დილა გათენდა იასამნისფერ საბანში,
გაფუჭებული კედლები მყრალი წვიმის წვეთებით სველდება და შენი ოთახი ქოთს,
ქოთს ისე, როგორც შენი ცბიერი სული,
რომელსაც ვერ იმორჩილებ.
ძალას შენ ვერ პოულობ , იხრჩობი ნერვების ტალღებში ,
შველას ითხოვ ,
მაგრამ მარტო ხარ,
ეს შენი ცხოვრებაა!
შენ ამას ეგუები,
გაღმა გადიხარ ,
მშვიდობით!..

ხრუშოვკა იწვის ზამთარში წითლად,
სიტყვები გულზე ეწყობა
 ფიცრად,
უნდა გაექცე ხაფანგებს
 ფიცხლად,
კალმისტარს ღამეში შენ რჩები
ფიქრად.

იქნებ დღეს ფანჯარას ხეებმა უთხრან,
როგორ დაატყდა ქარების
 რისხვა,
სანთელი დაძრწის ვითარცა
 ვირთხა,
ფარდის ბოლოებს ცეცხლები გლიჯავს.

ნერვები მხოლოდ კედლებთან რითმავს,
ბებიას შვილი დაადებს
 ფინგალს,
ხაფანგებს მხოლოდ შენ რჩები, ფრთხილად,
ასე გვიყვება ფანჯრები
სიზმარს.

I

შენი ხმით აივნის ვარდები უკრავს,
მოხუცი ძაღლი შავ ლეკვებს ჩაგრავს,
შენი სახება ჩემს მზერას იკრავს,
ფარდიდან ჩუმად იმედებს მიკლავს.
უღირსი კაცი მეგობარს ფატრავს,
მისი თვალები ჰორიზონტს ფარავს,
ფურცელზე მხოლოდ ნაოჭი ქარგავს,
ბებერი კაცი სიშიშვლეს მარხავს...
II

ისევ იწყებენ თევზები ფართხალს,
როცა ზვიგენი მათ შვილებს წამლავს,
ვეღარ ეწევი ცხოვრების თამაშს,
ამიტომ ბოლოს მოიჭერ "ქამარს".