Ik herken je nog maar half.
Jij was de enige die met vervallen zalf
onze wondes bleef genezen.
Ik hoop nog dat je dit kan lezen
of dat je minstens weet
dat wij dagelijks dankbaar waren
voor alles wat je deed.

Het sijpelt stilaan binnen.
Het valt niet te begrijpen ***.
Je ziet dat niet beginnen.
Zeg nu al dat je van haar houdt
voordat de lucht komt te veranderen
en langzaamaan, tot het onhoudbare toe,
zijn kleur verliest, vergrauwt.

Binnenkort zien wij je terug.
Dan verwacht ik van die fiere dame
zachte, lieve klopjes op mijn rug,
zoals toen we bij jou, na het vallen, om troost
en zalfjes kwamen.

Wij sleuren ons samen
door blijheid, boos en tranen.
Ik wil gaan zoals we kwamen,
zonder naast-de-schoenen-wanen.

We zijn ons en we zijn samen weer
net het zelf en toch iets meer.

Mag ik bijschuiven,
ook eens proberen,
naar je wuiven
wanneer onze vluchten elkaar scheren?

Wil je me kennen, leren,
temmen, verwennen, verweren
en remmen wanneer nodig?

Zal je me beschermen in afgesproken termen?
Mag het dat de cirkel verder glijdt,
dichter bij de kern, tot de dood ons *******br>of tot we 'het is genoeg geweest' uitkermen.

We walked and talked our way
to see-through sights on hills.
We checked in and out the stay
before I took one too less of pills.

My head, it spinned and dark-
ness grinned so we returned
to safe and soundness park-
ed in bed to not get burned.

We walked and talked our way
again, refound the goal we had
in mind and had the perfect day.

As a curly moon loomed high above,
I recalled there's nothing to be afraid of,
dozing, safe and sound and filled with love.

Her smell is stuck, my nostrils flare,
the clothes she will always wear,
the closed kindness to scare,
not a friend spare,
Oh where?

When will I?
Who would want to?
How will something be
just quite different but the same,
so I can start off yet another game,

Stuck, we float in viral.
We go up and spiral
bot, out of control.
We're locked down,
detached from the whole.

As currencies, letter z's,
maiden names, money in frames,
okay signs and cryptic mines,
we're all destined to an end,
sticky entertainment.

Sometimes you know, sometimes they do
sometimes they don't. I wish I could turn
it off, but only time is capable.

All this time, I could have known, to foresee
helps to forget. I'm stuck, situation unknown,
but similar, I don't want to stay awake.

Thank god for music, music wouldn't turn
it's back. Like hope has, and she has, and
my images have.

Keep me sane, keep me going
whenever there is nothing left to gain,
hold my hand, caress my hair,
tell me to shush when I feel the need to swear.

Embrace me when I'm cold, when I
need someone to hold, at night
when I'm losing light, frightened
by a veil of darkness, covering me.

Cover me like my blanket on
a cold december night, in snow,
in may, when it's really time to go,
stay with me, hold my hand, don't refrain,
keep me going, keep me sane.

she knows, but not all, I decided
to call it off. She wouldn't really,
not as much as I do, not with passion.

Ice cold, how ironic, there she is,
sliding away, the dust blown in
my face.

I haven't cared as much for a long
time. time spent, planning, being romantic,
trying at least.

When it's useless, it hurts and it will
continue doing that for a while.
Will I ever smile again.

Ik zag je niet als eerst in een winters wonderpark,
waar sneeuw en koude heerst, met wollen wanten-warmte
en messen voor de voeten. Ik zag geen dwarrelende sneeuw
tussen takken, tikkende hakken op gesmolten ijs.

Ik zag je niet als eerst in een dolgroen lenteweide,
waar de schapen de hondjes leiden
en de zon de mensen van allerhande druppeltjes doet spreiden.

Ik zag je wel de tweede keer op een plein onder
de sterrenhemel, in je rok, in één oogopslag die al mijn aandacht trok.
Ik zag je toen, die tweede keer. Ik riep je naam. Je draaide om nadat je stopte en het was voor mij op dat moment dat het begon,
dat ik al zeker wist dat alles klopte.

These flames too far to lend me warmth,
my heart too cold to stay unharmed.
We were ripped apart
as the target of a dart,
thrown with similar audacity.
I pity myself
for being driven
for letting go of the wheel,
for losing touch with
what should have been
kept real.

We feel these things we cannot see,
we aim to become what we cannot be,
grasping, clawing, endlessly,
feasting, gnawing on
reality.

Handen voor de ogen,
ogen voor de kost.
't Leven voelt bedrogen
zoals die serie, "Lost".

Eindeloze episodes, geen conlusie
en dan plots, gedaan.
Een verwrongen fusie
van de dag, de sterren en de maan.

Als de zon schijnt, zien we
die fonkelpuntjes minder
dan tussen mooie bloemen,
de camouflage van de vlinder.

Ik leg de tranen naast de tuit
'k zal zelf wel zorgen voor besluit.

Ik zit al weken op de werf,
werkend aan verderf,
op zoek naar lekker klinken,
wil mezelf graag in de *****
doen verdrinken.

In Troje had je nood
aan slechts één dompelhiel,
daar had werk geen ziel,
was niemand lief
telde enkel je naam,
werd je vanzelf zelf-destructief.

Waarom hecht ik dan zoveel waarde
aan in goed gevallen aarde,
in indruk wekkers zonder uur,
faam van onbepaalde duur?

Sinds die bewuste uiteenzetting
is er zodanig veel gebeurd
in onze levenssetting
dat je zonder klaarheid treurt.
Het wordt moeilijk onderscheiden
wie nu wat precies besmeurt.
Na slagen en reizen
valt enkel te beslissen
wie in de prijzen valt
en wie we moedwillig wissen
wanneer het in de boeken wordt gestald.

Even practice takes practice

Zoek maar een plekje om te schuilen,
de wolken gaan zo huilen.
Vocht hoopt op tussen lagen
van ramen en we vullen onze magen,
vullen onze keel. We beramen
snode plannen, niets laten we heel.

Ik was bijna vergeten
dat er wat te vieren viel.
Daarnet tijdens het eten
schoot het me te binnen.
De man die mij leerde
*** ik, als niet de eerste,
wanneer ik niet kon winnen,
mezelf rustig hield, beheerste,
die mij leerde *** ik me verweren
moest als ik bestookt werd met gelach.
Die man verdient vandaag zijn eigen vaderdag.

Finaal onterecht en uitgefloten
t zijn de besten, 't zijn de groten
die van en slecht en buiten spel
of westen wel wisten binnen tussen
de palen te mikken en te schieten

Hardleerse, bruin gestreept naar
wit en plat en opgepompt
weggestompt wat en split
tussen twee vrachtwagens

Mannen doen gekke dingen
met *** spieren, met *** benen
mannen zonder ringen, tongen
die op *** enkels hingen
of bedelden haast wenen
of ze de bal eens mochten lenen

Rimpels die naar onder wijzen,
kijkend op de kunstenklok,
haren die jongeren vergrijzen
en de patroonloos zwarte sok.

Wat kijk ik toch op naar mensen
die zelfs op vakantie wensen
dat iedereen *** status ziet.

Wat kijk ik toch hoog naar hen
terwijl ik ze slechts amper ken.
Zij weten wat het echte leven biedt.

I don't know for real
And how, why, I can't even
what is this I feel?

Laat je vallen, dompel onder,
wacht niet langer, leef gezonder
of zit zonder zoals een
zanger met een wranger
gevoel, een nasmaak,
een trekker en een smoel.

Geniet zolang het kan
want later ben je man.

Het officiële lijkt ver weg
maar met een beetje pech
is die weg kort en begint het
wanneer je morgen wakker wordt.

Ik ben dankbaar voor mijn klare
kijk en diep blik tomatensoep.
Ik ben blij dat ik met die rare
gevoelens werken kan en troep
verwerken mag op deze mooie dag.

Ik ben trots, tevreden en misschien
zelfs een beetje gelukkig
bij het prettig weerzien
met dat voorheen nukkig
stoeletje aan mijn bureau.

Ik verdien dat ik dit mag,
verdien het beste uit de mand.
Ik ben zelfverzekerd, zegt mijn lach,
in mijn positieve gemoedstoestand.

We dart and dazzle, sniff and frazzle
just never quite figure it out.
All projections broken down,
all suggestions waved goodbye.

We left money, got a glimpse of fame,
we saw succes and honey, they were never
the same.
We showed shimmer, shine and gold,
a good time yet put to shame
with nicely furnished cars unequalled to behold.

Is it less specific, more erratic, more pacific, less adriatic?
Progress, reaching goals, contentment, food, shelter, love
and friendship, sowing seeds and meeting needs? A simple conversation, perhaps, it's just what
we're used to, differing to all.

Perhaps it's someone comforting you,
before, during and after the immense fall
that is life.

It may be words, cursed or blurred,
coats for rain, only when rain occured.
It may be bark from trees or dogs
or the arrival of pizza at your door at half past four on saterday when the neigbours are away and everything is finally ******* quiet.

Maybe it's new episodes of shows,
songs supporting the cinematic universe as it grows,
might as well be birdshit on your brand new clothes.

Fun is when Bob sings with Sheldon
and the parade they held on
falls.

Fun is when things fall into place
when puzzling in space.
Fun is when you know you know you know
and you can finally let go.

Ik scheld mijn man uit voor
het nog niet opgeruimde vuil
van de straat. Ik sla hem op zijn muil
als hij me niet toelaat
mijn eten zelf te snijden.

Soms kom ik even boven water.
Vaak ben ik dan vergeten wat ik later
nog had willen doen.

Ik bedoel het niet verkeerd.
Ik kan het niet bedwingen.
Meestal is het niet eens bewust.
Ik ben gewoon verleerd
*** je je eigen branden blust.

Iedereen rond mij heeft pijn
mensen ten einde
raad en klein van hoop.
Ik hoop dat ik kan helpen,
dat ik ook een beetje nut heb.
Weet dat ik niet opschep
als ik zeg dat ik niet veel
heb meegemaakt.

Andere androgynie is niet te plaatsen
in de polariteit van de plaatselijke
mensheid.
Jongens willen dit, komen eerst en mogen dat.
Meisjes worden beoogd blijheid te laten blijken
als ze soms zelfs maar enkel mogen kijken.

Aangeleerde dromen kunnen jou maar weinig
klaarstomen voor wat je wil en kent
wanneer je van de school af bent.

Toch zijn ze de eerste stap
naar brood en water,
in de richting van het leven
dat je later stil doet staan
maar je nu doet beven.

Ik ben je dankbaar voor je werk,
je lach en ziel. Ik zie je stiel,
je moeite en *** sterk
je uit de hoek kan komen, het wiel
kan laten draaien,
bereid bent onkruid te plukken,
gras te maaien
in de tuin van onze gelukken.

Daar groeit nu het mooiste bloemgewelf
allemaal dankzij jou, wie je bent, jezelf.

Na eb, één zekerheid,
de zeven dikke jaren
en de zeven dunne.
Het is moeilijk te verklaren, waarom,
maar het zou kunnen
dat de regen en de maan
er voor iets tussen zitten.
Daarom kussen wij de zon.

Why am I here,
what is there to gain?
What should I do or
can I do to stay at least a little sane.

It is eating, it is tearing
me apart, I started learning,
how this world is so concerning,
how people, educated and mature,
seem infected, lacking of a cure.

Madness is worming through,
making holes, drenched in goo.
Reality is slipping, dripping slowly, so unfair,
into my life, making itself known and me aware.

I stare in mirrors, at the endless void,
into my own eyes in low dim light, I stumble,
living life, waiting to see it crumble,
I'm here to suffer and in the end,
finally, just to be destroyed.

I just couldn't wait to,
wanted to spend all my
efforts and time on you,
the one who kept wondering why.

I've read this before
in some place where I turned into a bore
or was being too fast
to make the growing last.

I'm getting better every time
growing richer with every dime
gaining knowledge, reaching prime.
I feel like I want to sing.
Oh, I just can't wait to be king.

Ik heb mezelf overschat.
Nu ben ik moe en afgemat,
heb ik zoete praat verkocht
maar niets bereikt
of af gehad.

Onder de oppervlakte
borrelt de opper zwakte
van de verborgen
bergen van zwart
en wit. Je ziet dat verbergen pas
wanneer je zelf onder de grenzen
zit.

Neen, er komt niets.
Sorry, vandaag geen gedicht.

Er gebeurt zo veel zo snel.
Iconen vecht en sterven wel
of betuigen wat ze speten.
Morgen zijn we het vergeten.

Overmorgen volgt de aarde.

Ik weet nog *** je maarde
toen ik vroeg de fiets te nemen,
*** je tegen eigen waarde
liever geld dan de planeet bespaarde.

Volgende week maakt het niet meer uit.
We zitten min of meer in dezelfde schuit.

Als de golven hoger komen
dan grafiekjes op een scherm
en vierentwintig auto's op dezelfde berm
dan vraag ik me gezapig af
of je nu echt zo veel
om die excel met foutjes gaf.

Doet uw best en niemand doet de rest.
Leer daar maar mee leven.
Leer daar maar mee raven.

Tel in ruïnes van oud fabrieksterrein
in micro-dosis hoeveel we van onszelf
verloren zijn.

Bouw huizen voor de duiven,
die duizend huiverende fuivers,
de kruisbestuivers die *** muizenissen
en de duigenvallers uit het
geheugen willen wissen.

Soms maakt het weinig uit, welke
stijl, welke aanpak, hoevel keren.
Als we al iets doen, presteren,
uit fouten leren en opnieuw proberen.

Verroest, verkeerd, verwerend
tegen ontberend leren
wat de wereld meer
kan deren
dan rechtvaardig varend
aanmeren bij de speren
van welleer.

Gegooid, geprikt, gestoken
met onuitgesproken
regels die ook en doken
in dat water
waar we allemaal zo diep in koken
dat onze meningen de volgende
bestoken en bespoken,
tot de dag gebroken
onze scherven bijeen veegt,
wondes likt en weegt
en wikt
en ons,
oud en verkeerd,
op de vingers tikt.

I fell asleep, seated on a chair
beside your bed, softly loosening
the squeezing gripping of your hand,
picturing your auburn hair and
wind chafed skin.

I saw you levitate above the grass,
I saw you emerge from some frightening mass.
It was then, right there, when I suspected,
you could be the mongoose
and I would be the snake.

I got sent from place to place,
the other side of the city center,
to get some ink on some paper.

I got sent from case to case,
the inside of the love you lent her,
knowing you would want it back.

Beste toekomst,

Je maakt me bang voor later,
werk zoeken, smeltend water,
crisis, geld en banken,
teveel eten en toch willen afslanken.

Mijn kapster heeft haar schouder gebroken
en mijn uiterst linksboven hangende kies
die is ontstoken. Ik verlies precies stukjes
van mezelf met het verlopen van de tijd.

Lieve toekomst, je doet me schrikken
als ik kranten lees, als ik op het toilet zit
met mijn broek op mijn enkels en mijn
neus op feiten, koppen, problemen
die we moeten stoppen, oplossen
en het gebrek aan groene lucht of bossen
bloemen voor de bijtjes.

We zijn met teveel, toekomst,
teveel voor jou om te dragen.
Wat kunnen we doen om jou te helpen,
het vergiet te stelpen, welke vragen
moet ik stellen opdat u het beter zou?

Ik ben zo bang, toekomst
dat we verder moeten zonder jou.

Acht keer nee,
afgewezen
ocharm die mensen
die dat allemaal moeten lezen.
Doe ze de beste wensen,
de groetjes aan Theresa may.

You make me write more, start again
and push through when my pen
gets motionless.
Less devotionless than others
there's still one thing that bothers
me. Beyond reason, undoubtedly unnecessary wary
of the dangers in my prospective.
I say live and let live yet I get protective.
I'm sorry

Ik ben geboren in negentienvijfenvijftig
en we zijn in tweeduizendnegentien.
De zon schijnt, breng me naar het raam.
Ik wil de regen zien en huilen naar de maan.
Ik ben eenendertig en stilaan fertig
om alleen naar huis te gaan.

I vaguely remember being mysterious,
a stranger making interest rise and giggles
manifest, the pointing and the laughing and
the cravings for attention were only temporary

now I am this creepy stranger, hated for his
actions, or his not actions, because I am weird
and feel with intensity, because I think things
through when it isn't needed and don't when it is.

It is irreverseable, like youth, like an accident,
like rage and explosions of anger, bursts of tears
and opinions of peers, moving on, looking for
someone like me instead of someone like you

people like me, people don't, people think I'm funny
people don't, people have their judging ways of saying
you crossed a line and can't go back
too bad
failure
some predict and some follow
some decide and some are hollow
most of them, hollow
will there be enough of me left to carry on
Lets let future decide this one, cause mine always
end the same, regret and shame.

Cute and ridiculous,
we don't care
if they ridicule us,
I'll be there
soon.

Hard to believe,
hardly do you leave,
I'll stay as long
I'll stay for another song
as we want
as summer passes
as we pass classes
and lasses
My eyes wandering
ending up
Gazing up and
down at you.

All I want to do is grab your waist from behind,
unwind and kindly say,
I'll be here for at least another day.

My thoughts are more or less devoured
by that time my tea went sour
not a single hour
passes without it crossing my unfortunate mind

Yeah I know I have been kind
and I know you don't really care.
But it's a heavy cross for me to bear.

I know I will be sane again
and that I can be your loving man.

I just wish you hadn't made that joke
cause that's the moment wherein I broke.

Toen ik vanmorgen wakker werd,
ben ik in een dichtbundel getuimeld.
Zo begon de dag met het dessert
en heb ik 's avonds pas het brood gekruimeld.

Ik schreef me een maand geleden in,
was het bijna vergeten,
het zou zelfs nog kunnen dat ik win.
Dat wordt nog even, geduldig uitzweten.

Vanmorgen ben ik opgestaan als dichter,
Gister, gaan slapen als een amateur,
Ik voel me een negen op de schaal van richter,
Een cultureel en literair provocateur.

Wakker worden met zo’n straf bericht
Werd plotsklaps mijn lievelingsgedicht.

Blown it reaches the skin,
****** it leaves you with a cold
surface and a head to spin
or a mind to bend and fold.

A mere man creates
from blood and flesh and sizzling brain cells,
things he states
so enigmatic it itself tells
on what his soul dwells
or has been for the past time.