Isang gabi, ginising mo 'ko nang alas-nuwebe -
Ang sabi mo sa'kin:
"Gising na. Kain ka na. Mahuhuli ka na sa trabaho."
Ginising mo 'ko sa mahigpit **** yakap,
Sa labi **** dumadampi sa bawat parte ng aking mukha.

Lumabas tayo ng kwarto, tumuloy sa lamesa.
Nakahanda na ang pagkain, at bumalik ka sa pagbabasa.
Tinitigan kita -
Dahil alam kong pagod ka rin, sumusubok din katulad ko.
Kaya't nilapitan kita't niyakap, pinasalamatan:
"Thank you. Mahal kita."

At kung sa mga susunod na taon, ganito ang paggising ko:
mahigpit na yakap mula sayo; matatagal na halik; pag-aalaga at pag-intinding hindi  kailangang hingin; at pagmamahal na sigurado.

Sa mga susunod na taon, kung bibigyan ng pagkakataon, patuloy kitang ipagtitimpla ng kape,
Patuloy kitang ipagluluto ng kahit anong putaheng gusto mo;
Patuloy kitang sasamahan sa simbahan kada Linggo;
Patuloy kitang ipagdarasal;
Patuloy kitang susuportahan sa landas na gusto **** tahakin;
Patuloy kong mamahalin at kikilalanin lahat ng mahal mo; at
Patuloy kitang ipapakilala sa mundo.

At sa mga susunod na taon, kung bibigyan ng pagkakataon -
Patuloy kitang pipiliin.
Patuloy kitang mamahalin.

Through the years, I have existed in silence -
I have existed in the silent corners of my room,
Waiting for something I am not quite certain of.
I have existed in unfamiliar rooms,
Living with people I am not quite acquainted with.
Through the years, I was silent -
Was it because of nature? or maybe, nurture?
Was I a silent kid or was I a kid who was silenced?
Through the years, there was nothing but thoughts and words,
they would overflow,  overpower me.
In the corners of my room are crumbled papers;
In the unfamiliar rooms are shaky hands and heart palpitations.
For the years to come, we do the same, we wait -
but no, not in silence, not inside the familiarity of the corners of the room.
For the years to come: we speak, we shout.
For the years to come, we live.