοσβήνει/ χωρίς να με ρωτά/
φευγιό πάνω στα δένδρα γοργά/   σαν τα πουλιά /
κι ας σπάσουν τα κλαδιά /  
τις ρίζες θα γυρέψω σκάβοντας /
με νύχια  μαύρα από το χώμα/ και νωπά

μ.π

δικό μου είναι το πρόσωπο /

και ό,τι θέλω το κάνω /

το χθες και σήμερα δικό μου πάλι/

το όμορφο και το άσκημο εγώ ειμαι /

παρούσα ή απούσα /

σε κάθε τι υπάρχω /

κρατώ  ό,τι καλό

και με κρατά  και αυτό

χέρι με χέρι

ματιά με ματιά

και λόγος με λόγο

Ti  είναι η ποίηση;
Παρά ένα άδειο  τετράδιο
Που  γεμίζει  σταγόνα  σταγόνα
Mε λέξεις από ένα αλφάβητο
Aγαπημένο
Μοιάζει με   μια βόλτα
Sτην άκρη της θάλασσας


morning thoughts
maria panoutsou

Glory is just a name

Birth is not

Death is not







Metamorphosis to a pic,

late night  yesterday,

have been decided.




I was thinking of  the children

-miss them

missing, as a long happy breath.  



Imagine the moment of exodus

when words became difficult to collect them,

and a spirit without flame appears.



Serenity  around  the clouds,

today  with little drops of  rain

in my window.




Maria Panoutsou- English verses
2019

Χωρίς ποίηση

το να ζεις και μόνο είναι ένας δρόμος

δαφνοστολισμένος

δρόμος να περπατήσεις πάνω του

ξεστομίζοντας λόγια απλά σταράτα λόγια,

σε γλώσσα λουσμένη στην υγρασία της καρδιάς



τον άγνωστο πόνο σκέπτομαι καμία φορά

μήπως έρθει κάποια στιγμή και δειλιάσω για λίγο

μετά σκέφτομαι έχει όρια, διάρκεια κι αυτός

και ησυχάζω.


Ν' αναμετρηθώ με ό τι με περιμένει

να φανώ αντάξια της τιμής που θα μου κάνουν

χαρές και οδύνες.


Παίζοντας την δυνατή,

προσδοκώ να δυναμώσω

κάθε ίνα της ύπαρξης μου

για σένα για μένα φίλε που με συνοδεύεις,

ναι θέλω να είσαι υπερήφανος για μένα.




Μαρία Πανούτσου

κανείς δεν είναι ερωτευμένος/
το βλέπω στα μάτια τους/ στις
γκρί  σκιές του προσώπου/
στο ξεγύμνωμα της  
σάρκας /στο άψογο ντύσιμο/  
στην ανεπέστατη  ρυτίδα των χειλιών τους/  
στα κλεφτά νάρκισσα  βλέμματα
στα διπλανά τραπέζια/
κάνεις δεν είναι ερωτευμένος/
σαν τις αράχνες
αδημονούν το επόμενο θύμα /
περιτύλιγμα σε  χαρτί  αλουμινέ/
με βήμα γοργό /
στα μονοπάτια  της αχλής μοναξιάς

κοίταξε το στόμα/αναγνώρισε
κλείσε την ακοή και μάντεψε

μόνο αυτός ο ρυθμός μας ανήκει
καθάρισε την όραση  που πνίγει

ο ποταμός που έχεις μέσα σου
σε φορτώνει ζωή  με ρωγμές

αυτή  η  ομιλία   αργά την νύχτα

δεν ξέρω  τι να της πω
πως να την ανακουφίσω
λυγίζω  τις αρθρώσεις  

κενό


Μαρία Πανούτσου

Στον κήπο τα δένδρα φούντωσαν
Δένδρα  της χειμωνιάς
Χρώματα βαθιά του πράσινου
Σκληρά της αντοχής
Ο αέρας μιλάει με ό τι βρίσκει μπροστά του
Με ό τι  του αντιστέκεται

Τις πόλεις ονειρεύομαι να ξενυχτούν
Οι άνδρες σε μπουρνέλα φτάνουν
Και  κάτι γάτες τρέχουν να προλάβουν
Το άδειασμα των σκουπιδιών
Πιο πέρα  η χαρά  μπουρδουκλωμένη


Γυρίζω το βλέμμα στο κήπο
Στην πικρίλα των άγουρων αχλαδιών
Και  στη ξινίλα των πορτοκαλιών
Που άρχισαν να πέφτουν πρώιμα



Μαρία Πανούτσου
Τα πρωινά

Στον δρόμο  γυμνή
α
έλα κάτσε στην ποδιά μου
και  άφησε το  κεφάλι σου  
να λιώσει στην μυρωδιά του  κόρφου μου
β
θα πω  στο κουτί της Πανδώρας
να αφήσει την ευτυχία για σένα μόνο
να την κρεμάσει  στην μπλούζα σου
σε αυτήν /που  ηλεκτρίζει και ταρακουνάει  /
την ύπαρξη μου/  
ξεχασμένη από   τότε που θυμάμαι/
γ
σχίσε  την  σάρκα  μου / και  άφησε την /
να ντύσει τα   τοπία  της αγάπης μας
δ
τυλίγω  στα μαλλιά μου  
ό τι σου απόμεινε από τον έρωτα μας
και είμαι ακόμη ζωντανή αφού με άγγιξες
μια και δυο  και  τρεις
ε
δανείζω  την  λαχτάρα  μου σε όποια την θέλει
έχω περίσσια την δική σου
και  έναν υγρό πόθο στην κοιλιά μου  
ζ
έλα  σε περιμένω με τεταμένα τα χέρια
σε παραλληλότητα  όλο τρέμουλο
και πάτησε κάθε μου  ταραχή
©Μαρία Πανούτσου
Ενότητα  100 και ένα ερωτικά ποιήματα
Φεβρουάριος  2018

δεν έχω λόγια πια / να πω/
να τραγουδήσω
ένα πουλάκι μόν έμεινε/ κι αυτό/
βουβό/
πάνω και κάτω/ σε κλαδί σαθρό/
σταχτή/ ξερό /
αυτός ο κόσμος ο καλός/ ο νέος/
ο απανταχού / νεκρός/


©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου 1966
( surrealistssalonik  Κατηγορίες,Προς τιμήν του Αντρέ Μπρετόν 

 25 Σεπτεμβρίου, 2018)




Αγαπητέ Andre


Αναρωτιέμαι

Αναρωτιέμαι/η μυρωδιά της μασχάλης σου/

θαμπορούσε να  με ζήσει και μόνο..



Αν η ρωμαλέα  σκοτεινιά /που αντικρίζω  στα σκέλια σου/ τα μάτια μου να’βλεπαν και μόνο/



Αναρωτιέμαι  τι είναι αυτό που κατέχεις/ και  που εμένα μου λείπει /



Αναρωτιέμαι /αν τα δυο χέρια  και τα δυο  σου χείλη / μπορούν να κρατήσουν  ορθό / ένα σώμα/



Αναρωτιέμαι/ αν η τροφή σου είμαι εγώ  /και μπορώ   την πόρτα της καρδιάς  σου  /ανοιχτή να κρατώ/

τι θα μου’λεγες τις νύχτες του χειμώνα /





Αναρωτιέμαι γιατί σε κάθε σου λέξη /βρίσκω ένα   πούπουλο  σε χρώμαωχρό/

να γαργαλάει το  δέρμα μου  /έτοιμο  κι’ αυτό/ να σου δοθεί/

Αναρωτιέμαι/

γιατί  / αφού  σ’ αγγίζω/ μια βελόνα είσαι θανάτου/





Πράξεις

Θα μπορούσα να γευτώ  την σάρκα σου στα δόντια μου/ και το αίμα σου να ρέει  πάνω στο σώμα  μου/ δροσιά αιώνια /θα μπορούσα/



Τo ακούμπημα στο στήθος μου/  επάνω στην κοιλιά /ανάμεσα στα πόδια μου/ να  σε  κρατά  σφικτά/



Σ’ ένα κουτάκι ζωγραφισμένο με μελάνι / έβαλα  λίγο από τα υγρά σου / χθες/καθώς  άφηνες  ζεστό ένα σώμα  /   και με τον χρόνο/ κεχριμπάρι θα γίνει/ κόσμημα/ένα προσκύνημα/ στο λαιμό/ στο στέρνο  μου /σημάδι βαθύ/

Άφησε τον χρόνο να περάσει επάνω μας αγαπημένε μου /ν’ αφήσει μια γραμμή /ατέλειωτου πόθου/  να σε κρατά  από’τα  χέρια και από τα’ πόδια/ να σε κρατά απ’ τα σπλάχνα/ απ’ το μήλο του Αδάμ  /να σε κρατώ / και να μη μου φτάνει/



Προς τα πού  είναι η ανατολή και η δύση  πες μου /να στείλω  μηνύματα και ξόρκια / ν’ αφανίσω ότι αγάπησα/



Επίλογος



Je  suisune femme  amoureuse

une femme/ totalementheureuse/

ettotalementtsiste

Viens: de:

PRENDRE

ENTRE

COMPRENDRE

RE- JOINDRE

DEFENDRE

VENDRE

ATTENDRE,

PRETENDER



Andre
Ο ΈΡΩΤΑΣ  ΕΙΝΑΙ ΔΆΝΕΙΟ.  ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ



Μαρία Πανούτσου

Δευτερόλεπτα.

Με ένα βιβλίο λιγότερο θα σώναμε έναν άνθρωπο,
και δεν μιλάω για όσους εκλιπαρούν για μια γαλάζια χρυσή πισίνα διπλά στην θάλασσά, και εμένα ίσως για μια στιγμή να εναλλασσόταν θυμός και γοητεία, άλλα ποτέ δεν θα την έκτιζα ίσως να έκτιζα στο ίδιο μέρος, ένα μνημείο, να τύμβο, ένα σπιτάκι, μια καλύβα, ίσως καλύτερα μια σειρά από δένδρα καρποφόρα.

ειδωλολάτρες μιας και μόνης μορφής/

που μας λιανίζει /σε στάση και σε κίνηση/

που/ εναλλάσσεται μέσα στην απραξία/

όταν η δίνη όμως θα φανεί όλα ξεκαθαρίζουν /

και μένει ένας θαυμασμός/ μια ιαχή ήττας /

για κάτι τι που ελάχιστα γνωρίσαμε/

αφού δεν δώσαμε πίσω ζωή/

αξιοπρέπεια /

και χέρι βοηθείας /

σ' έναν άνθρωπο/


Τα πρωινά 10/16/19
Μαρία Πανούτσου

και στην πρώτη κραυγή
και στην τελευταία
και στον δρόμο
που μας αναλογεί
μόνοι
μόνη μαζί με άλλους
τι φρίκη συμπόρευση
στο κύμα στην ακροθαλασσιά ναι
κάθε μεγάλη στιγμή καταδίκη μου
και κάθε πικρή στιγμή του διαβόλου που με κυβερνά
και οι άγγελοι μαζί και αυτοί αχταρμάς από άυλη ύλη
μόνο μια ενέργεια μένει να αγαπήσω έτσι  το τίποτα

a foot under the sea /
the other /
touching the chest of a humn being/

one hand showing  the sky/
the other feeling my belly/

the one eye  glance the grown/
the other eye / looking  inside me/

my body lay down /
lying as dying/  



morning verses  Kea '19 Maria Panoutsou