🅸lang ulit nang umusal ng dasal ang hangin,
🆂a pagitan ng kupas na awit ng mandirigma’t alipin.
🆁umagasa ang anino sa lupa ng mga pangako,
🅰ng tinig ng kanyon, panibugho ang sinisigaw nito.
🅴wan kung sino ang tunay na may sala,
🅻ahat ay sugatan sa ngiting puno ng dusa.

🅸pinako sa krus ang silangan at kanluran,
🆁elo ng digmaan ay tila lalong lumalaban.
🅰ng mga hari’y nagkakasa ng lihim sa dilim,
🅽a para bang kapayapaa’y isang napudpod na      panaginip.

In the quiet dusk of my mind,  
I find you,  
floating like a feather,  
whispering secrets to the stars,  
waiting in my dreams.  

Each night,  
I dive into the ocean of slumber,  
where shadows play,  
and time folds like origami,  
the past and future collapsing into now.  

In this realm,  
I’m unshackled,  
drifting through the corridors of memory,  
the scent of your laughter,  
a melody that lingers in the twilight.  

I reach for you,  
but the distance is a mirage,  
a wisp of smoke slipping through my fingers,  
and I am left,  
waiting in my dreams.  

The horizon paints itself with the colors of longing,  
each dawn a gentle reminder,  
that the world outside,  
with its harsh clutches and bright glare,  
cannot hold the softness we share.  

So I will return,  
again and again,  
to the sanctuary of night,  
where time suspends its relentless grasp,  
and I can find you,  
waiting in my dreams.

Akala ko noon...
ang pagmamahal ay sapat.
Na kapag ikaw ay totoo,
kapag ibinigay mo ang lahat,
babalik din iyon, buo—
higit pa sa iniwan **** pagkatao.

Pero ang hindi ko alam...
ang pag-ibig pala,
hindi lang laban ng damdamin,
kundi laban ng tiyaga,
ng pananatili,
ng pag-uunawa
kahit pa ang bawat araw ay parang dulo na ng mundo.

Sino ba ang may sabi
na ang mga tunay na nagmamahal,
hindi napapagod?

Sinong manunulat ang nagturo sa atin
na basta mahal mo,
laging may “tayo” sa dulo ng kwento?

Naniwala ako.
Tadhana, naniwala ako.

Pinili kitang mahalin,
kahit hindi ako ang pinili **** mahalin pabalik.
Pinili kitang intindihin,
kahit ako na ang nalulunod
sa katahimikang hindi mo kayang ipaliwanag.
Pinili kitang ipaglaban,
kahit ikaw, matagal mo na akong binitiwan.

At sa bawat gabi,
habang ginigising ako ng sariling iyak,
hinihiling kong sana…
sana ako na lang ulit.

Pero hindi ganun ang buhay.
At lalo nang hindi ganun ang pag-ibig.

Minsan, kahit gaano ka kabuo,
kahit gaano ka kabait,
kahit gaano mo siya minahal sa paraang wala kang itinira para sa sarili—
hindi pa rin sapat.

Dahil ang pag-ibig,
hindi laging patas.
Hindi laging sabay ang tibok.
Minsan, isa lang ang tumitibok
habang ang isa'y matagal nang nanahimik.

At doon ko naintindihan...

Walang perpektong pag-ibig.

Walang pag-ibig na walang lamat,
na walang luha,
na walang tanong sa gabi,
na walang sigaw sa unan.

Pero higit sa lahat,
walang perpektong pag-ibig
kung wala ang dalawang taong pumipili,
araw-araw,
na manatili.

Hindi ko ito tula para sa mga “naging tayo.”
Ito'y para sa mga “halos tayo.”
Sa mga “kung kailan minahal kita ng buo,
tsaka ka nawala.”
Ito'y para sa mga iniwan kahit wala namang pagkukulang,
sa mga nagmahal nang sobra,
at sa huli—sarili ang nawalan.

Kaya kung ikaw ito...
kung ikaw ay gaya ko...

Patawarin mo ang sarili mo
sa pag-asang babalik pa siya.
Patawarin mo ang puso ****
lumaban kahit mag-isa.
At higit sa lahat...

Piliin mo ulit ang sarili mo.

Dahil ang natutunan ko?

Ang tunay na pag-ibig—
hindi kailangang perpekto.
Pero kailangang totoo.
At kailangang pareho kayong nandyan,
hindi lang kapag madali,
kundi lalo na
kapag masakit na.

Every breath, a whispered prayer,
In silent winds, I find You there.
Each heartbeat drums a sacred song,
Through fear and night, You lead me on.

When shadows fall and feet grow weak,
Your steady hand is all I seek.
Through breath and beat, through dark and light,
I walk by faith, not by sight.

In twilight lands where echoes gleam,
A sun is stitched from shards of dream.
The rivers flow with liquid light,
And stars converse in silent night.

Beneath a moon of sapphire flame,
The trees all speak.  but none the same.
Their roots entwine like ancient lore,
To guard a glass and breathing shore.

A castle floats on airless tide,
Where time forgets to turn or bide.
Its halls are lined with books that hum..
Their pages born of thought, not thumb.

The sky is green, the ground is gold,
And gravity obeys the bold.
A world unseen by mortal eye,
Yet touched in sleep when spirits fly.

So close your mind, and drift unchained.
To where the laws of fate are strained.
A whisper waits, soft-spoken, terse
Somewhere deep in a mirrored universe.

In the stillness of long, lonely nights,  
Love's shadow dances, dimming the lights.  
A kiss once so sweet,  
Now a bittersweet feat,  
As I dream of you, missing the heights.

Bakit nga ba tawag ay Vietnamese coffee?
Sa tasa’y may pait na ‘di basta mawawagi.
Bagal ng patak mula sa itim na bituka,
Parang kwento ng bansang sinubukang burahin ng alaala.

Sa bawat drip, may bigat ang daloy,
Na para bang sugat na ayaw sumaboy.
May gatas na puti sa ilalim ng tasa,
Kislap ng pag-asa sa gitna ng giyera't pasa.

Hindi siya brewed para lang gisingin,
Kundi upang tanungin: saan ka ba nanggaling?
May kasaysayang pilit pinupuno ng asukal,
Pero ang pait ay laging babalik sa hulihan.

Kaya’t kapag tinanong mo: “Why is it called Vietnamese coffee?”
Sagot ay lihim, nasa loob ng tinik na hearty.
Ito’y kwento ng bayang binuhusan ng dilim,
Pero sa bawat tasa, may tapang na tahimik lang umiinom sa hangin.

Curse of the bean, dark oracle steeped in flame,
Awakening minds where no daylight dares claim.
Flesh grows restless, tethered to unseen chains,
Frenzied thoughts race through haunted brain-lanes.
Even the stillness quakes under its spell,
Insight and madness indistinctly dwell.
Nocturne of pulse in cathedral veins,
Exiled from sleep, the soul remains.