They call it freedom, call it fair,
but rulers sell what isn’t theirs.
A woman’s life, a market toy,
her body traded for their joy.
The streets are full of lies and shame,
and power plays a twisted game.

The kings pretend to keep the law,
but take her rights and watch her fall.
Her dreams are chained, her hope betrayed,
a dark bargain that they have made.
Yet one day truth will pierce the night,
and crush the crown with fiery light

და შენს სიტყვებში მე ვხედავ სევდას,
გარბიხარ ისე არც იხედები,
და თუ ოდესმე მე კარს გამიღებ,
დამპირდი რომ ისევ გაიფურჩქნები.

მაგრამ იცოდე დასასრული აქვს,
ყვავილიც ჭკნება სანამ მოკვდება,
და ჩვენს ოთახში, სადაც სიცხეა,
უკანასკნელი ნოტიც გაქრება.

ჯაზი დამთავრდა. სიჩუმე დარჩა.
ყვავილები კი ყვითლად გადახმა.
ჩემი სუნთქვაც კი მიწამ დაფარა,
შენამდე მხოლოდ სევდამ დამფარა.

აღარასოდეს,
აღარასოდეს...
მხოლოდ საფლავზე ჩრდილი დაგხვდება,
და სიყვარული, მოწყალე სიჩუმით,
ლარს ფონ ტრიერის კადრებად დარჩება.

ქარი ზარით ცას დაკაწრავს,
ხალხის ყვირილს გარს შემოხვევს,
სანკიულოტს სისხლი უდუღს,
ნერვის ძაფებს მძიმედ ანთხევს.

მას აცვია შორტი ტანზე
სისხლი ირგვლივ დასტრიალებს,
ღარიბია, თუმცა იცის,
მეფის ტახტზე როგორ აძვრეს.

ყველა აგურს თვითონ იბჯენს,
მუშებად რომ ამუშავეს.
გაუმარჯოს სანკიულოტს,
მეფეს თავს რომ დინჯად მოკვეთს.

სისხლის გუბე გარდიქმნება,
ვით დილის მზე ღამის მთვარედ,
მშვიდობა მათ გულს დასცხუნებს,
მარსელიოზა გაიმარჯვებს!

I
კუთხეში ზის და მიცქერს მე შავად,
ხმა აქვს თბილი, ცივია შხამად.
მკარნახობს დილით, მკარნახობს ღამით,
გულს გადაუსვამს მცხუნვარე კარაქს.

მომმართავს ასე: აიღე, ჭამე!
ეს სიმართლეა - დილა თუ ღამე.
ვუყურებ ხოლმე, ვივიწყებ ისევ,
რომ ჩემი თავი ოდესღაც ვანდე.

მასწავლის სახით, მწყემსივით მიდგას,
ყოველ დღე მიცვლის სიახლეს, ამბავს.
ყურის ბალიშში ჩურჩულებს რბილად:
„მე შენ მიყვარხარ, მიყევი ამ ხმას".

ნელ-ნელა აშრობს თვალიდან ცრემლებს,
ბუნების ფერს და სიჩუმის გამას.
და როცა მოვკვდე, მაინც ჩამძახებს:
რეკლამის შემდეგ კვლავ დარჩი ჩვენთან!

II
ეკრანი ბრუნავს, ჭკუას გირეცხავს,
მტერს დაგიხატავს და გულში მარხავს.
სინათლეს გიქრობს, რომ ბნელში იჯდე,
თვითონვე აწყობს ცხოვრების ხაფანგს.

გზებო, წამიყვანთ სახლისკენ უკან,
სადაც ბავშვობის მზე მელოდება.
გზებო, წამიყვანთ მწვანე მინდვრებში,
იქ, სადაც გული მშვიდად იქნება.

Smoke in September, window was low,
Coffee was warm, your laugh was slow.
Old record playing, trumpet was blue,
You danced in the kitchen, I looked at you.

Letters you left, still in my drawer,
Your scent is fading, but I want more.
Time keeps on moving, I stay the same,
Jazz in the background, whispering your name.

Ann, sweet Ann soft like the rain,
Fell on my heart, left with no trace.
You wrote me a note, no reason, no plan,
Then left with the music - Ann, sweet Ann.

Nights are quiet, walls are bare,
I hear your voice but you're not there.
You sang a tune I still recall,
But now there's silence, that’s all.

Ann, sweet Ann, you were a flame,
Danced for a moment, then gone again.
The jazz still plays where we began.
Smoke in September... and you, dear Ann.

I
I stand alone beneath the shadow,
My heart is heavy, like a crossbow,
Silent tears begin to overflow,
In pain and loss, I’m left to grow

The night is dark, the winds do blow,
Whispers echo from long ago,
Memories sharp, like arrows throw,
Wounds that time will never slow

I load my soul with silent woe,
A burden only I can know,
Through broken dreams and ebbing glow,
I face the fight, no place to go.

Yet hope remains, a fragile glow,
Beyond the pain, the crossbow’s bow,
I’ll find my way, though slow and low,
To heal the scars and let tears flow.

II
My hands grow numb, the cold winds blow,
No strength to fight, no light to show,
I drop the bow, let silence grow,
The end is near - I feel it so.

I cast aside my crossbow's frame,
No war to win, no one to blame,
Just hollow breath and fading name,
And one last thought - a sparkless flame.

No cries remain, just quiet snow,
I close my eyes and let it go,
A final breath, a final blow,
And down I fall, so cold and slow.

Now earth shall keep what sky won’t know,
A soul once strong brought far too low,
A silent grave, no sound, no show -
Where once stood one with a crossbow.