You reached for the stars
and put them in my eyes

I keep them locked
behind my eyelids


fearful

that you´ll change
your mind

Some days I am swimming,
most days I am sinking.
There is never a day where I
can simply just float.

if you go down forgotten streets
where the lights push the nightmares aside

and travel down
some forgotten dreams
to hear the melody
and are drawn in
by the strumming of guitar strings

and there on the stage
a heart walking a wire
with a sad smile of thunder and rain
that rolls you like tumbling dice

and if you believe in love at first glance
and listen with a young heart
you'll hear the wind and stardust
that she's chasing in her song

Society is a prison.
It traps you in
And steals your freedoms.
Makes you conform.
Until you are normal.

So why don't we escape?

Because we are afraid.
Afraid of being alone.
Loneliness rots the mind
It steels the heart.

We all decided
Being trapped together
Is better than to be free
Alone.

A little flower,

delicate between sharp stones --


that's what life feels like.

Nakadungaw ako ngayon sa bintana.
Umiihip yung hangin papasok,
nag-iingay,
tila binubulungan ako ng kalawakan:
“Handa ka ba sa
paparating na katapusan?”

Subalit walang hanggang nakikita
ang kalungkutan na ito.
Sa umpisa palang,
noong sinimulan natin ‘to,
talo na agad ako.

Hinihintay ka na niyang bumalik.
Ako din, mayroong nag-aabang
sa aking pag-uwi.
Hindi nila alam
na nagpapakapasaway tayo.
‘Di nila alam
kung gaano tayo kasaya.

Naaalala mo pa ba yung gabing
bumyahe ako pa-kyusi
para lang makita ka?
Kahit ngayon, habang ako'y nagsusulat,
pinapakinggan ko yung kantang tinugtog mo
nung pagdating ko.
Nasa pinaka-likod ako noon ng inuman, pero
nahanap mo parin ako.
Tapos buong gabi, pasilip-silip ka na —
akala mo di namin nahahalata,
pero yung titig mo’y
sumunog ng landas
patungo sa akin.
Halos binahagi mo ang buong madla.
Sa umagang sumunod,
unang beses mo akong ihatid pauwi,
at unang beses mo rin akong hagkan.

Habang ako’y nagsusulat ngayon,
napapaisip,
hindi ko alam
kung kailan tayo magkikita muli —
Pero sapat na sa akin ang kaalaman na
yinayakap ka niya
tuwing tumutulo ang iyong luha.
Sapat na sa akin
ang makita ang pangalan mo sa telepono
kahit na wala ka namang mensahe.
Sapat na sa akin
na naaalala mo ako,
kahit na paminsan-minsan lang.
Sapat na sa aking ika'y magligaya
kahit na sa dulo ng lahat,
ako yung talo.

Kaya sa ngayon,
maninigarilyo muna ako dito sa bintana,
maghihintay nalang sa susunod na minsang
maalala mo ulit ako.