Vooruitgang is verlies,
verwenning doet ons missen
*** het was om maar te gissen
't is iets vies dat we de podcast
en een goed gesprek vergissen
in vernieuwing kan je oude waarde
wissen.

Zonder dat we het wisten is gisteren geklist,
bedisselen is zinloos en wisselen geen optie.
Sinds sommige vernieuwing is iets authentiek vermist.

In mijn hoofd heb ik een vraag verdiend.
't Is iets dat nauwelijks de pijn verzacht,
en daar trouwens niet voor dient,
maar: 'Wat had je dan verwacht?'.

Men will tumble
right before their fall.
Some at home
some with their mother,
with their father.

Some in grades,
some in shades of different
ladies.

Some in smoke,
some in mirrors,
some in brown cloaks,
some with scissors,
some from bridges,
some at work.

Some in the midst of exceeding expectations.
Some whilst grappling with the growth of misunderstood frustrations.

Some in their house
or in their car, distracted by a call,
and the worst of all
are possessed by war
all throughout their fall.

De enige zonder medaille,
de zeldzaamste, de rare,
vrij van zelfgerichte représaille,
niet bedoeld op 't openbare.

De laatste van staal,
die nooit een marathon liep,
's weekends langer sliep,
bukt voor bloemenpraal.

Verheerlijking is zeldzaam goed.

We paraderen in dezelfde stoet,
bestaan uit dezelfde klitters,
weten ook niet *** dan wel
en doen het
slechts met minder glitters.

We hoeven niets te vergelijken.
Er is geen gewin in ontwijken.

Ik heb al even geen medelijden meer.
Daar heeft niemand wat aan.

Een woord, een speer, een blik op de maan,
niet goed weten waar en dan maar
op het kruis gaan staan.

Je wandelt, de tijd rolt, je loopt, de tijd holt,
pas als je zelf eens gaat zitten, knapt
de tijd een uiltje, tukt ie, gaat ie pitten.

En dan,
wanneer die mouw de schouder dekt,
de hond mijn arm lekt,
de taart me weinig smaakt,
de thee mijn tong laakt,
de woorden je mond verlaten,
mijn inhibitie niet kan baten
en mijn taal ervantussen,
dan,
hoef ik je enkel maar te kussen.

Ervaring als bezit, een speld
op je mouw, een vogel voor de kat,
een vriend in de kou, geweld
tijdens de dadig, ietwat ten einde radig.

Als taal niet past op wat je voelt,
je zelf niet weet wat je bedoelt.

't Is zoeken naar manieren
om jezelf niet op je hoofd te toeken.
Waarom zoeken als je bij onze broers,
de dieren, ook niemand ziet toeken?

Overvallen en bezeten
door bezit en geweten,
't is geweten dat bezitten
gemoederen kan verhitten.

Zou ik mogen weten
waar dit allemaal om draait?
Ik zou niks willen speten,
wil niks verfomfaaid.

We tellen af tot het uur slaat,
tikken uit, kloppen op de mat.
Uiteindelijk is het ook maar dat
en de keuzes van waar je nu staat.